اشک‌های سعید علی حسینی بعد از نایب قهرمانی در جهانی 2017، بی شک یکی از ماندگارترین تصاویر تاریخ ورزش ایران است. سعید بعد از 8 سال محرومیت، دوباره به صحنه برگشت و توانست فقط ذره ای از حقی که به خاطرش 8 سال خون و دل خورده بود را بگیرد. آن زمان وقتی درباره آن اشک ها با سعید علی حسینی حرف زدیم، در چند خط گفت که به اندازه یک دنیا حرف در آن بود: اگر بغض من ترکید اول از همه به خاطر خانواده‌ام بود. پدرم که خودش وزنه‌بردار بود از همان دوران کودکی من، تمام وقتش را گذاشت تا پسرش روزی یک قهرمان بزرگ شود. همین موضوع تمام زندگی خانواده من را تحت‌الشعاع قرار داده بود. اما پس از آن‌که آن اتفاق‌های تلخ افتاد، بیشترین آسیب را پدر و مادرم دیدند. هردوی‌شان به خاطر من پیر شدند. برای خودم هم سخت بود.»
سعید بعد از کسب مدال نقره در اندونزی اشک می ریخت.شاید دلیلش این بود که این مدال نقره کمترین حقی است که در این سال های سخت به او رسیده است.
حالا دو سال از آن بغض ها می گذرد و سعید مجبور شد با بغضی دیگر در گلو، نامه‌ای را امضا کند که محتوایش برای خیلی ها درد‌آور است. سعید علی حسینی برای همیشه از دنیای وزنه برداری خداحافظی کرد تا با امضای نامه بازنشستگی اش، از فهرست آنتی دوپینگ فدراسیون جهانی خارج شود. برای سعید که تا همین یکی دو ماه پیش رویای حضور در المپیک و شکست دادن تالاخادزه گرجستانی را در سر داشت، تصمیم برای خداحافظی تصمیم آسانی نبود.می توانست در المپیک باشد و حتی می توانست در اردوها بماند تا تجربیاتش را در اختیار دیگران قرار بدهد اما نشد یا شاید بهتر باشد این طور گفت که نخواستند.گاهی آدم آنقدر انگیزه پیدا می کند که به خاطر رسیدن به هدفش 8 سال تحمل می کند. گاهی هم جوری دلسرد می شود که حتی حاضر نیست دقایق و ثانیه های پیش رو را تحمل کند.همه این اتفاق ها را سعید تجربه کرده است.همه این دلسردی ها را.
سعید علی حسینی تا سه هفته قبل از آغاز رقابتهای جهانی 2019 پاتایا در اردوی تیم ملی حضور داشت و به دلیل آسیب دیدگی و البته غیبت در رکوردگیری از سوی کادر فنی از تیم ملی کنارگذاشته شد. غیبت سعید در مسابقات جهانی پاتایا، تاوان سنگینی برای او به همراه داشت، چراکه نامش برای حضور در مسابقه گزینشی دیگری رد نشده بود و به همین دلیل هم شانس کسب سهمیه المپیک را از دست داد. علی حسینی را می شود یکی از بدشانس ها در دنیای وزنه برداری دانست.پسر محجوبی که حقش بیشتر از اینها بود و شاید اگر هزار و یک اتفاق برایش نیفتاده بود نام او در این دنیای پرهیاهو بیشتر برجسته می شد.سعید علی حسینی هم از دنیای وزنه برداری رفت اما قطعا نام او بر سینه تاریخ سنجاق خواهد شد.شک نداشته باشید کسی از یاد نخواهد برد پسری را که کم حرف بود،عصبانی نمی شد و آنقدر انگیزه داشت که پس از 8 سال محرومیت دست به وزنه شد و مدال دیگری را برای ایران به دست آورد.خداحافظ آقای علی حسینی،ما اینجا چراغ ها را برای نسل های بعدی شما روشن نگه خواهیم داشت تا از دل آنها سعید ها،بهداد ها و حسین رضازاده ها بیرون بیایند.
251 251
