بسیاری از مردم، برآوردهایی از میزان عایدی نفت دارند. اغلب اینطور می‌اندیشند که اگر پول نفت میان مردم تقسیم شود، رقم قابل توجهی به هر نفر می‌رسد و همه در رفاه زندگی می‌کنند. برای تأیید این تداعی، سطح رفاه مردم حاشیه‌ی جنوبی خلیج فارس مانند امارات، عربستان، قطر، بحرین و کویت را مثال می‌زنند. اما آمار و ارقام نشان می‌دهد واقعیت جز این است. به این ترتیب:
فرض کنیم ایران – در شرایط غیر تحریمی – بتواند حدود ۲ میلیون بشکه نفت صادر کند (این رقم در شرایط تحریم تقریباً نصف می‌شود).
۲ میلیون بشکه در ۳۶۵ روز = ۷۳۰ میلیون بشکه صادرات سالیانه نفت
۷۳۰ میلیون بشکه در ۷۰ دلار (قیمت هر بشکه) = ۵۱۱۰۰ میلیون دلار (۵۱ میلیارد دلار) عایدی دلاری سالانه صادرات نفت
فرض کنید دولت تمام ارز را به قیمت نیمایی بفروشد:
۵۱۱۰۰ در ۸۰۰۰ تومان (قیمت ارز نیمایی) = ۴۰۸.۸ هزار میلیارد تومان (کل عایدی ریالی صادرات نفت یک سال)
خب؛ بیایید این رقم را بین مردم تقسیم کنیم. جمعیت ایران اکنون حدود ۸۳ میلیون نفر است.
۴۰۸.۸ هزار میلیارد تومان تقسیم بر ۸۳ میلیون نفر = ۴.۹۲۵.۳۰۱ میلیون تومان (سرانه هر نفر در سال)
و با تقسیم بر ۱۲، سرانه‌ی هر نفر ۴۱۰ هزار تومان خواهد بود.
نکته‌ی مهم: اکنون،در شرایط تحریم، صادرات نفت ایران زیر یک میلیون بشکه در روز است. به این ترتیب، رقم سرانه هر نفر از نفت، مبلغی کمتر از ۲۰۰ هزار تومان در ماه خواهد بود – که طبیعتاً برای یک زندگی مرفه، به سبک شیخ‌نشین‌های خلیج فارس کافی نیست. این کشورها، جمعیتی به مراتب کمتر (در حد چند درصد ایران)، و سهم بیشتر از فروش نفت دارند.
