سینماسینما، منوچهر دین پرست
سال‌هاست که از جنگ فاصله گرفته‌ایم اما گویی صدای جنگ در گوشمان هنوز هست. ساخت فیلم‌های جنگی با تمامی ابعاد آن در سینمای ما اگرچه جایگاه خود را به خوبی باز نیافته است اما این فیلم توانسته به زاویه دیگری از جنگ بپردازد که می‌تواند فارغ از هر نوع شعار دیگر یا جو ایدئولوژیکی، ابعاد انسانی جنگ را هم مورد توجه قرار دهد. فیلم «آبادان یازده ۶۰» به کارگردانی مهرداد خوشبخت درباره رادیو نفت آبادان در زمان حمله عراق به ایران است که بچه‌های رادیو تمامی تلاششان را می‌کنند که ایستگاه پخش رادیو متوقف نشود. آنها علاوه بر اینکه روحیه مردم را از طریق رادیو تهییج می‌کردند، توانستند فضای اطلاع‌رسانی جنگ را نیز در دست بگیرند. درامی که در این فیلم ساخته شده اگرچه با کندی پیش می‌رود اما در نهایت فضای تألم‌برانگیزی ایجاد می‌کند. قصه‌های فردی بچه‌های رادیو از اتحاد و یکدلی تا اختلاف سلیقه، توانسته درام را به جلو ببرد اما توقف‌های بسیار، فضای خسته‌کننده‌ای ایجاد می‌کند. نگاه ملی- میهنی کارگردان در ساخت فیلم، به‌ویژه جایی که ترانه حماسی « ای ایران ای سرای امید» با صدای محمدرضا شجریان پخش می‌شود یا جایی که اخباری مبنی بر اینکه آبادان همچنان ایستاده یا جمله کلیدی «اینجا آبادان است، آبادان خواهد ماند» دارد، توانسته فضای فیلم را از شعار‌زدگی دور کند. از این نکته نباید غافل شد که کارگردان احتمالا به دلیل کمبود بودجه نتوانسته است صحنه جنگی خوبی را بیافریند و به تصاویر آرشیوی اکتفا کرده است. در پایان به این نکته باید توجه کرد که این فیلم نشان‌دهنده نقش رسانه در جنگ است. سوژه‌ای که در سینمای ما کمتر به آن پرداخته شده است.
