سینماسینما، علی اصغر کشانی
اثر زهردار کیمیایی حاصل تاثیر او از رنج ها و ناملایمات پیرامونش، فیلمی جسورانه و برانگیزاننده با خشونتی آشکار، تماشاچیانش را به عمق دنیای تیره و تارِ زد و بندها، دسیسه ها، سیاست و تبه کاری می برد. داستان کیمیایی شاید در نگاه اول درامی گزنده با محوریت تسویه حساب های شخصی قهرمان تک افتاده با پیرامونش تعبیر شود یا به دلایلی ژرف تر حاصل یکنوع تلاش برای همگرایی ملی قلمداد گردد، اما کیمیایی که دیگر از ژست فیلمهای متاخرش رها شده، با طرح لایه های عمیق تری از مابه ازاهای انسانی و دغدغه های تلخ اجتماعی، با لحنی تکان دهنده، فضای تباه پیرامون آدمهایش را مایه آلودگی روابط سالم انسانی بیان می کند. شخصیت آرمان گرای او که با هدف اصلاح و با تمسک به دلبستگی های گذشته، با اراده ای کوبنده، قدم در میدانی پر سنگلاخ می گذارد، تا به شکلی تکان دهنده، آنانی را که قدم در لاک زندگی حیوانیِ جان فرسا گذاشته اند، بِرَماند. تصویر جسورانه کیمیایی از دورانش در این چالش برانگیزترین فیلم چهار دهه اخیرش، بی تردید تصویری از پیوند بندهای از هم گسسته ای است که قهرمان تک افتاده او با سرانجام تراژیکی که برایش پیش می آید، در پی دوباره بنا نمودن آن است.
این فیلم آخر کیمیایی اثری مبهوت کننده است که به مانند برخی آثار جشنواره، هیچگاه از طرح مشکلات زمانه اش طفره نمی رود، اثری که با وجود برخی کاستی‌های قابل چشم‌پوشی قطعا بیش از ارزش‌هایش، شهرت و آوازه خواهد یافت.
تیتر برگرفته از دیالوگ فیلم است.