با این حال اعطای جوایز هنری در ایران و دیگر نقاط جهان اگرچه نوعی تقدیر و قدردانی از زحمات و خدمات این شخصیت هنری است چندان به اهمیت او نمی افزاید. از جمله خصوصیات استاد شجریان احترام عملی به استادان خود و تجلیل از کسانی است که به ارتقاء فرهنگ و هنر ایران کمک کرده اند. به یاد دارم هنگامی که طرح «چهره های ماندگار» را با جزئیات در دهه هفتاد آماده و به ریاست وقت سازمان صدا و سیما ارائه کردم نخستین و تنها کاندید در رشته موسیقی استاد شجریان بود.
در آن زمان روابط رسانه ملی با ایشان نامناسب نبود به گونه ای که در نوروز یکی از آن سالها تحویل سال با حضور استاد انجام شد. حتی برای دعوت و توضیح چگونگی نخستین همایش چهره های ماندگار رئیس رسانه ملی شخصا به مزرعه استاد در حوالی تهران رفت اما ایشان همواره تا پایان همایش هشت گانه چهره های ماندگار که قریب دو دهه بطول انجامید با تاکید می گفت: اول استادان من که در قید حیاتند باید تجلیل شوند.
چرا که آنها هم پیشکسوتند و هم حقی بر گردن من دارند. به عنوان طراح و دبیر آن واقعه مهم عرض می کنم اغلب منتخبین رشته موسیقی چهره های ماندگار با نظر و مشاوره شخص استاد شجریان برگزیده شدند؛ استادان کسایی، تجویدی، شهناز، پایور، و در اخرین همایش که استاد پورتراب به عنوان چهره ماندگار موسیقی ایران پیشنهاد شد من با استاد شجریان در جلسه ای که در فرهنگستان هنر بااصحاب فرهنگ تشکیل می شد مطرح کردم بسیار خوشحال شد و گفت استاد کمال پورتراب بزرگ موسیقی ایران است که ما همه شاگرد او هستیم و وقتی خواستم حالا که تقریبا همه استادان او معرفی شده اند خود به میدان بیاید خندید و مزاح کرد و به لهجه مشهدی گفت هنوز استادان بزرگ دیگری هستند. اکنون که جایزه آقاخان در هنگام بیماری استاد شجریان به وی اختصاص یافته به خود می گویم اگر ایشان در بستر بیماری نبود آیا این جایزه را می پذیرفت؟ یا متواضعانه و رندانه آن را رد می کرد؟
و سوال دیگر اینکه اگر زمینه پذیرش این جایزه فراهم بود چرا پیش تر که استاد در صحت و سلامت بود این اتفاق نیفتاد؟ او قطعا به این جایزه نیاز نداشت. برخی جوایز بیش از آنکه اعتباری برای جایزه گیرنده باشد محملی برای تبلیغ و کسب وجهه جایزه دهنده است.
منبع
