با خودم فکر کردم اگر کسی پیام های اخلاقی را به خوردِ مردم می دهد پس می شود در مورد فرهنگ استفاده از وسایط و وسایل با او صحبت کرد اما حالا دیگر شک ندارم که این دقیقا مشکل فرهنگی جامعه ماست! پیام های زیادی از بالاترین مراجع تا زیردست ترین به ما می رسد و متاسفانه بطور غالب از سمت افرادی این پیام ها به ما رسانده میشه که خودشون نه تنها چنین فرهنگی ندارند بلکه کاملا بصورت ضد ارزش در جامعه عمل می کنند.
برای ما ایرانی ها این جمله که رعایت قانون فقط برای مردم عادی صدق می کند! آشناست. جامعه ای که قانون آن در اکثر موارد ضمانت اجرا برای افرادی که باید آن را رعایت کنند ندارد. بطور مثال، بدون مدرک ما نمی توانیم مطب پزشکی و یا مراکز درمانی تاسیس کنیم و یا استاد دانشگاه شویم اما بعضی افراد می توانند! ما نمی توانیم ارقام خرد و کلان اختلاس را جابجا کنیم اما بعضی می توانند.
نبودِ ضمانتِ اجرا در قوانین باعث می شود افراد به راحتی اقدام به شکستن آن کنند، وقتی قوانین رعایت نشوند هرکس با توجه به اولویت های زندگی خویش با افراد و حتی وسایط و وسایل زندگی برخورد خواهد کرد! چنین امری، هرج و مرج در جامعه ایجاد کرده و مفهوم فرهنگِ استفاده از امکانات برای افراد معنا پیدا نمی کند! گویا وقتی نمی توانیم به امکانات یک جامعه دسترسی داشته باشیم دوست داریم این امکانات را از بقیه بگیریم! آرامش لحظه ای و نسبی نصیبمان می شود اما در نهایت عذاب طویلی برای درکِ کمبود امکاناتمان بر ما نازل خواهد شد.
در جامعه ای زندگی می کنیم که قبل از آمدن وسایط و وسایل، فرهنگ و قوانین استفاده از آنها برایمان بیان نمی شود. خودمان پیش دستی کرده و به صفحه گوشی در دستمان که به آن زل زدیم فکر کنیم و ببینیم آیا فرهنگ و قانون استفاده از آن را می دانیم یا فقط آن را “خریداری” کردیم…
۲۳۵۲۱۲
