مهدیسا صفری‌خواه در سایت شما رسانه نوشت :

برای پخش تصاویر دردناک در رسانه‌های کشور انگار هیچ‌دستورالعمل خاصی وجود ندارد. حتا به وجدانمان هم اعتماد نمی‌کنیم به پیامی که می‌دهد؛ اینکه کاسبان مرگ را مردم دوست ندارند. سلبریتی‌ها بیشتر از همه در معرض خطرند؛ اما آنها یک تریبون برای اعتراض به بی‌وجدانی ما مردم دارند. در حالیکه شکارچیان گوشی به دست همه‌جا در کمین مردن؛ تصادف و از بین رفتن ما هستند و هرچه فرجاممان تراژدی‌بار تر باشد آنها راضی‌تر هستند.

وقتی پلاسکو در آتش می‌سوخت؛ استراتژی آتش‌نشان‌ها برای فیلتر اخبار کاربردی بود. آن‌ها در چشم ما مردم نگاه کردند و از ما خواستند که تصاویر دردناک را منتشر نکنیم. تصاویر آن روز می‌توانست برای همیشه نابودمان کند. ملتی می‌شدیم که انسانیت را به سلفی و دوربین‌های تلفن همراه می‌فروختیم اما آن روز شانس آوردیم. خودمان را از ته چاه خودنمایی با گوشی بیرون کشیدیم و طعم گردش سالم اطلاعات را چشیدیم
قبل از پلاسکو شاید برای اولین بار ما در سوگواری مرتضی پاشایی امتحان پس دادیم. وقتی که فراوانی تلفن‌های همراه زیاد بود و تصاویر در شبکه‌های مجازی تازه دست‌به‌دست می‌شد ما تصاویر عزاداران سلفی بگیری را می‌دیدیم که حالا همه جا بودند. ختم پاشایی شروع هتک حرمت ملت به حریم خصوصی بستگان آدم‌های مشهور بود. گدایی لایک و کامنت با این تم ترسناک از همان‌جا شروع شد؛ از فیس‌بوک و حالا تب ۴۰ درجه آن به اینستاگرام و تلگرام رسیده و ما به انسانیت رو به زوالمان خیره خیره نگاه می‌کنیم.

تصاویر ضجه‌های همسر عارف لرستانی؛ تصاویر نیوشا ضیغی در ختم پدرش؛ ضجه‌های مادر بنیتا کودکی که آدم‌رباها او را کشتند درهمه صفحات فضای مجازی وجود دارند و نشان دهنده یک هشدار بزرگ است. ما قوانین همدردی با آدم‌های داغدار را نمی‌دانیم. دروازه‌بانی خبر و فیلتر اخبار به نفع افکار عمومی را بلد نیستیم. ما بیشتر ازشهروند خبرنگار؛ آدم‌هایی هستیم که از فرو کردن صورتمان در زندگی مردم لذت می‌بریم و به اسم گردش آزاد اطلاعات؛ دیگران را آزار می‌دهیم البته خودمان را بیشتر از آنها آزار می‌دهیم.

صفحات زردی که ضجه‌های زیبا بروفه در خاکسپاری همسرش را انعکاس دادند تنها یک هدف دارند؛ افزایش فالوئر به غیر انسانی‌ترین شیوه رایج این روزها. کاش در دام آنها نیفتیم. کاش حواسمان به ته مانده وجدان؛ انسانیت و آگاهی در وجودمان باشد. این صفحات شکارچیان وجدان ما هستند. وجدانی که در بمباران اخبار تلخ ذره ذره غبار می‌گیرد و برای زنده ماندن هنوز تقلا می‌کند.