آقایی تیم ملی والیبال در آسیا، تازه شروع کار است. قدم اول اعتماد فدراسیون به کادر فنی ایرانی و بازیکنان جوان با انگیزه. درست مثل 11 سال پیش و بعد از رفتن زوران گاییچ که نتیجه اش شد دو طلای avc کاپ ، دو نقره قهرمانی آسیا، بازیهای آسیایی و جواز صعود به قهرمانی جهان برای اولین باربا  زنده یاد حسین معدنی.
 این بار اما شگفت انگیزهای ایرانی با یک تیر دو نشان زدند، هم برتری را به رخ حریفان کشیدند و هم دوباره ثابت کردند والیبال ایران فراتر از آسیا است.هرچند قهرمانی آسیا میدان آزمون و خطای مربیان ایرانی هم بود و این قهرمانی پرچم مربیان خودی را بالا برد و به  اعتماد کمرنگ شده ، دوباره رنگ داد.
 درست است که این اتفاق خوب دوباره امید را بعداز اتفاقات تلخ المپیک به والیبال برگردانده است، اما نباید به این پیروزی دلخوش بود. چرا که تیم های درجه 2 و 3 آسیا، سنگ محک خوبی برای والیبال ایران نیستند.تیمی که یک ماه پیش در المپیک توکیو، مقابل غولهای والیبال قرار گرفت،هم برد و هم باخت اما  به خواسته اش نرسید. اگرچه تجربه اش به  کار بازیکنان جوان برای قهرمانی آسیا آمد. با این حال والیبال ایران نشان داد بدون سوپراستارهایش هم پتانسیل درخشش دارد.
بنابراین فدراسیون که آرمان رفتن روی سکوی المپیک را دارد،  از حالا باید برای  المپیک 2024 پاریس دست بکار شود. آن هم با برنامه ریزی دقیق، رفع مشکلات، ضعف ها و تقویت نقاط قوت.
حالا که  بهروز عطایی نشان داد، مربیان ایرانی هم  می توانند از پس کارهای بزرگ برآیند، باید محمد رضا داورزنی  رئیس فدراسیون زمینه کار بهتر را فراهم کند.
شاید بهترین کار بررسی وضعیت تیم در دوره آلکنو و شناسایی گره های تیم درآن موقع است تا بدون تکرار تجربه تلخ آن زمان، راه پیشرفت تیم مثل قبل هموارشود. همان رشد موشکی که همیشه ورد زبان رئیس فدراسیون بود.

251256