مرتضی رضایی: دلیل این موضوع هم مشخص است. چون برخلاف «ناصر»، «نادر» کارنامه‌ای مشخص در فوتبال ایران دارد.سالها حضور در کادر فنی تیم‌ملی به همراه تیم خاطره‌انگیز محمد مایلی‌کهن و همراهی با تیم‌های مختلف از نادر چهره‌ای نسبتا موفق و نوستالژیک به جا گذاشته است؛ کسی که حتی موضع‌گیری‌اش درباره پرونده ویلموتس و لزوم برخورد با مسببین این قرارداد در برنامه فوتبال برتر، نظر اکثریت جامعه و مردم است و شاید دلیل مقبولیت نادر به نسبت ناصر همین موضع‌گیری‌های دقیق باشد.
البته موضوع این یادداشت «ناصر» است نه «نادر».ناصری که به زمین و زمان گیر می دهد،درباره همه چیز اظهار نظر می کند و هر روز در یکی از رسانه ها است.آقای فریاد شیران،کمی آهسته تر لطفا.کسی که اسمش یادآور باشگاه نفت تهران است که بعدها نابود شد. حتی بعدتر که به عنوان معاون اجرایی به باشگاه استقلال آمد و با حکم مدیرعامل وقت باشگاه مدیر آکادمی این باشگاه پرطرفدار شد، آخر سر کسی متوجه نشد نتیجه حضورش در یکی از مهمترین باشگاه‌های آسیا به غیر از چند مصاحبه چه بود.
در کارنامه او حضور در هیات مدیره کانون مربیان فوتبال هم دیده می‌شود؛ کانونی که مثل نفت تهران با برخی مدیران بی‌کارنامه‌اش این روزها وجود خارجی ندارد و سوال مهمتر اینکه ناصر فریاد شیران با چه سابقه مربیگری به عنوان عضو هیات مدیره این کانون مشغول به فعالیت یا بهتر بگوییم مشغول مصاحبه بود؟!
شاید او بگوید من فلان مدرک مربیگری را دارم یا در فلان دوره کلاس مربیگری را پشت سر گذاشته‌ام. مسلما! اگر همین اتفاق هم بیفتد برای ناصر فریاد شیران یک قدم رو به جلو محسوب می‌شود چرا که او در این سالها به غیر از مصاحبه درباره افراد مختلف، کمتر درباره چیزی به نام «دستاوردها و عملکرد» خود در فوتبال صحبت کرده است!
اگر او در نفت تهران موفق بوده، جامعه فوتبال خوشحال می‌شود که بداند این موفقیت کجا به دست آمده. اگر او درباره دوران حضورش در استقلال حرفی برای گفتن دارد، حتما بگوید و اگر دوران فعالیتش در کانون مربیان سرمنشا خیر باشد حتما بازگو کند چون این کارها حداقل به نتایج سرچ نامش در گوگل کمک می‌کند و الا صحبت از این و آن کردن و مصاحبه علیه افراد مختلف و مدام گلایه کردن در کارنامه هیچ کسی «دستاورد» به حساب نمی‌آید.
بیشتر بخوانید:
۲۵۱۲۵۱
