شروع برنامه‌های عیدانه از همان ۲۷ اسفند نشان می‌داد تلویزیون نه در یک شبکه بلکه برای همه شبکه‌هایش کارناوال شادی برپا کرده و عیدانه مناسبی برای مخاطبانش مهیا کرده است. برخلاف فضای رسانه‌ای که پیش از شروعِ برنامه‌های تحویل سال، به دنبال القای ناامیدی و این احساس بود که تلویزیون برنامه‌ای برای شاد کردن مردم در عید نوروز ندارد، تلویزیون هم از طنازان، هم خوانندگان، هم ورزشکاران و بسیاری دیگر از افراد شناخته‌شده و مشهور استفاده کرد تا خنده به روی لبانِ مخاطبان جاری کند. به این ترتیب شاهد بودیم که تلویزیون در تدارک برنامه‌های نوروزی خود به همه اقشار و سلیقه و مخاطبی که برای خود متصور بود، توجه کرد.
به این ترتیب شبکه‌های رسانه‌ملی متناسب با مأموریت خودشان اقدام به پخش برنامه کردند. به این معنی که وقتی مخاطبان کانال تلویزیون را تغییر می‌دادند با تنوعی منحصربه‌فرد و بدون افراد تکراری روبه‌رو می‌شدند و موجی از شادی در خانه‌ها جاری می‌شد. مخاطبی که دوست داشت با فضای سرگرمی و نشاط همراه شود هم می‌توانست شبکه نسیم را ببیند و هم شبکه سه؛ برخی اوقات شبکه پنج و شبکه دو. شبکه دو با دعوت میهمانان مردمی و خانواده‌های پرجمعیت، فرهنگسازی «فرزندآوری» را دنبال می‌کرد، شبکه افق به جهادگران توجه داشت و شبکه پنج فضای شهری خودش را رها نکرده بود.
هرچه اتفاق افتاد نقشه‌های گروه‌هایی که به دنبال ضربه زدن به مرجعیت رسانه ملی‌اند نقشِ برآب شد. چون تلویزیون هم برنامه داشت و هم برگِ برنده! یعنی همان «اماهایی» که منجر به قضاوت‌های زودهنگام و شائبه‌برانگیز شد و چند هفته‌ای در امتداد القایِ یأس و ناامیدی برای مخاطبان تلویزیون قدم برداشت و «اگرهایی» که اتفاق افتاد و منجر به یک دورهمیِ واقعی بدون میهمان تکراری با حفظِ تناسب مأموریت‌های هر شبکه و چند ابتکار جدید و خلاقیت و نوآوری شد.
۲۵۹۲۵۹
