170 تابلو، اثرهایی بی نظیر از محمد غفاری است که در مدت حضورش در دربار ایرانی بر جای گذاشت. محمد غفاری متولد 1224 خورشیدی در شهر کاشان است. او در نوجوانی به همراه بردار بزرگ خود به تهران سفر کرد و در مدرسه دارالفنون مشغول به تحصیل شد. اما چرا پیکر او سر از نیشابور درآورده است؟
محمدغفاری که بعد از کشیدن تابلوی تالار آینه توسط ناصرالدین شاه به عنوان کمال المک شناخته شد، در مدرسهی دارالفنون در رشته نقاشی ادامه تحصیل داد تا اینکه در سال سوم توسط شخص ناصرالدین شاه پس از دیدن تابلوی که او از چهره اعتضاد السلطنه کشیده بود، کشف شد و دستور داد تا او را به عنوان نقاش دربار استخدام کنند.
کمال‌الملک چند سال در اروپا نزد نقاشهای معروف آن زمان به تحصیل پرداخت و در موزه‌های مختلف به تحقیق آثار نقاشان برجسته اروپا همت گمارد. پس از بازگشت به ایران، مدرسه صنایع مستظرفه را تاسیس و مدیریت آن را عهده‌دار شد. او در سال ۱۳۰۷ به حسین‌آباد نیشابور سفر کرد و سال‌های آخر عمر خود را در این روستا گذراند و سرانجام در سال ۱۳۱۹ در سن ۹۵ سالگی درگذشت.
آرامگاه وی در نیشابور در کنار آرامگاه شیخ عطار نیشابوری قرار دارد که طرح آرامگاه را هوشنگ سیحون در سال 1337 طراحی نمود و در سال 1341 بنا نهاده شد. فرم بنا و تزیینات و کاشی‌کاری‌ها، شباهت زیادی به آرامگاه شیخ عطار دارد به‌طوری که در هنگام ورود و در نگاه اول تصور می‌کنید که این دو بنا، عضوی از یک بنا هستند.
تزیینات به کار رفته شامل کاشی معرق است که نقوش آن بسیار ماهرانه بر روی سطح منحنی نما استفاده شده است و به سمت خط تقارن قوس‌ها این نقوش به نسبت کوچک و کوچک‌تر می‌شوند. بر طبق گفته هوشنگ سیحون، معماری این بنا یادآور و نمایانگر معماری زادگاه کمال‌الملک یعنی کاشان است.
