افتادگی لگن در زنان نوعی اختلال می باشد که سبب افت یک یا بیش از یک مورد از ارگان های لگن می شود و آن ها را از محور نرمال خود خارج می سازد. درمان افتادگی لگن در زنان شامل قرار دادن پساری، ورزش های کگل و انجام برخی جراحی ها می باشد. در این مقاله گزینه های جراحی به منظور درمان افتادگی لگن در زنان را مورد بحث قرار می دهیم. با همراه شوید.

علائم افتادگی لگن چیست؟

ارگان هایی که ممکن است دچار افتادگی شوند، عبارت است از:

• رحم
• بالای واژن در خانم هایی که هیسترکتومی انجام داده اند.
• دیواره جلویی واژن که معمولا با مثانه همراه می باشد و سیستوسل نامیده می شود.
• دیواره پشتی واژن که معمولا با رکتوم همراه می باشد و به آن رکتوسل گفته می شود.
• کیسه بین رکتوم و دیواره پشتی رحم که معمولا با بخش هایی از روده کوچک همراه می باشد و به آن آنتروسل گفته می شود.

علائم افتادگی لگن در زنان:

در مواردی که افتادگی لگن در زنان شدید می باشد، احساس تورم بافتی در واژن یا پشت واژن وجود دارد. علائم افتادگی لگن در زنان معمولا خفیف می باشد. ارگان ها معمولا تنها کمی پایین می افتند و از دهانه واژن خارج نمی شوند.

برخی علائم افتادگی لگن در زنان عبارت است از:

• احساس پر بودن یا سنگینی در ناحیه لگن
• احساس درد در بخش پایینی شکم
• داشتن رابطه جنسی دردناک و ناراحت کننده
• دشواری در ادرار کردن و یا حرکات روده

درمان افتادگی لگن در زنان

اگر علائم افتادگی لگن در زنان خفیف باشد، نیازی به پیگیری خاص وجود ندارد. اما به طور کلی درمان افتادگی لگن در زنان با کمک جراحی یا بدون جراحی ممکن می باشد. گزینه هایی که برای درمان افتادگی لگن در زنان در خط اول قرار دارد، عبارت است از استفاده از:

1. پساری: پساری دستگاهی است که وارد واژن می شود، تا ارگان های لگن را محافظت کند.
2. ورزش های کگل: ورزش های کگل نیز به تقویت ماهیچه های کف لگن کمک می کند. علاوه بر این کاهش وزن نیز به کاهش فشار در شکم و بهبود کلی وضعیت سلامتی کمک می کند.

اگر علائم افتادگی لگن در زنان شدید باشد و استفاده از این درمان ها کمکی نکند، در آن صورت برای درمان افتادگی لگن در زنان می توان به گزینه جراحی توجه داشت. موارد زیر در تصمیم گیری به منظور جراحی برای درمان افتادگی لگن در زنان مورد توجه قرار دارد:

• سن بیمار: اگر جراحی به منظور درمان افتادگی لگن در زنانی با سن پایین انجام شود، در آن صورت احتمال عود افتادگی لگن وجود خواهد داشت، بنابراین ممکن است به انجام جراحی بیشتری نیاز باشد. اگر جراحی به منظور درمان افتادگی لگن در زنان میانسال مورد توجه باشد، در آن صورت وضعیت کلی سلامت بیمار از اهمیت برخوردار خواهد بود و بر نوع جراحی تاثیر خواهد گذاشت.
• قصد بارداری: انجام جراحی به منظور درمان افتادگی لگن در زنانی که قصد بچه دار شدن دارند، باید به تعویق بیفتد. زیرا بارداری و زایمان مجدد به عود افتادگی لگن در زنان می انجامد.
• وضعیت سلامتی: انجام جراحی به منظور درمان افتادگی لگن، همانند هر جراحی دیگری خطراتی را به همراه دارد. از جمله این خطرات می توان به احتمال عفونت، خونریزی، ایجاد لخته خون در پاها و مشکلات مرتبط با بیهوشی توجه نمود. افراد مبتلا به دیابت، بیماری های قلبی یا مشکلات تنفسی قبل از انجام جراحی به منظور درمان افتادگی لگن، به توجهات ویژه ای نیاز خواهند داشت. مصرف سیگار و داشتن اضافه وزن نیز باید قبل از انجام جراحی مورد توجه قرار گیرد.

به طور کلی برای انجام جراحی به منظور درمان افتادگی لگن، دو گزینه وجود دارد:

1. جراحی Obliterative: این نوع جراحی که برای درمان افتادگی لگن استفاده می شود، به باریک شدن و بستن واژن می انجامد تا بدین وسیله از ارگان های افتاده محافظت به عمل آید. بعد از انجام این روش جراحی، داشتن رابطه جنسی ممکن نخواهد بود.
2. جراحی بازسازی کننده یا Reconstructive: در این روش جراحی که به منظور درمان افتادگی لگن انجام می شود، هدف بازگشت ارگان ها به موقعیت واقعی آن ها دنبال می شود. برخی انواع جراحی های ترمیمی که به منظور درمان افتادگی لگن انجام می شود، نیاز به ایجاد برشی در دهانه واژن دارد. برخی روش ها نیز با استفاده از برشی روی شکم و به شیوه لاپاراسکوپیک انجام می شود.

انواع جراحی های ترمیمی که به منظور درمان افتادگی لگن انجام می شود، عبارت است از:

1. تعلیق یا فیکس با استفاده از بافت خود فرد: این روش ها که در درمان افتادگی لگن کاربرد دارد، از طریق واژن انجام می شود و دوره ریکاوری کمتری در مقایسه با روش هایی دارد که از طریق ایجاد برش روی شکم می باشند. انجام جراحی به منظور پیشگیری از بی اختیاری ادراری نیز در همان روز انجام می شود.
2. کولپورافی قدامی یا خلفی: این روش ها که به منظور درمان افتادگی لگن انجام می شود، عمدتا به صورت واژینال می باشد. دوره ریکاوری پس از این جراحی ها کوتاه تر است و از جمله روش هایی می باشد که از طریق شکمی انجام می شود.
3. ساکروکولپوپکسی و ساکروهیستروپکسی: این روش ها نیز که به منظور درمان افتادگی لگن انجام می شود، به صورت برش شکمی می باشد. درد حین رابطه جنسی، به دنبال این روش ها کمتر از روش های واژینال می باشد.
4. جراحی با استفاده از قرار دادن مش: مش در درون واژن قرار می گیرد و احتمال بروز عوارضی مانند تخریب مش، درد و عفونت به دنبال این روش وجود دارد. این روش به منظور درمان افتادگی لگن در زنانی استفاده می شود که قبلا انجام جراحی در مورد آن ها موثر نبوده است و یا به شرایطی دچار می باشند که انجام جراحی شکمی در آن ها خطرناک می باشد.

منبع