اسماعیل امینی نویسنده کتاب‌های طنز بزرگ‌ترین و مهم‌ترین آسیب را عدم مطالعه و کم بودن اطلاعات نویسندگان حوزه طنز دانست و گفت: متاسفانه مطالعه کتب طنز و غیرطنز از سوی طنزپردازان به شدت کاهش یافته است، آنها با مسیر رشد طنز از گذشته تاکنون ناآشنا بوده و تحقیق و پژوهش تاریخی در این حوزه را فراموش کرده اند. برخی نیز صرفاً به پرکار بودن اهمیت می‌دهند، در صورتی که این اتفاق باعث کاهش کیفیت در آثار می‌شود، نمونه واضح این کاهش کیفیت را می‌توان به راحتی در آثار روز طنز مشاهده کرد.
وی ادامه داد: نویسندگان حوزه طنز علاوه بر شناخت درست از تاریخچه آن باید در مورد زندگی بزرگان طنز فارسی نیز اطلاعات کامل و جامعی داشته باشند اما متاسفانه این اتفاق طی سالهای گذشته به هیچ وجه رخ نداده است.
این نویسنده طنز ابراز کرد: ابتذال طنز افزایش چشم‌گیری داشته است، طنز از مسیر درست خود منحرف شده و به‌سوی ابتذال سوق پیدا کرده است. در این شرایط اخلاق، متانت، نگاه هوشمندانه و انسانی نسبت به طنز از بین رفته، در حال حاضر به‌سوی طنز پرخاشگر و تمسخر کننده حرکت کرده‌ایم. ما چهارچوب‌های اصلی طنز را به فراموشی سپرده‌ایم و درنهایت این جامعه است که بیشترین آسیب را از این نوع بیان متحمل می‌شود.
امینی در خصوص آسیب‌های طنز در ادبیات امروز اظهار کرد: در حوزه طنز هم شاهد رخدادهای خوب بودیم و هم بد، افزایش تعداد مؤلفان حوزه طنز و گسترش تعداد مخاطبان این حوزه که یک اتفاق خوب برای حوزه طنز محسوب می‌شود. پیش از این نویسندگانی که تمام وقت خود را به حوزه نگارش طنز اختصاص دهند بسیار اندک بودند و عموماً آنها به صورت جنبی در کنار پرداختن به موضوعات شعر و نگارش متون پژوهشی به نوشتن طنز نیز می‌پرداختند.
وی با اشاره به آسیب‌های که طی سالهای اخیر بانام طنز در جامعه رواج پیداکرده است ابراز کرد: امروزه فعالیت‌های فراوانی هستند که با عنوان طنز ارائه می‌شود، ولی در حقیقت طنز نیستند، برخی تقلید صدا و کمدی‌ها، شوخی‌ها، لطیفه‌ها که عموماً جنبه تفننی و تفریحی دارد را در قالب طنز ارائه می‌دهن که این امر اشتباه است.
امینی ضرورت توجه به نگارش طنز را بااهمیت دانست و اظهار کرد: برخی طنزپردازان بسیار شلخته (نامنظم) کار می‌کنند، این افراد به زبان، نثر و زیبایی تکنیک بها نمی‌دهند و تنها به دنبال شیرینی و گزنده بدون مطلب هستند. اگر به تناسب در شیوه نثر و زیبایی تکنیک توجه نشود تولیدات ماندگار نخواهد بود.
وی گریزی به آثار ادبی طنز گذشته ادبیات ایران زد و خاطرنشان کرد: آثار ادبی گذشته ما در حوزه نقد همیشه همراه طنز بوده است، این روند را چه در آثار عبید زاکانی که شهرتی در طنزنویسی دارد و چه در آثار نویسندگان بزرگ دیگری مانند حافظ، سعدی و عطار؛ و یا در متون عرفانی که به‌قصد تعلیم نوشته‌شده می‌توان دید. این آثار نگاهی سطحی و روزمره نگر ندارد، طنز نویسان گذشته نگاهی عمیق به مسائل انسانی و رویدادهای همچنین تجربیان و علوم داشته‌اند و همین امر بستر را برای ماندگاری و جذابیت کارهای آنان فراهم کرده است.
۲۴۱۲۴۱
