حسام زبیراوی در سایت اصولگرای جهان نیوز نوشت : هر سال با آغاز ماه مبارک رمضان سریال های مناسبتی این ماه پای ثابت برنامه های صدا وسیما بودند و مخاطبان تلویزیون رفته رفته به داستان این سریال ها عادت کرده بودند و وقت خود را پای این سریال ها میگذراندند.

سریال های مناسبتی که به طور ویژه به موضوعات مذهبی و معنوی این ماه می پرداختند و هرکدام به صورتی داستان خود را به این ماه ربط می دادند.

سریالهایی که در آن به مباحث اخلاقی و مذهبی توجه خاصی شده بود و در بخش هایی از آنها حداقل شاهد سفره افطار، سحر و اقامه نماز بودیم.

در دهه هشتاد با سریال گمگشته رامبد جوان که داستان دزدی را روایت می‌کرد که به دلیل شباهت زیاد با مرد ثروتمندی به نام سیدجلال خودش را به جای او جا می‌زند و از موقعیت او سوء استفاده می‌کند و در بخش های از سریال شاهد به تصویر کشیدن مسجد، نماز و سفره افطاری و سحر بودیم توانست به یک سریال موفق در ماه رمضان تبدیل شود و ساخت سریال های مناسبتی بین کارگردانان تب بالایی گرفت و صدا وسیما از این موضوع استقبال کرد و سریال سازان را دعوت به ساخت چنین سریالهایی کرد.

بعد از سریال موفق گمگشته می توان به سریال هایی مثل «صاحبدلان»، «روز حسرت»، «میوه ممنوعه»، «او یک فرشته بود» و «اغما» اشاره کرد که توانست در آن دوران مخاطبان زیادی را پای تلویزیون نشاند.

رفته رفته کارگردانان سریال های مناسبتی با تمرکز بیشتری به سبک سازی در این سریال ها ادامه دادند و سبکی ماورایی با مضامین اخلاقی و مذهبی در این سریال ها به وجود آمد.

به طور مثال می توان به سریال «صاحبدلان» که به موضوع معجزه و قرآن می‌پردازد و یا «اغما» که داستان شیطانی را روایت می کرد که به شکل های مختلف در صدد گمراهی انسان بود یا سریال موفق «او یک فرشته بود» که با تحقیقات بیشتری در حوزه دینی به بحث ورود شیطان به خانواده اشاره می‌کرد یاد کرد.

در کنار این سریال ها، داستان های طنز و کمدی در قاب تلویزیون هم حضور داشت که توانست به موضوع زندگی طبقه ای از جامعه بپردازد که داستان هایش با وجود طنز خالی از اخلاقیات نبود و در بخش هایی از آن شاهد جمع شدن خانواده سر سفره افطاری و سحری و خواندن نماز بودیم.

با یک وقفه جدی، پای سریال «پایتخت» هم به سریال های رمضانی باز شد و فصل چهار پایتخت هم رمضانی شد که در قالب طنز بسیاری از مسایل دینی را به تصویر کشید و فرصتی دوباره به قاب دوربین داد تا بتواند فضای مسجد را به تصویر بکشد.

هرچند هدف این نوشته ورای سطحی نگری و پرداخت به شکل است اما حضور در مسجد، اقامه نماز جماعت، حضور تمام اعضای خانواده در مسجد، این مسائل نشان می دهد که حتی در قالب یک مجوعه طنز هم می توان بسیاری از شعائر دینی از جمله اهمیت «نماز» را به مردم یادآوری کرد.

اما به طور کلی و رفته رفته این سریال های مناسبتی که توانسته بود مخاطبان زیادی را با خود همراه کند از آنتن تلویزیون رخت بستند و تبدیل شدند به سریال هایی با موضوعاتی به دور از حوزه معنویات و اخلاقیات که هیچ تلنگر مذهبی در ذهن مخاطبان خود نمی‌زدند.

سریال های چهارگانه در حال پخش امسال، هرچند ممکن است از بعد سرگرمی و حتی انتقال مفاهیم مناسب تا حدی قابل توجه باشند اما نسبتی با ماه رمضان ندارند.

متاسفانه باید گفت که آن رویه فیلمسازی مناسبتی صداوسیما برای رمضان جای خود را به صرف نمایش سریال های برای سرگرمی مخاطب داده است. هرچند ممکن است برخی سریال ها در متن خود حاوی مضامین اخلاقی هم باشند اما با سریال مناسبی رمضان هیچ سنخیتی ندارند و عملا مخاطب احساس قرابتی بین سریال پخش شده با حال و هوای رمضان ندارد. این در حالی است که در سال های گذشته و خصوصا دهه هشتاد که باب پخش سریال های رمضانی باز شده بود، به کرات سریال هایی متناسب با مضمون این ماه بزرگ به نمایش درآمد و مخاطب رسانه ملی انتظار داشت تا این خط گرفته شده همچنان ادامه پیدا کند که ظاهرا فراموش شده است.