کتاب «گفتگو با ایران درودی» سال گذشته توسط نشر ثالث منتشر شد و طی مدتی به چاپ دوم رسید. طی هفته‌های گذشته این‌کتاب در قالب نسخه قابل استفاده نابینایان با خط بریل، توسط کتابخانه عمومی حسینیه ارشاد تولید و در اختیار روشندلال اهل مطالعه قرار گرفته است.
این کتاب گفتگوهای مهدی مظفری ساوجی را با درودی شامل می‌شود و عرضه نسخه قابل استفاده‌اش برای نابینایان باعث شد با این نقاش پیشکسوت گفتگویی درباره نقاشی و شعر داشته باشیم. درودی متولد سال ۱۳۱۵ در مشهد است و علاوه بر نقاشی، در حوزه‌های نویسندگی، نقد و کارگردانی نیز فعالیت کرده است. این نقاش نمایشگاه‌های زیادی در داخل و خارج کشور داشته و سال‌ها به تدریس تاریخ هنر اشتغال داشته است.
ایران درودی با تاکید بر اینکه ما در ایران نقاش نداریم، گفت: «افرادی که این روزها مشغول به این کار هستند، نواقص بسیاری دارند. همه نقاشی می‌کنند اما داستان پشت سر نقاشی‌های‌شان است. مثلاً وقتی شما از یک چهره نقاشی می‌کنید و به اصطلاح چهره می‌سازید، باید در اثری که خلق می‌کنید شخصیت طرف را نشان بدهید نه اینکه سعی کنید شبیه او را بکشید. یعنی در این موقعیت، شخصیت است که مهم است نه شباهت. چنین توضیحاتی، به‌خوبی در کتاب آمده‌اند. البته طبیعی است که گفت‌وگوها گاهی با عصبانیت‌هایی همراه بوده است.
اما در کل، درباره سوالی که کردید، باید بگویم آنچه ما در ایران داریم نقاشی نیست، تصویرگری است. چون نقاشی در کشور ما سابقه ندارد و آنچه دیده می‌شود معطوف به امروز است که بخش قابل توجهی از آن مربوط به غرب است و آنچه از نقاشان خارجی گرفته‌ایم.»
۲۵۸۲۴۳
