سینماسینما، علی پاکزاد
دو زن در دو نقش یادآوری هایی تاریخی و سیاسی داشته اند به اندوه این چند ده ساله و عوارضی که گاه گریبان خانواده ها را گرفته است یا سیاسی یا اخلاقی و یا… پریناز ایزدیار در متری شیش و نیم و باران کوثری در سرکوب این دو نقش را بازی می کنند.
در فیلم اول اشاره مستقیم به بازجویی است. همین. ایزدیار یک نقش تک سکانس استثنایی دارد که می توان گفت هر کسی می توانسته بازی کند. آنهم در متری شیش و نیم. شاید همکاری قبلی اش با معادی و محمد زاده و روستایی علت اصلی این انتخاب و بازی اش باشد. شاید هم علتش معصومیت کودکانه اش باشد. یک بازی زیرپوستی دخترانه از انکارهای غیر واقعی. عشق های تقلبی. دوست داشتن های یواشکی و بقول خودش اختلاف طبقاتی. او باید نقشی را بازی کند که اگر بخواهد صادق باشد نهایتش گره می خورد با یک اعدام. اگر صادق نباشد می افتد داخل سیاهچال و همه چیزش به باد می رود. شوهر جدید و ماشین قدیم و…
با نقش ایزدیار زنان و مردانی که گذارشان به دادگاه و زندان افتاده همذات پنداری می کنند و برای همین نقشش مهم می شود و نه خودش. او در این چند دقیقه میان آنهمه زد و بند و بگیر و ببند یک اشاره زیبا به پشت پرده حوادث دارد. خانواده ها چه کشیده اند و می کشند و کسی خبردار هم نمی شود. در جدال قدرت و ضد قهرمان این جامعه است که به فنا می رود. البته با یک ماشین هشتصد میلیونی!
در فیلم دوم باران کوثری حاشیه ای است بر سیاست در «سرکوب». کسی که نمی دانیم چه است و که است و یک همسر آلزایمری دارد و دخترانش همه آسیب دیده و مفلوکند دست به دامن ملیحه شده است که پرستار است و غمخوار است و زن صیغه ای. انگار ملتی است که همیشه در حاشیه است و با اینهمه آسیبها را می بیند و دست آخر راوی نسلها و مکافات و پیشینه ها و سوپیشینه ها می شود. نقشی تاریخی که فرزندآوری و امیدواری اش در زیر بارانی آسمانی در دقیقه نود دو چندان می شود.
باران کوثری نقشی خوب را ایفا می کند نقشی که اگر سانسور نمی بود و ترس کارگردان، شجاعت باران می توانست به پیشش ببرد و با اینهمه آنچه فیلم را سیاسی می کند نه پیشینه مبهم مرد خانواده در میان انبوه پرونده های حکومتی یا نظامی که شخصیت حقیقی باران کوثری است و این یعنی یک انتخاب هوشمندانه توسط کارگردان تئاتری که به سینما پناه آورده است.
