سینماسینما، علی پاکزاد

دو بازی نزدیک به نقشی واقعی در سال ۹۸ شاهد بودیم که یکی نقش یک پلیس اصلاحگر و دیگری نقش یک یاغی اغفالگر. پیمان معادی و هوتن شکیبا.
پیمان معادی سیاه و سفیدترین نقشش را در متری شیش و نیم بازی کرده است. یک پلیس که تماما مثبت نیست. خانواده مشکل دار و پرونده ای مفتوح و با اینهمه خستگی از سر و رویش می بارد و وظیفه شناسی اش را معطل نمی کند و صدالبته که خشمگین و عصبانی است و نمی تواند این خصیصه را پنهان کند.
معادی توانسته شخصیت جابرانه یک پلیس را بویژه در برخوردهایش با بزهکاران را نشان داده و هرجا که خارج از حیطه مبارزه باشد عمویی مهربان شود.
معادی توانسته در فیلم روستایی از توسعه بازی دزد و پلیس و بده بستان با طرف مقابلش که نوید محمدزاده است موفق بیرون بیاید. بازی دادن و بازی خوردن و بازی گرفتن. بده بستانها آنقدر خلاقانه می شود که سوار بر فیلمنامه است و با آنکه از گذشته این پلیس چندان چیز جذابی نصیب مخاطب نمی شود اما برای مخاطب تبدیل به چهره ای کاریزماتیک و دوست داشتنی می شود. معادی روایت جدیدتری از ایفای نقش مامور قانون را به نمایش می گذارد که شاید استانداردش بواسطه ایفای نقشهای بین المللی معادی بالاتر و وزین تر از سایر بازی های مشابه در فیلمهای وطنی باشد.

هوتن شکیبا در شبی که ماه کامل شد نقش شخصیتی که از یک عاشق به یک انسان بی رحم و تحت اوامر برادر کوچکتر تبدیل می‌شود را باورپذیر ایفا می‌کند. او در قسمت اول فیلم سعی می کند زمختی های یک عضو گروهک تروریستی را نشان ندهد و رمانتیک باشد . اما در قسمت دوم و سفر با همسرش به پاکستان ما با عبدالحمید واقعی مواجهیم. کسی که بین عشق و نفرت ، نفرت را انتخاب می کند و کورکورانه مطیع فرامین دیگری می شود. نقش خوب بازی شده است و اگر کم و کاستی دارد بواسطه محدودیتهای سینمایی و فیلمنامه ای است. گاه شکیبا باید صبور باشد گاه سست عنصر گاه فرز و گاه ساده لوح و عاشق و همه اینها به یک هارمونی در طول فیلم نیاز دارد که شکیبا سعی در دستیابی به آن دارد. شاید اگر کارگردان یک مرد بود یا منابع اطلاعاتی در مورد زندگی خصوصی برادران ریگی بیشتر بود و کانالیزه نبود، داستان را شکیبا بهتر پیش می برد و گاه دفعتا دچار تغییر حالت نمی شد و ما درک درست تری از روش تبدیل آدمها به قاتلها داشتیم.