ترجمه اختصاصی نوریاتو: ژان پیر لافونت در سال ۱۹۳۵ در الجزایر متولد شد. فتوژورنالیستی که هم اکنون در نیویورک زندگی می کند و یکی از بنیان گذاران آژانس عکس گاما در آمریکا و سیگما بود. لافونت وقایع تاریخی جامعه آمریکا همچون جنبش های حقوق بشر، شورش های نژادی، اعتراضات علیه جنگ ویتنام و جنبش های فمینیستی را به تصویر کشیده است. از جوایز مهم او می توان به ورلدپرس فوتو در سال ۱۹۷۹ اشاره کرد.
به گزارش مجله عکس نوریاتو، ژان پیر لافونت در مصاحبه ای با گاردین از بهترین عکس خود می گوید:
وقتی جیمی کارتر در تاریخ دوم نوامبر ۱۹۷۶ به کاخ سفید راه یافت، همه او را به نام کشاورز بادام زمینی می شناختند. اما واقعا کسی کارتر را به درستی نمی شناخت. برای همین تصمیم گرفتم تا به زادگاهش در پلینز در ایالت جورجیا بروم. نوامبر و کمی از ماه دسامبر را در پلینز بودم و از کسانی عکاسی می کردم که کارتر را می شناختند. البته ابعاد مختلف زندگی او در جنوب را نیز به تصویر کشیدم. با ماشین رنو ۵ کوچک ام در آن شهر و در میان کامیون های بزرگ می چرخیدم، به طوری که دیگر پلیس های محلی مرا شناخته بود.
در آن شهر با مادر کارتر، خانم لیلیان که شخصیتی واقعا پرطرفدار بود و همین طور برادرش بیلی ملاقات کردم. کسی که مدیریت یک پمپ بنزین را به عهده داشت و تمام وقتش را مشغول نوشیدن آبجو و صحبت کردن با مطبوعات بود. یک روز از کنار خانه نزدیک ترین همسایه خانم لیلیان می گذاشتم. زنی را دیدم که لباس هایی را روی بند پهن می کرد و مردی هم جلوی خانه در حال تعمیر ماشینش بود. آنها برای دوربین من ژست گرفتند و گفتند بعد از ظهر که همه خانواده به خانه برگشتند، سری بهشان بزنم. آن شب در خانه آنها زمان زیادی را به گرفتن عکس مشغول شدم.
خانه ای بسیار کوچک که فقط یک اتاق داشت. همه کسانی که در تصویر می بینید با یکدیگر نسبت داشتند و همه با هم زندگی می کردند. مادر خانواده در سمت چپ تصویر همراه با دو کودکش نشسته، کنار آنها مادربزرگشان روی ویلچر آرام گرفته است. پدر خانواده در سمت راست تصویر است و فکر می کنم آن دو پسر بزرگتر که در کنار پدر خانواده نشسته اند، برادرزاده هایشان هستند. آنها در مزارع محلی کار می کردند، مادر به عنوان خدمتکار و پدر به عنوان مکانیک و افراد جوان خانواده هم هنوز به مدرسه می رفتند.
این خانواده بسیار فقیر بود و می توانم به جرات بگویم تقریبا درآمدی نداشتند. آب لوله کشی نداشتند اما مرغی داشتند که زندگی شان به آن وابسته بود. همان طور که می بینید حتی یک قفسه یا کمدی برای لباس هایشان نداشتند. در عوض میخ به دیوار می کوبیدند و وسایل و لباس هایشان را به آن آویزان می کردند.
شب ها، بزرگترها روی مبل و بچه ها روی زمین با پتو می خوابیدند. زمستان ها هوا سرد می شد اما خانه آنها هنوز گرم باقی می ماند به لطف اجاقی که در وسط اتاق قرار گرفته بود. تقریبا هر خانواده فقیری که در جورجیا دیدم یکی از این اجاق ها داشت. متوجه شدم که اکثر خانواده های بزرگ در جنوب تیپی معمول و مشخص داشتند: آنها آرام بودند و به یکدیگر عشق می ورزیدند. منطقه ای به شدت مذهبی با احساسی واقعی از یک جامعه. خیابان ها یک شنبه کاملا خالی می شود و همه به کلیسا می رفتند.
خانه خانم لیلیان، جایی که جیمی کارتر در آن بزرگ شده بود، بسیار محقر بود. اصلا شبیه خانه افراد ثروتمند به نظر نمی رسید. خانم لیلیان پرستار بود و فقرا را به خوبی می شناخت از جمله همین خانواده ای که در عکس مشاهده می کنید. مخالف تبعیض نژادی بود و سیاه پوستان او را دوست داشتند، همان طور که کارتر را هم خیلی دوست داشتند. کسی او را به نام خانم کارتر صدا نمی کرد. او خانم لیلیان بود به این دلیل که این امر در جنوب مرسوم بود.
آن دو ماهی که در آن شهر بودم اصلا ندیدم که سیاه پوستان و سفید ها با هم در جایی باشند. آنها به کلیسا، رستوران، پمپ بنزین و حتی سلمانی های مختلفی می رفتند. رفتار دوستانه ای باهم داشتند اما تبعیض نژادی کاملا میان شان احساس می شد.
ژان پیر لافونت
تولد: الجزایر ۱۹۳۵
دانش آموخته: مدرسه هنر و گرافیک وو وه در سوئیس
تحت تاثیر: ارنست هاس، هنری کارتیه برسون
بهترین دستاورد: در سال ۱۹۷۹ و ۱۹۸۰ در ۱۵ کشور پروژه ای درباره کودکان کار را به سرانجام رساندم.
بدترین دستاورد: وقتی آژانس عکس گاما بسته شد.
توصیه کلیدی: هیچ وقت پورتفولیو خود را به یک ادیتور عکس نشان ندهید بدون اینکه پیشنهادی برای پیگیری پروژه داشته باشید.
مترجم: سعیده فراهانی
نوشته بهترین عکس من: ژان پیر لافونت اولین بار در مجله نوریاتو | رسانه جامع هنرهای تجسمی پدیدار شد.
