سینماسینما، رضا صائمی
خانه پدری پس از سه بار توقیف موفق شد به سینما برگردد و سد اکران را بشکند. این اتفاق را می توان روایتی از ایستادگی و مقاومت مدنی، رسانه ای و صنفی در بستر سینما دانست. فارغ از اینکه علاقمندان فیلم و سینمای عیاری از بازگشت مجدد فیلم به پرده های سینما خوشحال هستند، این حس خوشحالی قابل تعمیم به اتفاق بزرگتری به اسم مقاومت سینمایی است. مقاومتی که از خود عیاری شروع شد و به مخالفان توقیف فیلم گسترش یافت و در نهایت به واسطه نقد و روشنگری رسانه ها از جمله تلاش های حمایت گرانه در شبکه های اجتماعی و فضای مجازی، مطالبه گری صنفی و پیگیری و تلاش مدیران سینمایی ذی ربط، خانه پدری از توقیف خارج شد.
این میراثی است که کیانوش عیاری برای سینمای ما به جا گذاشت و با نام خانه پدری گره خورد. حالا هر وقت خانه پدری را تماشا کنیم یاد این روزها و ایستادگی پای فیلمی می افتیم که بعد از سه بار توقیف، توانست در یک همدلی و کنش جمعی همه علاقمندان این فیلم و سینما، سند آزادی خود را ثبت کند. این اتفاق یک درس بزرگ برای سینمای ما بود تا پای مطالبات و خواسته های به حق خود برای نمایش آثار هنری بایستد و از طریق یک خرد و اراده جمعی، بتواند به هدف خود برسد.
حالا با رفع توقیف و اکران مجدد خانه پدری می توان به آن جمله و دیالوگ معروف فیلم قصه های رخشان بنی اعتماد ایمان آورد که هیچ فیلمی برای همیشه در کمد نمی ماند. بالاخره یک روزی و یک جایی مخاطبان خود را پیدا می کند و مخاطبان نیز آن را پیدا خواهند کرد و به تماشای آن خواهند نشست. تجربه تاریخی نشان داده که در دراز مدت نه نتها توقیف ها موجب متوقف شدن فیلمی نشده که هم بر اعتبار او افزوده و هم بر مخاطبش. اکنون نیز می توان حدس زد و انتظار داشت که با اکران مجدد خانه پدری، این فیلم با اقبال خوبی از سوی مردم مواجه شود. باید بپذیریم که سینما مکانی امن و محرم جامعه است و اگر مردم، حرف ها و دردهای خود را با زبان سینما و در فیلم ها بیان کنند نه تنها چیزی بهم نمی ریزد که اتفاقا اطمینان و اعتماد بیشتری بین مردم و حکومت برقرار می شود و سینما خود به خانه پدری مخاطب بدل شده که می تواند در آنجا حرف دلش را بزند و بشنود. با توقیف ها نمی توان مخالفان خود را متوقف کرد. حتی اگر مخالف فیلمی هستیم بگذاریم تا اکران شود آنگاه نقدش کنیم. با نفی و حذف و سانسور و توقیف نمی توان چیزی را نقد کرد.
