توئی رهنمـــــــایم توئی مقتــــــــدایم
توئی جسم و جانم توئی خوب خوبــــان

توئی مرتضـــــــایم توئی مجتبـــــــایم
توئی مصطفــــــایم توئی عین احســـــان

کنــــم ادعــــــا پیـــــروی را ز  تو من؟
که دانم نبــــــــاشد عیانم چو پنهـــــــان

تو عــالیّ اعلا  تو شــــــاهی ز بــالا
که نــامت علی کرده است حیّ سبحــان

تو را می شنـاسند عمــــّار و یــــــاسر
تو را کی شنــــاسد به حق آل سفیــــــان

تو را پیروی کی کند؟ نیست طـــــــاقت
که عجز است برای عمل از چو سلمــــان

کجا رهبـری در جهــان دیده باشی
که گیرد همــــــاره ســــــراغ از یتیمــــان

به حق، سیـــزده روز فرخنـــده ای هست
چه فرقی که باشد رجب یا که شعبــــــان

چه فرخنـده روزی چه فرخنــده سالی
علی مولــــــدش همـــزمان با بهــــــاران

طراوت شکــــوفه به­هر دشت و بـــرزن
صفـا در صفـا بین تو در دشت و بُستـان

برو در طبیــــــعت ببیـــن راز خلــــقت
صفـا کن به­دشت و از آن کام  بِستـــان

به روز ولادت که شـــد دیـــــده روشـن
بیا تا کتیم خـــــانه دل چراغــــــان

به کوچه، محله ســرور است و شـادی
نشـــــاطش رسیــــده به­سطح خیــابان

تو راز بمـــــانی تو روح و روانـی
تو یـار رسولی توئی جــــانِ جـــانان

اگر هر زمـــــان مشکلی پیش آمـد
تو حــــلال مشکل، تو فـــارِس[1] به میدان

تبـار تو را در جهـــان منــــکری نیست
تو از نســـل پاکـــان تو از نسل عــدنان[2]

تو در آسمــــــان عــــــلومی یــــــگانه
کــه نهج البــــــلاغه شده حدّ و میــــزان

تو اعــــرف به قرآن تو اعلم به ایمــــان
توئی اصـــــل توحید توئی متن عرفـــان

خـلوصی که در کــار تو بود هـــــرگز
کجــا دیده است کس، قسم ها به­یزدان

تو در راه دین خــــــدا یکّه تـــــــــازی
گـــرفتی و کُشتی بزرگــــانِ طغیـــــــان

تو در نصـرت دین حق بی نظیــــری
تو در نزد احمـد غلامی به فـرمان

منم شاد و زنده به عشـــــق ولایــت
چه خواهم ز کس کو فلان است و بهمان

نــدارد کسی شک و شبهـــه به قَدرت
مگر آنــــکه ذاتـــــاً بُوَد اهل عصیـان

تو داری پســـــرها که ســــرّ تو باشنـد
به راه خــــدا می کنند خویش قــــربان

کسی کـــو شود پیــــــرو تو چه باکش
نه سختـــی شنــــاسد، نـه او برف و باران

تو تفســــیر عشقی تو تدبیـــــر مُلـــکی
توتبــــیین عزت تو بر فهـــــم تبیــــــان

تو موسی به طوری که در گـــــاهِ اعجاز
تو را معجــــــزه برتر از هر چه ثُعبــــان[3]

فضیــــلت نه آن است که گوید محبـّی
شهــــادت دهندش بر آن اهل عــــدوان

درخشیـــــده بعـــد تو اولاد
به آن می دهد اهـــــل وجدان

به لطف و به رحمت چو تو کس نبــاشد
تو بخشنــده­تر بودی از  مِهـر تابـــان

همــه مفتخـــــر بر ولایت به­ هر جــــا
ز شهـــر قم و مشهــــد و یا که تهــــــران

توئی بـــــاب امت از این رو نوشتنــــد
که روز پــــدر مولــــــد شـــاه مـــــردان

نـــــگر از سر لطــف بر این خـــــلائق
مگردان تو رو بین چه شـــوقی به آنـــــان

تو لطفــــی نمـــا و قدم بر دو چشمــم
گذار تا کنم مُلک جان آینـــــــه­بنــدان

اگر بـــــا محبّ خودت گوشــه چشمی
نمـــائی شوم خـــرّم و شاد و خنــــــدان

وگر لطـــــف تو شــــــامل حال نا شـد
شود شــــــاهد حـال من چشـــــم گریان

خـــــدایا به اسمــــای پاک تو سوگنــد
به سبع المثـــــــــانی به آیــــات قــــرآن

خــــــدایا به حقِّ علی دشمنــــــش را
ز جـا برکن الســــاعه ازبیخ و بنیـــــان

جدایم مکن از علی مرد مـــردان
تو مپسنـــــد بر من فراق و نه هجـــــــران

 نباشـد جـــــدایی به دنیـــا و عقبــی
نبــــــاشد فراق و مسوزان به ­حرمـــــــان

بیــــــا تا که حبّ علی قـــــدر دانیــــم
به انجام اعمــــــال، به ­اخلاص و ایمــــان

خــــــدایا چــرا کشور دوستــــــدارت
سخن هــــا ز فقر آرد و سفـــــره بی­نـان

مگر سیـــــره حکمــرانی نخوانده است
مگــــر از خدا بی­خبـــــر گشته ایـــران

من این قول را می دهــــــم با صراحت
ببندم به حبّش دو صـــد عهد و پیمــــان

«رضـا» دارد امیــــــد تا در قیــــامت
که داخـــــل نمــــــایی ورا باغ رضــوان