با استفاده از نیروی زندانی‌ها آب پمپ می‌شد و غلات آرد می‌شدند. اگر دقت کنید «treadmill» دو بخش دارد، «tread» که معنی راه رفتن و پا گذاشتن را می‌دهد و «mill» که معنی آسیاب کردن را می‌دهد.
وحشتی که این دستگاه در دل زندانی‌ها ایجاد می‌کرد، بیش از سختی کار با آن، یکنواختی و عدم تنوع کار با آن بود. با گذشت سال‌ها آمریکایی‌ها تدریجا این شکل از کار شاقه را در زندان‌ها متوقف کردند و به جای آن، زندانی‌ها را وادار به کار‌های دیگری مثل چیدن پنبه و خرد کردن تخته‌سنگ‌ها کردند. در انگلیس هم در اواخر قرن نوزدهم استفاده از تردویل‌ها ممنوع شد.
از این زمان به بعد تردمیل‌ها به بوته فراموشی سپرده شدند، تا اینکه دکتر کنت کوپر در سال ۱۹۶۸، کتابی به نام ورزش هوازی یا «Aerobics» نوشت که در آن اشاره شده بود اگر شخصی چهار تا پنج روز در هفته، هر بار هشت دقیقه بدود، شرایط فیزیکی بهتری خواهد شد. ویلیام استاب -یک مهندس مکانیک- این کتاب را خواند و به فکر ساخت یک تردمیل ورزشی افتاد. نام نخستین تردمیل «PaceMaster 600» بود، او نمونه ابتدایی این دستگاه را برای دکتر کوپر فرستاد، دکتر کوپر نخستین خریدار این تردمیل شد و به این ترتیب نخستین کارخانه تولید تردمیل در کلیفتون واقع در نیوجرسی به راه افتاد.
اگر در اثر مثبت تردمیل‌ها در سلامتی شک دارید باید بگویم که عمر طولانی ویلیام استاپ شاهدی بر موفقیت تردمیل‌هاست، ویلیام استاب، تازه همین ماه پیش فوت کرد، آن هم در ۹۶ سالگی، او تا دو ماه قبل از مرگش از تردمیل استفاده می‌کرد!
پژوهش‌های پزشکی که این یکی دو ساله انجام شده‌اند، نشان می‌دهند که اگر شخصی دوره‌های بی‌حرکتی و نشستن طولانی داشته باشد، حتی اگر جلسات ورزشی منظمی هم داشته باشد، نمی‌تواند اثرات منفی این دوره‌های بی‌حرکتی را خنثی کند، به همین دلیل است که استفاده از میز‌های کار مخصوصی که کاربر باید پشت آن‌ها به جای نشستن بایستد و حتی استفاده از تردمیل پشت میز‌های کار هم در حال معمول شدن است.
