در حالی که طبق مصوبه کمیسیون تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی در سال 1395، هزینه هر گیگابایت اینترنت در اپراتورهای همراه حداکثر 63 هزار تومان در سیم‌کارت‌های اعتباری و 42 هزار تومان در سیم‌کارت‌های دائمی در نظر گرفته شده، در این سال‌ها اپراتورها همواره به ارائه بسته‌های اینترنتی با متوسط قیمت 2700 تومان به ازای هر گیگ اینترنت اقدام کردند، موضوعی که در مصوبه کمیسیون هم به آن اشاره شده، زیرا قیمت‌های حداقلی به‌نوعی دامپینگ محسوب می‌شوند و تنها با این شرط امکان ارائه دارند که به‌مدت سه سال از سوی اپراتورها عرضه شوند.
همین موضوع سبب شده که کاربران به این بسته‌ها و اینترنتی که برایشان به ازای هر گیگابایت تا کمتر از یک بیستم هم هزینه اینترنت آزاد آب می‌خورد هم عادت کنند. حالا با گذشت چند سال، وضعیت تعرفه‌ها بحرانی شده و تعرفه‌هایی که تا یک‌بیستم سقف هم هستند، نه تنها برای اپراتورها صرفه اقتصادی ندارد، بلکه منجر به ضرردهی آنها شده و امکان توسعه را از آنها سلب کرده و مهم‌تر از همه اینها، وضعیت کیفیت و سرعت اینترنت را هم بسیار کاهش داده و صدای اعتراض کاربران را هم بلند کرده است.
هرچند که اپراتورها و ارائه‌دهندگان خدمات اینترنتی، در این سال‌ها بارها و بارها گلایه کردند که وضعیت توسعه بخش آی‌سی‌تی در حال طی کردن شرایط بحرانی است و درآمدهای ریالی و هزینه‌های دلاری، امکان هرگونه سرمایه‌گذاری را سلب کرده ، اما قیمت در این مدت تغییری نکرده است. یکی از مهم‌ترین دلایل این موضوع آن است که در این مدت، هر زمانی که اپراتورها اقدام به تغییر یا حذف بسته‌هایی کردند که با خواسته خودشان ارائه شده بود و همچنان پایین‌تر از سقف تعرفه‌ای قرار داشت، اما مسوولان دولتی با این اقدام مخالفت کرده و بدین‌ترتیب اینترنت در این سال‌ها نه تنها افزایش قیمت نداشت، بلکه ثابت ماند و حتی بسته‌های اینترنتی هم تغییر چندانی نکردند، تا جایی که اکنون، دیگر امکان ادامه ندارند و عنوان می‌کنند اگر قیمت‌ها با همین شیوه ادامه پیدا کند، ناچار به تعطیل شدن هستند.
در این شرایط، اپراتورها تصمیم گرفتند در تعرفه‌های فعلی اینترنت تغییراتی ایجاد کنند، تغییراتی که نمی‌توان از آن تحت عنوان افزایش قیمت یاد کرد، بلکه تنها متعادل‌سازی قیمت‌هاست. اپراتورهای همراه در سه سال گذشته، با قیمت‌های یک‌بیستم و یک‌پانزدهم سقف تعرفه‌ای اقدام به طراحی بسته‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت خود کردند و اپراتورهای ثابت هم با در نظر گرفتن مصرف منصفانه، بسته‌های یک‌ماهه و چندماهه خود را ارائه دادند، اما اکنون دیگر به ته‌مانده سود خود رسیدند و حالا تنها می‌خواهند ضررده نباشند، تا بلکه فرصت توسعه‌ای هم به آنها دست دهد.
در شرایطی که نرخ ارز از 3000 تومان، روندی افسارگسیخته را طی کرده و در مقاطعی به 30 هزار تومان هم رسیده و حتی در یک سال گذشته، رنگ کمتر از 20 هزار تومان را به خود ندیده، منطقی است اگر انتظار داشته باشیم تجهیزات و ابزارهای مورد نیاز برای بهبود کیفیت اینترنت که قریب به 100 درصد وارداتی هستند، با همان قیمت چهار سال پیش وارد شوند؟ و اگر نه، اپراتوری که درآمدهایش ریالی است و در این مدت افزایش قیمتی نداشته، اما هزینه‌هایش تماما دلاری است، چطور باید امکان سرمایه‌گذاری و توسعه داشته وجود باشد؟
به همین دلیل می‌بینیم اپراتورهای همراه که علاوه بر درآمد حاصل از دیتا، از تماس‌های صوتی هم درآمد دارند، این مدت جور اپراتورهای ثابت را که راکد مانده‌اند کشیدند. اتفاقی که کمتر در کشورهای دیگر رخ می‌دهد، زیرا توسعه ارتباطات، باید روی زیرساخت‌های ثابت باشد، که در کشور ما به دلیل مشکلات سرمایه‌گذاری، افزایش نرخ ارز و عدم توسعه، به‌صورت معکوس صورت گرفته است. هرچند به نظر می‌رسد با ادامه روند فعلی و درصورت منطقی نشدن قیمت‌های اینترنتی، دیگر اپراتورهای همراه هم توان ادامه نخواهند داشت، در مقابل با یک عزم جدی و جراحی فوری تعرفه‌ها، شاید اپراتورها بتوانند به توسعه برخیزند و با افزایش کیفیت اینترنت، رضایت کاربران را هم جلب کنند.
