لنگر این شبها

در نیمه‌های شب قدر، می‌اندیشم یک‌سری مناسبت‌ها در جریان زندگی در مقابل ما قرار می‌گیرند که هرکدام به نوعی می‌توانند تلنگرزننده و یادآور موضوعی باشند.

در سالهای نه چندان دور، اعلامیه‌های مجلس ختم را “تذکار” می‌نامیدند. چه اسم بامسمایی که معنای “کل من علیها فان” (همه رفتنی هستیم) را به ذهن متبادر می‌کرد.

حتی روزهای تولدمان نیز یادآور از دست رفتن مهم‌ترین دارایی‌های یک انسان و فرصت‌هایی برای انجام کارهایی است که می‌توانستیم اما نکردیم.

از جمله این مناسبتهای خاص، شب‌های قدر است با همه منزلتی که در “خیر من الف شهر” برای آن آورده شده؛ شبهایی که برای درخواست بخشایش از خداوند غفور برای گناهانمان و تمنای پاکی روح و جسم از او، به نیایش می‌پردازیم . در این شب‌ها، مرور می‌کنیم بداندیشی‌ها و کژرفتاری‌هایمان نسبت به خود و دیگران را و اراده‌ای برای تصحیح آن در ذهن و روحمان شکل می‌گیرد و از خداوند مدد می‌خواهیم.

در این شب‌های تامل، به این بیاندیشیم که چرا ما با این فرهنگ غنی دینی و با اعتقادی که از کودکی تاکنون همواره داشته‌ایم و به ویژه در این چهار دهه اخیر که نظام‌ تبلیغاتی حکومتی نیز با ترویج و نشر این آموزه‌ها بر تحکیم این عقاید اهتمام داشته، چه بر ما رفته است که در این روزها، در جامعه؛ به خصوص در میان کارگزاران سیاسی اثر کمی از نتایج عملی این تعلیمات دیده می‌شود و پس از شبهای مبارک قدر، این پته روی آب ریختن‌ها، آبروی مومن بردن‌ها، تهمت زدن‌ها، نادیده انگاشتن حقوق دیگران سرعت بیشتری می‌گیرد. انگار نه انگار….

مکرر شنیده‌ایم که در چنین شب‌های پرفضیلتی، مذاکره علمی بر سایر عبادات افضل است.

ای کاش علمی بیاموزیم که با آن به محاسبه خود نشسته و برای گسترش خیر در جامعه‌ در حد وسع و توان خود بکوشیم.

حیف از آن شبهایی که باید صرف “خود انتقادی و اصلاح‌گری” شود اما به فاصله کوتاهی جای خود را به “دگر تخریبی” می‌دهد.

دریغ است که رمضان با شبهای قدرش بگذرد ولی خدا از ما نگذشته باشد.

“خدایا؛ به زیبایی آنچه نزد توست، از زشتی آنچه که نزد ماست در گذر…”