اوضاع فعلی نشان می دهد که این تحرکات و برنامه ریزی همه جانبه بوده و تمام مقوله ها را در برمی گیرد؛ در پازل اقتصادی شاهد تحریم حداکثری هستیم، در پازل سیاسی  تلاش برای انزوای حداکثری صورت می گیرد، در  پازل اجتماعی ایجاد یاس و نا امیدی در ملت در دستور کار قرار گرفته  و سرانجام در پازل ورزشی شاهد تلاش برای ایجاد مشکلات مختلف و حتی تعلیق برای ورزش کشور در عرصه بین المللی  هستیم که می بایست در چنین شرایطی ضمن هوشمندی، حفظ وحدت و همگرایی، از هرگونه رفتار حساسیت برانگیز در این زمینه خودداری شود.

نکته اول اینکه اتفاقات اخیر در حوزه ورزش پازلی از یک پروژه کلان  از سوی استکبار جهانی است که در همین راستا استراتژی نظام و دولت ضمن توجه دقیق و پیگیری از طریق دیپلماسی، مقاومت در برابر چنین زیاده خواهی و بهانه تراشی های استکبار جهانی است.

نکته دوم کاهش عصبیت و شکاف موجود است.

 لذا در راستای مصالح و منافع ملی کشور  می بایست  با یک دیپلماسی فعال در تمامی عرصه ها و رایزنی مطلوب برای کاهش شکاف و عصبیت و سوتفاهمات منطقه ای، بین المللی و بخصوص کشورهای همجوار؛ برنامه ریزی و پیگیری هایی اصولی جهت کاهش و سپس برطرف نمودن جدی این شکاف ها حرکت نمود.

 من باور دارم که ما نمی توانیم بصورت دائمی با همسایگان در مناقشه و منازعه باشیم آنهم در موقعیتی که بخشی از این مناقشات ناشی از سوتفاهمات و دوری از یکدیگر و نبود زبان مشترک است .

لذا باید از طریق گفتگو، انعطاف و درک متقابل به توافق مشترک برسیم و از تمامی ظرفیت های موجود در راستای کاهش تنش گام بر داریم.

 در واقع دیپلماسی که ما از آن صحبت می کنیم، دیپلماسی گفتگو برای برون رفت از چالش ها و شکاف هاست.

دیپلماسی یعنی درک مشترک، فهم مشترک، انعطاف پذیری ، مشارکت جویی، همگرایی و نهایتا تفاهم مشترک که با تحریم، تعلیق و محرومیت ورزش قهرمانی بخصوص فوتبال یا هر رشته ورزشی با نیاز امروز جامعه و جوانان در تعارض است.

نسل جوان امروز به دنبال نشاط اجتماعی و افزایش غرور ملی و همگرایی در لوای ورزش است  و از ما مسابقه  و رقابت(ورزشی) را طلب می کند؛ به همین منظور تلاش حداکثری برای خروج از تعلیق و محرومیت در این زمینه یک عمل انقلابی است  پس نتیجه دیپلماسی باید در راستای مصالح و  منافع ملی کشور باشد.

اما چگونه باید منافع و مصالح ملی خود را تامین کنیم،باید به این موضوع نیز توجه داشته باشیم که دیپلماسی شیوه و استراتژی های مختلفی دارد که(1) یک شیوه تقابل است  که محصولی جز جنگ نمی تواند داشته باشد،(2) دومی شیوه تهاجم و عملیات روانی است که ما هفته گذشته برای عقب نشینی از تصمیم اتخاذ شده برای فوتبال داشتیم

(3)شیوه بعدی تعامل و گفتگو در فضایی محترمانه است که هفته دوم اتفاقات پیش آمده برای فوتبال این شیوه را به کار بستیم و  شیوه چهارم (4) لابی گری در سطوح مختلف و پذیرش میانجی است و شیوه پنجم (5) توافق جامع و حصول نتیجه با رضایت طرفین  است.

باور دارم سیاست نظام یعنی وزارت خارجه،مجلس،وزارت ورزش،کمیته ملی المپیک  و فدراسیون فوتبال در  اتفاقات پیش آمده، مبتنی بر استراتژی تهاجمی، گفتگو و توافق بود ، اگر این پیش فرض را بپذیریم که استراتژی فوق در راستای مصالح و منافع ملی است  اولین دستاورد کیفی و ارزشمند  این توافق، ابطال فرضیه فقدان امنیت در ایران است.

 اما نکته دومی که باید به آن توجه داشته باشیم تحقق مطالبه نسل جوان و مردم عزیز برای بازی در کشورهای طرفین است.

 نسل جوان از ما فضای پر نشاط توام با آرامش و شادی می خواهد و این حق قانونی آنهاست و نکته حائز اهمیت سوم اثبات امنیت ایران برای برگزاری رقابتهای مقدماتی جام جهانی فوتبال در تهران است.

نکته آخر و مهمی دیگری که به باور من  باید به آن توجه لازم و نگاه منطقی داشت این است که “توافق و تهاجم دو روی سکه دیپلماسی” است.

 آن چه  که ما در هفته نخست برای فوتبال بکار بردیم اجماعی بود برای تهاجم و آنچه که هفته دوم اتفاق افتاد اجماعی بود برای توافق در راستای منافع و مصالح ملی کشور، پس نکته مهمی که برای ما بسیار اهمیت داشت و دارد این بود که مبادا خواسته یا ناخواسته با تخریب خودی ها فضا را به نحوی مدیریت کنیم که هم مردم احساس نا امیدی کنند و هم نشاط اجتماعی را از جوانان بگیریم و هم بیگانگان احساس پیروزی کنند.

 لذا خارج از همه معادلات و جلسات  مختلفی که انجام شد آن چیزی که اتفاق افتاد در راستای منافع و مصالح ملی بود چرا که در حقیقت تهاجم و توافق دو روی سکه دیپلماسی است.

43 43