مریم روحی: مسابقات دسته فوق سنگین پاراوزنه برداری پارالمپیک توکیو امروز برگزار می شود و ایران با منصور پورمیرزایی به مصاف رقبا می رود. با وجود اینکه تک تک مردم آرزوی موفقیت پورمیرزایی را دارند اما به هیچ وجه نمی توان با جای خالی قوی ترین مرد معلول جهان کنار آمد. مردی که قبل از رسیدن به آرزوی سومین طلای پیاپی پارالمپیک از دنیا رفت و شوک بزرگی به ورزش کشور و حتی پارالمپیک وارد کرد.
اگر سیامند رحمان امروز بود بی شک هیجان و هیاهوی بیشتری در جامعه وجود داشت و همه به دنبال دانستن ساعت مسابقه او بودند تا قدرت نمایی اش را ببینند. کسی استرس و نگرانی برای طلای او نداشت و تمام نگاه ها به این بود که رکورد جدید و افسانه ای رحمان دوست داشتنی چند است؟ همه نظاره گر این بودند که مسئولان تدارکات بازی ها قرار است چند وزنه جدید برای او اضافه کنند؟ قرار است با چه عددی همه شگفت زده شوند؟ اما همه این ها یک حسرت است چرا که سیامند امروز نیست…
قطعا امروز جای خالی لبخند و مشت های گره کرده او بعد از مهار وزنه ها حسرت بزرگی برای ایرانی ها خواهد بود و با هیچ مدال و افتخاری نمی توان با نبود او کنار آمد. جای خالی سیامند رحمان در ورزش کشور همیشگی است و شاید بتوان باتک تک لحظات مسابقه دسته فوق سنگین اشک ریخت که چرا پارالمپیک توکیو افسانه بزرگی به نام سیامند رحمان را ندارد. ای کاش سیامند رحمان امروز بود حتی اگر طلا نمی گرفت؛ حتی اگر رکورد نمی شکست و دست خالی به ایران برمی گشت؛ مرد افسانه ای عجیب جای خنده هایت خالیست…
بیشتر بخوانید: دو علت مهم IOC برای حذف وزنه‌برداری از المپیک
253 251
