سینماسینما، شادی حاجی مشهدی:
“جاندار” شروع خوبی دارد، از یک عنوان بندی ریتمیک و شاد، بیننده را به درون قصه هل می دهد و با تدوین خوب ، ریتم و تمپوی خوبی را کلید می زند. بازی بازیگران جوان تر در همراهی و اعتماد به بازی های آشنا و حرفه یی بازیگرانی همچون فاطمه معتمد آریا و مسعود کرامتی، قصه را به پیش می راند.
“جاندار” با اینکه موضوع تازه ای ندارد، قتل و قصاص را از زاویه دیگری بازمی تاباند و مساله ای را که از بطن خانواده ریشه گرفته به بیرون از آن پیوند می زند. این بلاتکلیفی در قضاوت ها و کشف حقیقت است که در برابر دروغ گویی و وجدان گریزی افراد قرار می گیرد و سبب می شود تا هر کس فکر کند قربانی اصلی این ماجرا به راستی خود اوست.
عشق به خانواده و حمایت افراد از هم به وقت تنگنا، مفهوم ارزشمندی است که نخ تسبیح حوادث و کنش مندی شخصیت های فیلم می شود. اما این ارزش رفته رفته، رنگ و بویی انحصارطلبانه و شخصی تر به خود می گیرد و تا آن جا پیش می رود که شکاف تنی از ناتنی را آشکار می کند.
بازی خوب حامد بهداد که توام با بازیگوشی ها و عصیانگری های همیشگی اوست در کنار شکل و شمایل تازه ای که جواد عزتی از لجاجت و جسارت یک شخصیت کینه توز به نمایش می گذارد، از نکات به یاد ماندنی این فیلم است.
با اینکه در “جاندار”، تعلیق و هیجان و گره افکنی به موقع رخ می دهد و در ادامه قصه به اوج بلاتکلیفی و چالش می رسد، اما در پایان، این برآیند همکاری و همفکری دو نفره ی کارگردانان فیلم است، که ناباورانه ما را با یک پایان بی پاسخ، در آخرین پلان از تصویر راهروی زندان رها می کند.
فیلم با یک پایان باز، پیش بینی فرجام رها شده ی همه ی آدم هایش را به تخیل مخاطب و احتمالات قابل پیش بینی پاسکالی – فِرمایی می سپارد و عرق گرم تماشاگری را که تا لحظه آخر همراه فیلم شده، به یک سکون ناگهانی و سرد بدل می کند.
