لاول در ۲۵ مارس ۱۹۲۸ در کلیولند از ایالت اوهایو آمریکا به دنیا آمد. بر خلاف خیلی از همسالان خود، تنها ۲۴ سال داشت که ازدواج کرد و باز هم برعکس هموطنان آمریکایی‌اش در سال‌های بعد خانواده‌ای پر جمعیت داشت: دو پسر و دو دختر
تقریباً سه سال بعد از انتخاب برای فضانوردی به همراه فرانک بورمن در ۱۸-۴ دسامبر ۱۹۶۵ با جمینی -۷ به ماموریتی رفت که در آن زمان یک شاهکار به شمار می‌آمد. این دو در محفظه تنگ و کوچک جمینی سفری ۱۳ روز و ۱۴ ساعت و ۳۵ دقیقه‌ای به انجام رساندند که برای ناسا حیثیتی بالا را بوجود آورد. تصور کنید مثلاً دو نفر با خودروی پراید، سفری ۱۴ روزه را بدون خروج از آن به انجام برسانند!
رکورد پرواز آنها تنها بعد از حدود ۵ سال توسط فضانوردان سایوز -۹ در حالی شکسته شد که این سفینه جدا از آنکه بسیار بزرگتر از جمینی بود، اتاقکی با توالت و فضای باز داشت بطوری که فضانوردان می‌توانستند به راحتی در آن استراحت کنند و یا بخوابند.
ماموریت بعدی لاول در ۱۵-۱۱ نوامبر ۱۹۶۶ به مدت ۳ روز و ۲۲ ساعت و ۳۵ دقیقه بر عرشه ناو جمینی -۱۲ بود. در این سفر او و همراهش ادوین آلدرین توانستند عملیات مهم ردیابی و ملاقات با یک سفینه بدون سرنشین را بطور کامل و طبق برنامه انجام دهند و آخرین تمرین‌ها را برای آغاز طرح سرنشین‌دار بعدی آمریکا یعنی آپولو را عملی سازند که برای ناسا از اهمیت فوق العاده برخوردار بود. آنها همچنین سفینه خود را با کابل ویژه‌ای که ۳۰ متر طول داشت به ناو بدون سرنشین “آجنا -۱۲” متصل کردند.
جمینی -۱۲ سرانجام پس از ۵۹ دور گردش در اطراف زمین که مسافتی در حدود ۹ میلیون کیلومتر را شامل می‌شد در اقیانوس اطلس بر آب نشست.
در این ماموریت سنگین، جیمز لاول باز هم توانمندی خود را به خوبی نشان داد و بی‌دلیل نبود که ناسا از او خواست خلبانی سفر تاریخی آپول و-۸ را بر عهده بگیرد، ماموریتی که باید محدود اطراف زمین را پشت سر می‌گذاشت و سفینه را به مدار ماه می‌برد. مرد همیشه در صحنه برای پاسخ دادن لحظه‌ای درنگ نکرد و با روی باز این ماموریت را پذیرفت به ویژه که یکی از دو همسفرش، همراه قبلی در ماموریت جمینی -۷ یعنی فرانک بورمن بود. آپولو -۸ در ۲۷-۲۱ دسامبر ۱۹۶۸ به سرنشینی جیمز لاول، فرانک بورمن و ویلیام آندرس راهی مدار ماه گردید. روز ۲۴ دسامبر آنها اولین افراد بشر بودند که ماه را از نزدیک دیدند و همچنین اولین کسانی بودند که توانستند قسمت پنهان ماه را به چشم ببینند. آنها پس از ۱۰ دور گردش در مدار ماه راه بازگشت را در پیش گرفتند. در این ماموریت لاول ۶ روز و ۳ ساعت و ۱۹ دقیقه در فضا زندگی کرد و سفینه آنها با خیر و خوشی در ۲۷ دسامبر فرود آمد.
مدتی بعد لاول بار دیگر انتخاب شد که این بار به ماه سفر کند و بر خاک همسایه زمین در نقطه فرامائورو قدم بزند. در حالیکه او و همکارانش فرد هیز و توماس ماتینگلی آخرین روزهای تمرین را می‌گذراندند، پزشکان متوجه علائم سرخک در ماتینگلی شدند، فرصت برای تعطیلی کار و صبر کردن جهت بهبودی وجود نداشت، ناسا عضو جانشین پرواز یعنی جان سوئیگرت را وارد گروه کرد و آپول و-۱۳ در روز ۱۱ آوریل راهی ماه گردید.
روز ۱۳ آوریل در حالی که ۵۵ ساعت و ۵۴ دقیقه از پرتاب گذشته و سفینه در ۲۱۰ هزار کیلومتری زمین قرار داشت ناگهان صدای فضانوردان در مرکز هدایت پرواز در هیوستون شنیده شد: “هیوستون ما دچار مشکل شده‌ایم.” برق سفینه کاهش یافت و وضعیتی خطرناک پیش آمد. آنها گزارش دادند که صدای انفجاری شنیده شد و سفینه تکان‌های شدیدی خورد. شرایط بسیار دشواری با این حادثه به فضانوردان تحمیل گردید. از کار افتادن بعضی از دستگاه‌ها به دلیل این انفجار از یک سو و پایین آمدن ذخیره اکسیژن، آب و برق باعث شد که فضانوردان مجبور شوند از حداقل امکانات برای بقای زندگی استفاده کنند.
رکز هدایت پرواز، لغو ماموریت و عدم فرود در ماه را اعلام کرد. اما سفینه در موقعیتی قرار داشت که نمی‌توانست بلافاصله و بدون چرخیدن در مدار ماه، به زمین بازگردد. به فضانوردان دستور داده شد از امکانات سفینه مه نشین که به بخش فرماندهی متصل بود استفاده کنند و این سفینه، به قایق نجات آنها تبدیل شد. مرکز هدایت پرواز از آنها خواست تا جلوی هرگونه اتلاف سوخت و انرژی را بگیرند. فضانوردان مجبور شدند حتی لامپ‌های سفینه را خاموش و در تاریکی زندگی کنند. وضعیت بحرانی به شکلی بود که حتی تضمینی برای بازگشت وجود ندشت. محل بازگشت فضانوردان هم ممکن بود تغییر کند به همین علت کلیه کشورهای جهان اعلام آمادگی کردند تا در صورت فرود سفینه در آن کشورها به کمک فضانوردان بشتابند.
آپول و-۱۳ پس از دور زدن ماه در مسیر پیش‌بینی شده به سمت زمین بازگشت. این سفینه در حالی که جهان در اضطراب به سر می‌برد سرانجام در ۱۷ آوریل ۱۹۷۰ فضانوردان را سالم به زمین بازگرداند. به این ترتیب جیمز لاول یک بار دیگر آزمایش توانمندی خود را پس داد.
البته این حادثه تاثیری در روحیه کاری جیمز لاول نگذاشت. وی بعد از یک استراحت کوتاه مدت دوباره تمرین‌های خود را شروع کرد اما بعد از سه سال و به دنبال پایان یافتن برنامه آپولو وی متوجه گردید تا فعال شدن ناسا برای انجام طرح سرنشین‌دار بعدی یعنی شاتل فضایی، زمان زیادی وقت لازم است و احتمالاً او نخواهد توانست در آن برنامه مشارکت کند و در ۱۹۷۳ از فضانوردی کناره گیری کرد. او بعداً در کنار سخنرانی در دانشگاه‌های مختلف، به عنوان سرگرمی، رستورانی دایر و زندگی آرامی را در کنار خانواده‌اش آغاز کرد.
5656
