بیست و دومین دوره رقابت های لیگ حرفه ای فوتبال ایران در شرایطی از عصر جمعه آغاز می گردد که نشانه خاصی از حرفه ای بودن فوتبال باشگاهی در شرایط فعلی به چشم نمی خورد. از بحث هایی نظیر ممنوعیت حضور هواداران در ورزشگاه ها تا فقدان استفاده از تکنولوژی های موجود در فوتبال جهان که عبور کنیم، می بینیم که هنوز مهم ترین مسئله فوتبال ایران مسئله اقتصاد است. اقتصادی که اهالی فوتبال در همه کشورهای توسعه یافته یا در حال توسعه با مسائلی نظیر حق پخش تلویزیونی، جذب اسپانسر، تبلیغات محیطی دور زمین و… حل کرده اند و به سودهای کلان رسیده اند اما در کشور ما، این تیپ جذب سرمایه تا حدود زیادی عقیم مانده است که نتیجه آن چیزی جز دائما بدهکاربودن فوتبال ایران و عقب ماندگی فنی و زیرساختی از سایر کشورهای آسیا و جهان نیست.

به عنوان مثال، در شرایطی که درآمد باشگاه های ایرانی از حق پخش تلویزیونی «صفر» است، چند روز پیش فدراسیون فوتبال عربستان اعلام کرد که حق پخش مسابقات باشگاهی این کشور شامل رقابت های لیگ، جام حذفی و سوپرکاپ، به مدت سه فصل و از آغاز فصل 2022-2023 به قیمت 900 میلیون ریال سعودی(چیزی حدود 240 میلیون دلار) به شبکه SSC که در این کشور فعالیت دارد فروخته شده است. این بدان معناست که ارزش هر فصل فوتبالی در عربستان چیزی حدود 80 میلیون دلار است و این یعنی اگر این رقم به صورت مساوی میان 16 باشگاه حاضر در لیگ عربستان تقسیم شود، به هر باشگاه، چیزی حدود 5 میلیون دلار در هر فصل می رسد. جدای از درآمد کلان باشگاه های عربستانی از حق پخش، وزارت ورزش عربستان اعلام کرد که برای فصل 2022-2023 به هر باشگاه حاضر در لیگ عربستان، 50 میلیون ریال سعودی پرداخت می کند و به این ترتیب از باشگاه ها حمایت می کند.

حال تصور کنید چنین رقمی اگر به فوتبال باشگاهی در ایران تزریق می شد، تا چه میزان از مشکلات مالی و بدهی های باشگاه ها حل می شد و آن گاه تا چه میزان می شد به سرمایه گذاری روی فوتبال پایه و زیرساخت های لازم پرداخت. با این حال، سازمان صداوسیما علی رغم تکلیف قانونی اش، اقدامی به پرداخت حق پخش تلویزیونی مسابقات فوتبال نمی کند و این مسئله ضربه مهلکی به بدنه نحیف فوتبالی می زند که دستکم در بحث اقتصاد و درآمدزایی، اصلا حرفه ای نیست.

254 251