“عدالت آموزشی” و ارتباط آن با پلتفرم آموزشی “شاد” را شاید با شنیدن این جمله که ۴۰ درصد دانش‌آموزان به دلایل مختلف همچون نداشتن اینترنت و گوشی هوشمند از حضور در فضای مجازی و تحصیل در کنار سایر همکلاسی‌ها جا مانده‌اند، بهتر بتوان درک کرد.
طبق آماری که وزیر اعلام کرده است، ۶۰ درصد دانش‌آموزان به “شاد” وصل شده‌اند و ۴۰ درصد از حضور در این فضا بازمانده‌اند البته او قول داده است تا تمام دانش‌آموزان را تحت پوشش آموزش قرار دهد.
وزیر آموزش‌وپرورش حتی این را گفته است که الزامی برای حضور دانش‌آموزان در “شاد” وجود ندارد و اگر خانواده‌ای توان اقتصادی کافی را ندارند برای خرید گوشی خود را به زحمت نیاندازد، ما برای کمک آمدیم، نه برای اذیت کردن مردم و اجبار. راضی نیستیم خانواده‌ای خودش را به مشقت بیندازد.
اگر همین گذاره را در نظر بگیریم و امیدوار باشیم که این وعده وزیر آموزش‌وپرورش رنگ اجرا به خود بگیرد، اما چند پرسش درباره چگونگی تحت پوشش قرار دادن تمام دانش‌آموزان مطرح است.
در گفت‌وگوهایی که با تعداد زیادی از معلمان داشتیم، آنها گفتند، تعدادی از دانش‌آموزانشان از کلاس درس “شاد” جامانده‌اند و هنوز عضو این پیام رسان نشده‌اند؛ آنها به این موضوع هم اشاره کردند که حالا کلاس درس حقیقی در بستر مجازی ” شاد ” اجرا می‌شود، معلم تمام دانش‌آموزان را رصد می‌کند و اگر فردی آنلاین نباشد غیبت می‌خورد و معلمان ملزم هستند طبق برنامه درسی خود در کلاس‌های شاد تدریس کنند.
نقطه آغاز مشکلات خانواده‌ها
همین موضوع نقطه آغاز مشکلات خانواده‌هاست، پدر یا مادری که مشاهده می‌کند فرزندش از کلاس درس جا مانده و معلم هم مشغول به تدریس دروس است، برای جبران عقب افتادگی تحصیلی فرزندش ناگزیر به خرید گوشی هوشمند است، حالا یا به سختی از پس هزینه‌های گوشی‌های هوشمند که این روزها کف قیمت آن از سه میلیون بالاتر است برمی‌آید یا اینکه نمی‌تواند و قید تحصیل مجازی فرزندش را می‌زند. حال در این میان آسیب‌های روانی جاماندن از کلاس درس “شاد” برای دانش‌آموزی که می‌بیند بیشتر همکلاسی‌هایش مشغول یادگیری هستند اما او از قافله “شاد” جا مانده است! بماند.
حالا در میان تمام این دغدغه‌ها و دلنگرانی‌های خانواده‌ها و دردسری که حضور در کلاس درس “شاد” در روزهای کرونایی برایشان رقم زد، وزیر آموزش‌وپرورش در رسانه‌ها می‌گوید نیازی به خرید گوشی نیست و خانواده‌ها خود را به دردسر نیاندازند، اما آیا به معلمان اعلام شده است با دانش‌آموزانی که توان حضور در کلاس درس “شاد” را ندارند، همکاری شود.
وقتی وزیر آموزش‌وپرورش در تلویزیون درباره ظرفیت شبکه شاد برای برگزاری آزمون‌های آنلاین اعلام می‌کند:”در حال بررسی شرایط و امکان امتحانات در بستر پیام رسان “شاد” هستیم” دانش‌آموزی که از حضور در این فضا باز مانده است، به لحاظ روانی چه اضطراب و نگرانی را تحمل خواهد کرد؟
به هر حال به نظر می‌رسد صرف نظر از صحبت‌های این روزهای مسئولان آموزش‌وپرورش، خواسته یا ناخواسته خانواده‌ها را دچار دردسر و نگرانی‌هایی کرده‌اند که این موضوع طی یک گفت‌وگوی ساده با خانواده‌ها و حتی سرزدن به موبایل فروشی‌ها قابل رصد است.
پدری که برای خرید گوشی برای فرزندش اقدام کرده است، می‌گوید: گوشی هوشمند داریم اما چون در اختیار من است ناچار شدم به خرید گوشی برای پسرم شدم چرا که معلم در فضای مجازی تدریس می‌کند و چاره‌ای جز تهیه گوشی برای دو پسرم ندارم؛ الان هم گوشی آنقدر گران شده است که موبایل ۲ میلیون و ۶۰۰ هزار تومانی یک ماه قبل را سه میلیون و ۴۰۰ هزار تومان می‌فروشند وقتی هم علت گرانی را جویا می‌شویم می‌گویند، جنس در بازار نیست.
دانش‌آموزان ساکن شهرها که از آموزش مجازی جاماندند
حال این بخشی از دغدغه خانواده‌هایی است که تا حدی توانایی مالی برای خرید گوشی هوشمند را دارند اما بخش دیگر ماجرا، خانواده‌هایی هستند که توان مالی خرید گوشی را ندارند و از قضا ساکن مناطق روستایی و عشایری هم نیستند در حاشیه شهرهای بزرگ یا اصلاً همین برخی مناطق تهران زندگی می‌کنند، حال تکلیف این دانش‌آموزان که از کلاس درس “شاد” بازمانده‌اند، چیست؟
یکی از مخاطبان در واکنش به صحبت‌های وزیر آموزش‌وپرورش درباره شبکه شاد می‌گوید: “این سامانه خطوط اختلاف طبقاتی را پررنگ کرد حتی اگر آموزش آنهایی که از “شاد” جا ماندند به روش‌های دیگر جبران شود، این کودک حسرت همراهی بقیه کودکان در شاد را دارد؛ این حسرت‌ها تلخ و خانمان‌سوز است این روزها شنیدن حسرت پدر و مادرها در تأمین یک موبایل برای استفاده فرزندشان از غم انگیزترین اخبار است”.
حتی اگر به گفته مسئولان آموزش و پرورش، مدارس باید راهکاری برای آموزش این دانش‌آموزان پیدا کنند اما معلمی که حالا تمام وقتش درگیر آموزش مجازی است، چگونه فرصت پرداختن به دانش‌آموزان بازمانده از این جریان را دارد یا اینکه حتی اگر این ظرفیت هم فراهم باشد آیا این اطمینان وجود دارد که مدارس برنامه‌ای برای آموزش این دانش‌آموزان طراحی کنند؟
معلمانی که برای جانماندن دانش‌آموزان، گوشی و تلویزیون می‌خرند
فریبا ایازی روزبهانی؛ معلم مدرسه شبانه‌روزی در این رابطه می‌گوید: در مدرسه شبانه‌روزی ما دانش‌آموزان اصلاً اینترنت ندارند، در پایه دوازدهم دو دانش‌آموزم در کلاس درس “شاد” غایب هستند چون گوشی ندارند البته با آنها به‌صورت تلفنی در ارتباط هستم و دروس را پیگیری می‌کنم؛ معلمانی هستند که تلاش می‌کنند تا دانش‌آموزانشان از آموزش مجازی باز نمانند و در این باره شاهد بودیم برخی معلمان گوشی هوشمند و تلویزیون برای دانش‌آموزان خود خریدند اما آیا این امکان برای تمام معلمان وجود دارد که برای دانش‌آموزان گوشی بخرند؟ آموزش و پرورش هم تا به امروز راهکاری برای این دانش‌آموزان ارائه نکرده است و عملاً آنها از جریان آموزش مجازی جا ماندند.
گروه دوم دانش‌آموزانی که از “شاد” جا مانده‌اند، دانش‌آموزان مناطق روستایی و عشایری هستند که اساساً در آن مناطق زیرساختی فراهم نیست و حالا به دلیل نبود امکانات و نگرانی نسبت به خلأ آموزشی دانش‌آموزان این مناطق، معلمان آستین‌های همت را بالا زده و کلاس‌های درس حضوری را برگزار کردند.
منصور شعبانی؛ معلم عشایری از استان فارس که ۹ دانش‌آموز در کلاس ۵ پایه دارد، می‌گوید: من خودم گوشی دارم و با فضای مجازی هم مرتبط هستم اما دانش‌آموزانم اصلا اینترنت ندارند تازه اگر اینترنت هم باشد اصلاً ابزار تدریس یعنی موبایل را ندارند در این منطقه حتی تلویزیون هم نیست بنابراین کلاس درس “شاد” اصلاً برای آنها معنایی ندارد.
او ادامه می‌دهد: اسفند ماه مدارس کاملاً تعطیل بود اما چون نگران عقب ماندگی درسی دانش‌آموزان بودیم و در این مدت آنها آموزشی را دریافت نکرده بودند، بعد از تعطیلات عید کلاس‌های درس را برگزار کردیم و آموزش‌ها با رعایت فاصله‌گذاری اجتماعی به‌صورت حضوری ارائه می‌شود تا دانش‌آموزانم از جریان آموزش باز نمانند.
۴۷۲۳۱
