سینماسینما، ایلیا محمدی‌نیا:

«همه بچه های مامان»/ خسته کننده و ملال آور

فیلم”همه بچه های مامان” داستان خانه ای ویلایی است که صاحبانش می خواهند آن را تخریب و از دلش چند آپارتمان در آورند.مادر خانواده اما نگران درختان باغچه کوچک خود است درختانی که او کاشته و حال به بار نشسته اند. رضوان سرمد کارگردان فیلم دختر خانواده است او با دوربینش تلاش می کند از دل دغدغه و نگرانی های مادرش فیلمی بسازد اما عملا توفیق چندانی ندارد. فیلم داستان خاصی را دنبال نمی کند هر چند که کارگردان تلاش دارد که بقبولاند که مادر نگران باغچه کوچک خانه است و البته چند فصل کوتاه از فیلم هم اختصاص به تلاش مادربرای نجات باغچه دارد اما عملا مواد موجود در فیلم (تصاویروگپ و گفت ها)برای تبدیل شدن به یک فیلم بلند مستند کافی نیست. در واقع درامی شکل نمی گیرد ما مادر را به کرات در باغچه می بینیم که در حال آبیاری است و مکرر می گوید درختانش را از بچه هایش بیشتر دوست دارد(باور کردنش خیلی سخت است) اما دل نگرانی ها او آن قدر قدرتمند نیست که درامی را شکل دهد.در نتیجه فیلم می شود ملغمه ای از همه چیز و هیچ چیز و البته کمی هم نگرانی مادر برای باغچه ای که سرنوشتی محتوم دارد.
چند سال پیش مستند “خوان بی خان ” به کارگردانی هادی معصوم دوست راهی را در سینمای مستند باز کرد که امکانات سینمای مستند در حوزه سوژه یابی را گسترش بیشتری داد.در خوان بی خان درام به خوبی شکل گرفته و به تصویر کشیده می شود اما در فیلم “همه بچه های مامان” ما عملا با اثری عقیم و خسته کننده و ملال آور مواجه هستیم

«پنهان شده‌گی»/ می‌خواهد فیلم مهمی جلوه کند

سید رضا رضوی پیش از این فیلم “ثانیه های سربی” را دیده بودم که در آن کارگردان تلاش می کند نقبی به حوادث ۱۷ شهریور سال ۵۷ بزند. فیلم درباره خاطرات یک آپاراتچی سینما از روز ۱۷ شهریور ۵۷ است.فیلمساز در آن فیلم تلاش داشت از دریچه نگاه آپاراتچی سینما به حوادث آن روز بپردازد و نتیجه کار به رغم کاستی ها اثری گرم و دلنشین بود.حال رضوی باردیگر با استفاده از فیلمی ۲۷ ثانیه ای که با یک دوربین ۸ میلیمتری گرفته شده است و ما آن را در ثایه های سربی دیده بودیم با کمک مستند ساز دیگری(رایا نصیری) تلاش می کند جست و جویی تازه را برای یافتن فیلمبردار این فیلم کوتاه آغاز کند.و البته خیلی زود به مقصد می رسد.در پنهان شده گی رضوی از همان فرمول آشنایی فیلم ثانیه های سربی بهره می گیرد.اما مشکل در اینجاست که داستان در پنهان شدگی آنقدر کشش ندارد که مخاطب را ۹۹ دقیقه پای فیلم و روایتش نگه دارد.
در واقع درامی شکل نمی گیرد که بتواند برای مدت زمانی طولانی مخاطب را با خود همراه سازد.
واقعا چقدر اهمیت دارد که فیلمساز بخواهد گلوله ای که شیشه پنجره اموزشگاه را شکافته و در بخش زیرین سقف به دیوار نشسته را بیابد که فصلی طولانی را به آن اختصاص می دهد. گلوله چه کارکرد دراماتیکی در پیشبرد قصه فیلم دارد که این همه صرف آن می شود؟ آیا گلوله به منظور هدف قرار دادن آقای شجاعی فیلمبردار شلیک شده است؟ پرسشی که هیچگاه در فیلم مطرح نمی شود. در پایان فیلم که گلوله با هزار لطایف الحیل از دل دیوار بیرون کشیده شده چه اتفاق تاریخی را رقم می زند که مخاطب از آن بی خبر است؟
پنهان شده گی اثری کشدار و خسته کننده و و ملال آور است که می خواهد فیلم مهمی جلوه کند . که نیست .

«نجات»/ فیلم کاملی نیست

امیرحسین نوروزی در مستند” پل ” که می تواند موقعیتی ملتهب را به خوبی مدیریت کند اما نجات مستندی است که می تواند در نهایت بخشی از یک مستند بلند تلقی شود و خود آن قدر قابلیت ندارد که در مقانم فیلمی کوتاه و مستند عرضه شود.(هر چند در جشنواره فیلم حقیقت همه چیز امکان پذیر است).فیلم با صحنه های از فیلم پل آغاز می شود و کارگردان با همراهی یکی از کاراکتر های آن فیلم جست و جویی تازه را شروع می کند.اما مخاطب در نمی یابد با چه هدفی و چه منظوری این همراهی شروع می شود. در واقع در فیلم شروعی را شاهد نیستیم..البته که فیلم با فصل نجات مردم اسیر در محاصره داعش به پایان می رسد اما در شروع فیلم مخاطب درگیر این قصه نمی شود چرا که به یک باره همه چیز در پایان فیلم شکل گرفت و به پایان رسید.
فیلم اما از صحنه های جذابی برخوردار است همانند صحنه ای که نیروهای مقاومت تلاش می کنند با استفاده از امکانات امروزی همچون پهباد مواضع داعشی ها رصد کرده و به آنها حمله ور شوند.اما یادمان باشد در سینمای مستند شکل گیری داستان برای جذب و همراهی مخاطب اهمیت دارد.