سینماسینما، پویا نبی
در میان انبوهی از آثار منفعت طلبانه این روزهای سینمای ایران که با عنوان رقت انگیر کمدی و یا سینمای اجتماعی روی پرده می روند، ساخت و نمایش فیلمی چون «یلدا» با همه ایراداتش را می توان به فال نیک گرفت. فیلمی که در روزگاری که مقوله انسانیت با یک تردید واقعی رو به رو شده است از انسانیت و توجه به همنوع در یک بزنگاه اخلاقی می گوید. تمی که بیشترین نیاز جامعه ای امروز ایران است، جامعه ای که به دلیل شرایط ویژه اقتصادی با بی رحمی تمام از روی تمام مظاهر انسانیت عبور می کند و در بسیاری از موارد حتی متوجه نیست در مقابل چیزی که به دست می آورد چه چیزهای بزرگی را از دست می دهد.
یلدا به واسطه معرفی درست شخصیت هایش در فیلمنامه و اجرای به اندازه دو بازیگر اصلی اش (صدف عسگری و بهناز جعفری) می تواند در جایگاه معتبر تری نسبت به اثر پیشیش خالقش قرار بگیرد. شاید برخورد تا حدی سرد مخاطبین سینما دوست ایرانی با اثر تازه مسعود بخشی را بتوان در این نکته جستجو کرد که بیننده ایرانی پیش از نمایش فیلم تصمیمش را در مورد این اثر گرفته، او به خوبی آگاه است به دلیل ممیزی بالا در سیمای جمهوری اسلامی عملا ساخت و تولید چنین برنامه ای آن هم به صورت زنده از محالات است و همین عدم سمپات با کلیت ظرفی که فیلمنامه برای روایتش در نظر گرفته سبب می شود تا بیننده ایرانی آنچنان که باید با اثر متاخر مسعود بخشی همراه نشود .
اما هر چه هست برای نگارنده یلدا نه به واسطه ساختارش در اجرا و فیلمنامه بلکه به دلیل مضمونی که روی آن دست گذاشته جزو آثار قابل تامل امسال است و همچنین نوید بخش درخشش بازیگری چون صدف عسگری در آینده ای نزدیک برای سینمای ایران است.
