امیر رضا احمدی: هنوز فریاد های پارالمپیکی‌ها که قلب توکیو را لرزاند را فراموش نکرده‌ایم؛ وقتی هاشمیه متقیان، زهرا نعمتی، حامد امیری و سایر رفقا در یک فستیوال درخشان مدام برایمان مدال‌های رنگارنگ ضرب می‌کردند تا یک‌ریز از تلویزیون سرود حماسی پخش شود. همه ما آن چند دقیقه افتخار آفرینی را دیدم و لبخندها و اشکهایی که بر صورت ورزشکاران نقش می بست اما پشت هر کدام از این مدال‌ها، ماه و سال ها تلاش و سختی هایی نهفته که شاید هیچکدام از ما قادر به انجام آن نباشیم. بچه های پارالمپیک اما این سختی ها را تحمل کردند و توانستند یک نتیجه درخشان را ثبت کنند. پشت این ها اما سختی هایی نهفته که به گواه خود ورزشکاران، وقتی افراد همراه،کاروان آن ها را می دیدند تعجب می کردند که آن ها با چه اراده ای این سختی ها را تحمل می کنند تا به موفقیت برسند؟
در این میان اما مشکل ریشه ای و قدیمی نابرابری و عدالت میان المپیکی ها و پارالمپیکی ها درد کهنه ای است که حسابی دل قهرمانان این حوزه را آزرده. مطمئنا هر ورزشکاری برای رسیدن از صفر به سکو زجرهای زیادی می کشد. اما داستان پارالمپیکی ها فرق می کند. آن ها باید چند برابر بیشتر سختی بکشند و چون امکانات مساوی و شرایط برابر برایشان وجود ندارد، گاهی حتی در تامین وسایل لازم برای قهرمانی هم به مشکل می خورند. این ها حرف هایی است که روز گذشته از زبان هاشمیه متقیان شنیده شده و حرف دل خود ورزشکاران است.
سال هاست که حقوق و حتی پاداش های المپیکی ها و پارالمپیکی ها یکسان نیست. با اینکه آن ها در شرایط سخت تری هستند و باید هزینه بیشتری کنند. در بسیاری مواقع کیفیت و کمیت مدال های پارالمپیکی ها دلچسب تر از مدال هایی است که المپیکی ها با صرف هزینه های گزاف و اردوی خارجی و… باز هم از دست یابی به آن عاجز هستند. دیروز وقتی رهبر انقلاب درد دل پارالمپیکی ها و صحبت های هاشیمه متقیان را شنیدند بیان کردند که:«آقای وزیر این ها را شنیدید؛دنبال کنید.»این در حالی است که وزیر ورزش و جوانان هم قول داد که به زودی یک تیم تخصصی تشکیل شود تا پس از رسیدگی به این مشکلات گزارشاتی را هم خدمت مقام معظم رهبری در این زمینه ارائه کنند.
257 251
