علاقه اویسی به طنز و کمدی به قدری زیاد بود که تولید کنندگان او را به سمت کارهای کمدی کشیدند در حالی که چهره، قد و قواره او مناسب فیلم‌های جدی و نقش‌های خشن و منفی بود. گاهی اوقات حتی نقش تگزاسی‌های خلافکار که هفت تیر می‌کشند، خیلی به او می‌آمد اما به خاطر خصوصیات اخلاقی و شخصیتش که محبت، صمیمیت و وفاداری در آن وجود داشت او را به سمت کارهای کمدی بردند.

کارگردانان خوب می‌دانستند سراغ چه کسی بروند، هنرمندی که دائم اهل شوخی و خنده و مزاح است و هنرش هم غیر قابل انکار، چرا نباید وارد ژانر کمدی شود؟

همان طنازی‌هایی که فتحعلی اویسی در زندگی‌اش داشت روی آنتن تلویزیون هم به نمایش در می‌آمد. نه تنها خنده‌های خیلی قشنگی داشت و دیگران را هم به خنده می‌انداخت، بلکه صدای زیبایی داشت. آواز خواندن‌هایش مانند ویگن بود. ویگن هنرمند پاپ خوان بود و آقای اویسی هم در دوران دانشجویی‌اش چه در ایران چه در آمریکا، آثار ویگن را می‌خواند و صدایش کاملا شبیه او بود.

در کارهای کمدی واقعا آثار بی‌نظیری از خودش به جا گذاشت. نکته جالب درباره این هنرمند توانایی او در در بازی کرد در ژانرهای گوناگون است هم کمدی بازی کرده هم تاریخی مذهبی؛ نقشش در «تنهاترین سردار» و «ولایت عشق» فراموش نمی‌شود، همانطور که هنرش در «دارا و ندار» و «شهر قشنگ» از ذهن نمی‌رود.

خدا رحمتش کند، خیلی تلخ است کسی که بخشی از خاطرات آدم را ساخته دیگر در دنیا نباشد و بسیار حیف شد، چون دیگر مانند او پیدا نمی‌شود.

*یادداشت شفاهی از کاظم هژیرآزاد برای درگذشت فتحعلی اویسی

۵۸۲۴۵