رسید ماه معَظــــّـم که ماه شعبــان است     بیا به سوی خدا بین که فصل غفران است

بیا بچش تو ز لذّات معنــــــــوی در ماه    ببین چه جاذبه در ذکر ربّ سبحـان است

بیا رفیق ببین خوانِ لطف گســـترده است   خداست او که هوادار اهل ایمــــان است

خدای بس که ببخشد گنــــــــاه مردم را   نگر که عفو خدائی برون ز میـــزان است

مگو که دست کوته   و   خرما است به نخیـل   که یأس آیه تزویر و رنگ شیطــان است

بیا بخوان تو مناجاتِ ماهِ حق شعبــــــان   در آن وعده وصل و حدیث قربـان است

ببین مقـــدمه ماه صوم در رمضـــــــان    که مومنش به سـرِ سفره ویژه مهمان است

بیا فرست درودی به احمـــــــد و آلش    که آن درودِِ پیاپی پیــــام قـــرآن است

مبــــــاد باز بایستی و یا جــــلو بروی     ملازمت به امامان یگانه فرمــــان است

صفا و خُلقِ حَسَن حاصل عبـادت تواست    همان صفات که مخصوص روزه داران است

اگر که قدر ندانی تو ماه شعبـــــــان را      خسارت است عزیزم نگرچه فقدان است!

اگر خطا کنی و قدر خویش نشنــــاسی     بدان خدا و امر خدا دائما به حُسبان است

در این ماه مبـــــارک تولدی چند است     ولادت پسر و یار و اصل خوبــان است

به روز سیّم این ماه پس حسیـــــن آمد     دو باره در سیمش عزم رفع عدوان است

یکی تولد او هست و قصه فطــــــرس      دگر شروع عزیمت به نفی طغیــان است

به روز نیمه شعبان تولد مهـــــدی است     که او سَروَرِ آحاد انس و هم جـان است

«رضا» ماه رجب رفت و هر که در شعبان     اگر که خویش نسازد یقین پشیمان است

* عضو هیئت علمی و استاد دانشگاه تهران