سینماسینما، معین محب علیان
روایت یعنی انسجامی که به درک بهتر فیلم می پردازد، چنین مفهوم یا بهتر است بگوییم امکان سینمایی در اکثر مدیوم های سینمایی(به جز مستند و آثار تجربی با نگاهی متفاوت) تکلیف فیلمساز و مخاطب را با عنصر میانی یعنی فیلم مشخص می سازد؛ در این میان حرکات در مفهوم جابه‌جایی‌ها منجر به شکل گیری تصاویر می شوند و تصاویر بالطبع معنا و روایت گری را ممکن می سازند. جابه جایی در جستجوی فریده به گونه ایی دیگر است. فریده هزاران کیلومتر جابه جا می شود تا اندکی در درون جابه جا شود (روایت درونی) او در جستجوی غریبه ای است که سال ها به آشنا بودنش خو گرفته کما اینکه وجدان بیدار، این جنس از بیانگری خود را نمی پذیرد. او به دنبال مفهوم شاعرانه ای می گردد، مواجهه‌ای شفاف با خود و در این میانه از هر کوششی دریغ نمی کند حتی بر زمین نشستن و تماشای لذت‌بخش خانواده ها در سرسلامتی فرزندشان.
با این توصیفات در جستجوی فریده فیلمی است ایستا با نجوای عرفانی عاشقانه که گویی به نوعی اعتکاف یا تشریفاتی ریاضتی دارد، با بررسی آرا بوردل، الساسر، گونینگ، فولتن و سایرین اشتراک نظری که نظر را جلب می کند وجود و همکاری مشترک روایت و راوی با یکدیگر است. به راستی راوی واقعی فریده کیست؟ جستجو واژه ای تبیین کننده معنای واقعی راوی، معنایی که نمود خارجی ندارد.
