“شال گردنی که در پکن خریده بودم و عکسی از خودم که همراه با دوستانم انداخته بودم همراه خود نگه میداشتم. در اولین فرصتی که دیدم در آزمایشگاه کسی جز او نیست داخل شدم و پرسیدم که آیا کسی در زندگی‌اش هست یا خیر؟ جواب دلخواهم را شنیدم و شال گردن را به او هدیه دادم و از او خواستم که با هم بیرون برویم و باز هم جواب دلخواهم را شنیدم.
برای رسیدن به منزل او هفت اتوبوس عوض میکردم و پس از آخرین ایستگاه حدود ۳ کیلومتر قدم میزدم.

هردو از خطرات موجود و احتمال دستگیری آگاه بودند. خانم یونگ در این رابطه میگوید: عشق ما ممنوعه بود و ما میدانستیم. اما آنقدر قوی نبودم که در برابر کان مقاومت کنم چرا که میدانستم عاشقش شده‌ام. میدانستم که باید از دوست داشتنش دست بردارم، اما نمیتوانستم.

چند ماه بعد آقای کان مجبور به بازگشت به ویتنام شد و خانم ری از ترس اینکه این آخریم ملاقاتشان باشد از او درخواست میکند تا جانش را بگیرد چرا که نمیتواند بدون او زندگی کند.

“به او گفتم ما عاشق همدیگریم و هیچ دلیلی برای مردن وجود ندارد و قول دادم که از هر فرصتی برای بازگشت به او در سریعترین زمان ممکن استفاده کنم. “

و برگشت؛ کان طی پنج سال بعد چندین بار با بهانه‌های مختلف به دیدار خانم یونگ میرود. برای یکدیگر نامه مینوشتند، و این نامه نگاری‌ها مدت‌ها قبل از روی کار آمدن تلفن‌های هوشمند و پیام‌رسان‌ها بود و مشکلات خاص خود را داشت. کان به خاطر دارد که در اواخر دهه‌ی هفتاد به کره‌ی شمالی میرود و نامه‌ای با مضمون درخواست ملاقات برای او مینویسد، نامه یک هفته دیرتر به دست خانم یونگ میرسد، اما خوشبختانه قبل از این که کان خاک این کشور را ترک کند موفق به دیدن یکدیگر میشوند.

“از دیدن او خیلی خوشحال بودم، اما باز هم او مجبور به ترک من بود و باز باید جدا میشدیم، وقتی که کان مینوشت عشق هیچ حد و مرزی نمیشناسد غمگین میشدم. همین که میدانستم در پی هر دیدار یک جدایی در کمین است مرا از دیدن دوباره‌ی او میترساند. “

هنگامی که روابط دو کشور بحرانی میشد یا گمان میبردند که سرویس‌های امنیتی به دنبالشان هستند نامه‌نگاری را متوقف میکردند؛ همینطور دیدار‌ها را. از اواخر دهه‌ی هشتاد این زوج به مدت بیش از یک دهه هیچ ارتباط مستقیمی با هم نداشتند. ذهن خانم یونگ نیز در آن سال‌ها مشغول چیز‌های دیگری بود.

“کشورم در آن سال‌ها هر روز درگیر یک تقلای تازه بود، مردم از شروع دهه‌ی ۹۰ به مرز قطحی رسیده بودند. هر روز صبح که چشمانم را باز میکردم به این فکر میکردم که چه خوب که هنوز نمرده‌ام در نتیجه نمیتوانستم آنگونه که باید به کان فکر کنم. “
در این قطحی که خانم یونگ به آن اشاره میکند و سراسر کره‌ی شمالی را در بر گرفته بود صد‌ها هزار نفر و شاید میلیون‌ها نفر، از جمله مادرش، جان خود را از دست دادند.

اما اینطرف قصه در هانووی، کان هنوز در حال طرح شیوه‌هایی برای دیدار با یونگ بود. وی گروهی را تشکیل میدهد و برای نیازمندان کره‌ی شمالی اقلام مورد نیازشان را تهیه میکند که از جمله‌ی آن‌ها میتوان به ارسال هفت تن برنج به کره‌ی شمالی اشاره کرد.

پس از بهبود روابط دو کشور و در سال ۲۰۰۱ و طی حرکتی شجاعانه از طریق وزارت خارجه‌ی ویتنام نامه‌ای به دست رییس جمهور میرساند، رییس جمهوری که در حال ترک کشور برای سفر به کره‌ی شمالی بود. چند هفته بعد یکی از دوستانش در وزارت خارجه خبر میدهد که به مراد دلش خواهد رسید.

در سال ۲۰۰۲ پس از صبر و مشقتی که سی سال به طول انجامید کره‌ی شمالی اجازه‌ی ازدواج یکی از شهروندانش با شهروندی از کشور دیگر را صادر میکند.

جشن کوچکی در پیونگ‌یانگ برگزار شد و سپس کان همسر خود را به هانووی، به خانه‌ی جدیدش برد و جشنی بس بزرگتر به همراه صد‌ها مهمان برگزار کرد.

خانم یونگ با خنده و خوشحالی میگوید: از هیچ چیز پشیمان نیستم، اگر او را ندیده بودم، اگر به اینجا نیامده بودم، سال‌ها پیش مرده بودم، حتی اگر به ظاهر زنده بودم. اقرار میکنم که اندکی به خاطر همسرم غمگینم چرا که به خاطر من سختی‌های زیادی را متحمل شد و نداشتن فرزند یکی از این مشقت‌هاست.

همسرش فقط لبخند میزند و میگوید: حسرتی در کار نیست، هنوز هم همان حسی را به او دارم که سی سال پیش داشتم؛ و با افتخار میگویم که توانستم کشوری با انبوه تسلیحات هسته‌ای را قانع کنم تا نظرش را تغییر دهد.