محققان آمریکایی در تحقیقی دریافتند که ویروس کرونا به احتمال بسیار زیاد از طریق حرف زدن عادی منتقل می‌شود.

پایگاه خبری “یورونیوز” نوشت، نتایج یک تحقیق که در هفته‌نامه آکادمی ملی علوم ایالات متحده آمریکا (PNAS) منتشر شده به نقش بسیار مهم ریز ذره‌های بزاقی در انتقال بیماری کووید ۱۹ اشاره کرده است.

بر اساس این تحقیق ریزذره‌های بزاقی تولید شده توسط گفتار می‌توانند در یک فضای بسته به مدت بیش از ده دقیقه در هوا معلق بمانند.

محققان پیش از این درباره انتقال ویروس کرونا از طریق سرفه و عطسه هشدار داده بودند اما بر اساس یک مطالعه تازه، هنگام صحبت کردن نیز ریز قطره‌های ناپیدای بزاقی که ممکن است حاوی ذرات ویروس باشند به بیرون از دهان پرتاب و پراکنده می‌شوند.

نتایج این مطالعه که در مجموعه مقالات برگزیده آکادمی ملی علوم ایالات متحده آمریکا منتشر شده نشان می‌دهد که ریز قطره‌ها هرچه کوچک‌تر باشند، بیشتر به حالت معلق در هوا باقی می‌مانند؛ در حالی که ذرات سنگین‌تر پس از مدت کوتاهی بر اثر نیروی جاذبه بلافاصله به سوی زمین سرازیر می‌شوند.

مسئله انتقال از طریق هوای بازدم پیش‌تر به خوبی برای برخی ویروس‌های به شدت مسری نظیر سرخک که حتی قادرند در قطرات میکروسکوبی نیز جای بگیرند،‌ مورد مطالعه قرار گرفته بود؛ محققان اینک در صدد هستند میزان این شیوه آلودگی را برای ویروس کرونا نیز با دقت بیشتری مورد بررسی قرار دهند.

محققان “انستیتوی ملی دیابت و بیماری‌های کلیوی – گوارشی” در آمریکا برای این منظور از فردی خواستند تا درون جعبه‌ای بسته که داخل آن پرتوهای لیزر ساطع شده بود،‌ صحبت کند.

در این آزمایش فرد یاد شده به مدت ۲۵ ثانیه عبارت «سالم بمانید» را تکرار کرد و محققان اقدام به شمارش ریز قطرات بزاقی کردند که از پرتوهای لیزر عبور کرده بود.

بر اساس نتایج این آزمایش، ریز قطره‌های بزاقی که از دهان خارج شده بود پس از ۲۵ ثانیه سخن گفتن، به طور متوسط حدود ۱۲ دقیقه در هوای این محیط بسته معلق باقی ماندند.

بر اساس این نمونه آزمایشگاهی،‌ محققان تخمین می‌زنند که با توجه به میزان غلظت شناخته شده ویروس کرونا در بزاق دهان،‌ اگر فردی آلوده به ویروس با صدای بلند سخن بگوید معادل هر دقیقه بیش از یک هزار ریز قطره حاوی ویروس از دهان وی به بیرون پرتاب می‌شود و احتمال معلق ماندن این ذرات در یک فضای بسته ۸ دقیقه و شاید هم کمی بیشتر باشد.

بر اساس یافته بدست آمده در این مشاهده مستقیم نشان می‌دهد که سخن گفتن به شکل عادی ریز قطراتی را تولید و در محیط پراکنده می‌کند که می توانند ده‌ها دقیقه و حتی بیشتر به حالت معلق در هوا باقی بمانند؛ این ذرات در یک محیط بسته و محدود قابلیت بالایی برای انتقال بیماری دارند.

این تیم تحقیقاتی پیشتر نتیجه آزمایشی را به ثبت رسانده بودند که نشان می‌داد صحبت کردن به شیوه ای آرام و با صدای ضعیف‌تر به نسبت ریز قطرات بزاقی کم‌تری را تولید و در هوا منتشر می‌کند.