به احترام دل هایی که سپید است.
به حرمت موهایی که درکلاس درس سفید می شود.
به احترام کسانی که با گچ های سپید وجدیدا وایت بردهای سفید علم را می آموزند.
به حرمت صفحه های دفترچه های بانکی سفید.
به خاطراین شب های کرونایی که چون روز سپیدشده و چراغ هاروشن است و معلمین مشغول به تدوین  طرح درس روز آینده هستند و فایل های نوشتاری و کتبی ارسالی دانش آموزان را بررسی می کنند.

به یادان معلمی که ازپله های پشت بام خانه اش درحال خدمت و آموزش به معراج رفت.
نگاهی به صفحه تلفن همراه و درس و فحص و نگاهی به فرزند بی پناه و اینک یتیم….
به احترام معلمی که در بروجرد با چاقو مورد امتنان قرار گرفت.
به احترام معلمی که در آتش سوخت تا کودکان و دانش اموزان نسوزند.

و به احترام آن ها که در دفاع از حقوق صنفی همکاران خود گرفتارند و موهایشان سپید و سپیدترمی شود.
به احترام معلمینی که باید به حدود45 میلیون نفر دانش آموز و اولیای آن ها که همگی خود را متخصص تعلیم و تربیت میدانند با روسفیدی پاسخگو باشند.
روزگار غریبی است. این قشر با سختی و محرومیت دست و پنجه نرم می کنند ولی از حقوق مصوب قانونی با دخالت های بعضی از مسئولین دولتی محرومند.
سالی یک هفته مورد تکریم زبانی قرار می گیرند ولی 51 هفته…
صفحه ها را باید سفید گذاشت.