، این شناور در طراحی خود یک شیوه خاص را در پیش گرفته که قادر است از طریق پایداری مناسب در دریا و حتی شرایط آب و هوایی نامناسب، با سرعت بالا طی مسیر کرده و واژگون نشود. به طور کلی ساختمان بدنه شناورها به دو دسته «تک بدنه» یا Monohull و «چندبدنه» یا Multihull تقسیم می‌شوند که در هرکدام از این دو دسته، چندین نمونه را زیرمجموعه خود شامل می‌شود. نمونه چند بدنه که از ۲ یا تعداد بیشتری بدنه تشکیل شده، بر اساس تعداد بدنه‌ها، ترکیب، شکل و اندازه بدنه آن به دسته‌های مختلفی از جمله کاتاماران (دو بدنه)، تریماران (سه بدنه)، کوادریماران(چهار بدنه) و پنتاماران(پنج بدنه) تقسیم بندی می‌شود.

شناورهای کاتاماران از دو بدنه جدا از هم تشکیل شده که توسط یک بدنه میانی به یکدیگر متصل می‌شوند. بر خلاف شناورهای تک بدنه که برای ایجاد تعادل خود از مخازن بالاست استفاده می‌کنند، در شناورهای کاتاماران به منظور پایدارسازی بدنه در آب از فاصله عرضی میان دو بدنه استفاده می‌شود و هرچه این عرض بیشتر باشد، پایداری بیشتر خواهد بود. یکی دیگر از مزایای مهم این نوع طراحی ایجاد قابلیت حرکت در آب های بسیار کم عمق، شاید چیزی در حدود دو متر یا کمتر است. این قابلیت شناور جدید، یگانهای دریایی سپاه را قادر می سازد تا در مناطق بسیار نزدیک به ساحل نیز با سرعت بالا حرکت کرده و تقریبا از هر نقطه ای به شلیک اقدام کنند.
پایداری عرضی در آبهای آرام، مقاومت مناسب هیدرودینامیکی، پایداری دائمی و تعادل دنیامیکی در سرعت بالا، توان حمل بار بالاتر نسبت به وزن و اندازه و توزیع ضربه کوبش وارد شده به شناور که باعث کاهش فشار به بدنه و افزایش عمر آن نسبت به نمونه های عادی می شود از جمله دیگر مزایای استفاده از این طراحی است.

متن کامل گزارش

4141