یک فیلم ترسناک هالیوودی انتخاب کردم به‌نام تلفن سیاه به کارگردانی اسکات دریکسون که قبلاً هم چند فیلم ترسناک متوسط ساخته. آماده بودم یک فیلم متوسط دیگر ببینم صرفاً برای سرگرمی، ولی سینمای جریان اصلی آمریکا روز به روز غیر قابل اعتمادتر می‌شود!
تلفن سیاه انباشته از همه‌ی کلیشه‌های متداول در مجموعه فیلم‌های «بچه‌دزدی» است: دعوا و کتک‌کاری بین بچه‌مدرسه‌ای‌ها، ترسو بودن یکی و قلدری بقیه، احساس ناامنی بچه‌ها در خانه‌ای که پدر همیشه مست است، محله‌ای که سوراخ سنبه‌های ناشناخته و ترسناک دارد، جانی مخوفی که خودش را به‌شکل دلقک‌ها درمی‌آورد تا بچه‌ها را گول بزند و بیندازد پشت ماشین، پلیس‌هایی که دفترچه یادداشت به دست برای ثبت اظهارات همسایه‌ها از این خانه به آن خانه می‌روند و…
برای مواجه‌شدن با همه‌ی اینها آمادگی داشتم ولی قصه چنان غیر قابل باور است، موقعیت اصلی چنان غیرمنطقی است که با معلق نگه داشتن توقع‌های همیشگی هم نتوانستم از فیلم لذت ببرم. حتی تصور این‌که دو برادر در یک خانه… جزئیات را نمی‌گویم که قصه لو نرود ولی دیگر به همه‌ی فیلم ترسناک‌های تین‌ایجری بدبین شده‌ام!
امتیازم به این فیلم از پنج ستاره: یک و نیم است.
* منتشر شده در کانال شخصی نویسنده
