۱- هیچکدام از این حقوق، مطلق و بی چون و چرا نیستند یعنی ممکن است استثنائاتی داشته باشند مثل جلوگیری از بیماری های مسری یا بهداشت عمومی.
۲- دولت اگر بخواهد این آزادی ها را محدود کند باید اولا مطابق قانون بطور محدود این آزادی ها را سلب کند. ثانیا برای رسیدن به اهداف مورد نظر قانون، تدابیر دولت تا حدی قابل توجیه است که ضروری باشد. ثالثا اقدامات دولت نمی تواند در مقایسه با محدودیت در آزادی هایی که ایجاد می شود نامتناسب باشد. رابعا اعمال محدودیت ها در آزادی های مزبور باید بطور شفافی انجام گیرد. خامسا افرادی که مشمول تدابیر قرنطینه ای و محدودیت در آزادی های فردی می شوند باید حق اعتراض و تجدیدنظر خواهی داشته باشند.
۳- تحمیل محدودیت بر آزادی ها از یک طرف باید مبتنی بر عالی ترین دلایل علمی موجود باشد. پس همکاری سازنده بین کارشناسان بهداشت عمومی بین المللی و ملی یک ضرورت است. از طرف دیگر، حقوق و رفاه افرادی که به قرنطینه برده می شوند باید رعایت گردد. این یعنی حفظ راه های برقراری تماس روشن و گوش فرادادن به دغدغه های افراد. فراموش نکنیم افراد در قرنطینه خیلی آسیب پذیر هستند هم از لحاظ پزشکی و هم ازنظر اجتماعی و عاطفی.
۴- دولت قرار است با اجرای تدابیر تهاجمی و محدود کننده علیه قرنطینه شکن ها برای نفع یک اکثریت، یک اقلیت را محدود کند. اینگونه نباید که انگیزه های دیگری، فرصت محدود سازی به دولت دهد.
