شوول پاتریک در مقاله ای برای وبگاه پاریس مچ نوشت: زنان فقیر بی سواد انکار، محو و حذف شده، همانند زنان تحصیلکرده ثروتمند به قرون وسطی برمی گردند.
پس از این که به تمام کارمندان زن دستور داده شد به دلایل امنیتی در خانه بمانند، طالبان مجبور شدند اصول خود را با واقعیت تطبیق دهند. از بیست و هفتم اوت، به پزشکان اجازه کار داده شد، تصمیمی که به دلیل کمبود پزشک است. اما این برای اطمینان خاطر زکیه، جراح، کافی نبود. او دفاع از زنان کتک خورده یا آزار دیده را در منطقه خود به یک هدف تبدیل کرده است.
زنان بی سواد برای کارهای اداری خود به یک نویسنده عمومی نیاز دارند. اکثر آنها بیوه و بیکار هستند.
در منطقه مزارشریف با وجود این که بیشتراز ولایات پشتون نشین شرق و جنوب مصون مانده است، زنان شاغل در اداره بدون اخطار اخراج شدند.
مدیر یکی از مکاتب خصوصی که می خواهد نامش فاش نشود، می گوید: «ما در دو ماه بیش نیمی از کارکنان خود را از دست داده ایم.» در پایان ماه اوت، طالبان به مؤسسه او آمدند تا قوانین جدید را وضع کنند.او توضیح می‌دهد: «ما پسران را از دختران جدا کرده‌ایم، اما امکانات برای تنظیم برنامه‌های متفاوت و دوبرابر کردن تعداد کارکنان برای داشتن معلمان زن و مرد در هر درس را نداریم.»
رهبران طالبان تهدید تروریستی را مطرح می کنند. به گفته آنها، امنیت مدارس دخترانه بسیار پیچیده تر خواهد بود، زیرا آنها توسط داعش هدف قرار می گیرند. اینها همان طالبانی هستند که ادعا می کنند داعش وجود ندارد یا یک مشت جاسوس سیا و مخالفان پنجشیر هستند. مسئولان جدید همچنین از کارهای توسعه ای لازم برای تکمیل تفکیک جنسیتی صحبت می کنند. این پروژه ها برای دولتی که امکاناتی برای پرداخت حقوق معلمان و برای بازسازی مدارس تخریب شده در جنگ ندارد، بسیار بزرگ به نظر می رسند.
تحصیل دختران و کار زنان دو موضوع اصلی اختلاف بین طالبان و سایر نقاط جهان است. به نظر می رسد هیچ کشوری حاضر نیست از رژیمی استقبال کند که فرزندان خود را از تحصیل و زنان خود را از درآمد محروم کند!
عمر عبدی، استاد دانشگاه، که مانند بسیاری از افغان‌ها از آینده می‌ترسد و از فرار عظیم مغزها ابراز تأسف می‌کند، به ما می‌گوید: «اگر ما را از زندگی بازدارند، اگر مانع یادگیری کودکان شوند، مردم اسلحه به دست خواهند گرفت.
۳۱۱۳۱۱
