سینماسینما، زهرا مشتاق
ما عضو یک انجمن بودیم.«انجمن منتقدان و نویسندگان سینمائی ایران». وقت هایی می شد که همدیگر را در حیاط خانه سینما می دیدیم، مثل وقت های انتخابات، نمایش فیلم. بیشتر در جشنواره های فیلم فجر. قد بلندی داشت و همیشه یک بغل نشریه و روزنامه زیر بغلش بود.کمی لهجه داشت. خیلی مهربان بود. با احترام با هم احوالپرسی می کردیم. و من همیشه حال خواهرش مارگریت را می پرسیدم که زمانی دورتر در مجله فیلم می نوشت و خیلی وقت بود که خبری از او نداشتم. آخرش می گفتم خداوند مادرشان را رحمت کند و هرکدام می رفتیم پی کارهایمان. همین. تنها چیزی که از او و مارگریت می دانستم، تنهایی شان و زندگی در حوالی خیابان وحیدیه و محله ارامنه نشین بود. خواهر و برادری که هیچکدام ازدواج نکرده بودند و دلخوشی شان نوشتن و نفس کشیدن در عالم سینما بود.
سینمایی که می تواند تباه کننده باشد. می تواند آدم ها را به میل خود بالا ببرد یا پرت کند زمین. می تواند شانس سوپر استار شدن بدهد یا اینکه تمام عمر فقط یک هنرور معمولی باشی و تمام شوی. نوشتن در جهان فیلم هم همین طور است. یا بهترینی، با هزار منتقد، یا اصلا دیده نمی شوی. بود و نبودت فراموش می شود و زمانی فکر می کنی اگر سراغ کار دیگری رفته بودی، نان و آب و فردای بیشتری داشت تا اینجایی که حالا هستی. بدی سینما همین است. باید خیلی باهوش باشی تا بدانی کجای این نردبام خیلی بلند ایستاده ای. نباید چشم هایت را ببندی، تا بدانی اصلا از این صف دراز می توانی چهار تا پله بالاتر بروی یا تا آخر باید روی همین پله های اول بمانی و فرصتی برای تو نباشد. در این سینما که نمی دانم چه چیزش آدم را اینطور اسیر می کند؛ هزارتا آدم است که اگر سراغ چیزی دیگر، حرفه ای دیگر می رفت، صددفعه موفق تر بود. سینما حرفه بی رحمی است. من با تمام وجود بی رحمی آن را حس کرده ام. ذات سینما فراموشی است. آنقدر که گویا هرگز وجود نداشته ای. شاید سرکیس شاه نظریان را هم فردا دیگر کسی به یاد نیاورد. مردی تنها که نوشتن برای سینما عادتی قدیمی برای او شده بود. سفرش بی خطر، خداوند به همراهش.
