استرالیا در جهان به‌واسطه برخی اشکال صخره‌ای متمایزش شناخته شده است. اما در این منطقه، چیزهای دیگری به‌جز صحراهای وهم‌آور و خیره‌کننده نیز یافت می‌شود. در یک‌شنبه آفتابی که تنها یک روز بی‌نظیر دیگر در استرالیای غربی است، آنچه توجه هر بیننده‌ای را جلب می‌کند، چیزی فراتر از ناهمخوانی است: هزاران ستون سنگ آهکی که از میان شن‌های زرد سر از خاک بیرون آورده‌اند.
این صخره‌های منحصربه‌فرد در استرالیا شهرت جهانی دارند اما استرالیا چیزهای دیگری نیز به‌جز صخره‌های وهم‌آور و خیره‌کننده هم دارد. درجایی که ویژگی‌های جغرافیایی عجیب و غریب با نام‌های مخصوص به خود مانند اولورو، بانگل بانگلز و صخره‌های برومبا باعث تعجب انسان می‌شوند، قله‌های نوک‌تیز نیز حق مطلب را ادا کرده‌اند.
به گفته کارولا ورچورن، کاشف ارشد در تورهای اکتشافی: «اینجا مکانی واقعا خاص است. این سنگ‌های آهکی، رنگ‌ها، چشم‌انداز صحرا و این حقیقت که شما می‌توانید تمامی این‌ها را در نزدیکی پرس (perth) یکجا ببینید، قابل‌تأمل است، من به بازدیدکنندگان می‌گویم که گویی وارد سیاره دیگری شده‌ایم.»
استرالیا به‌واسطه اشکال مختلف صخره‌ای شهرت دارد، مانند صخره‌هایی که در صحرای قله‌ها دیده می‌شود.
ادامه‌ی مطلب را از زبان یکی از بازدید کننده‌ها می‌خوانیم:
من تصمیم گرفتم که طی یک سفر 400 کیلومتری یک‌روزه به این منطقه شمالی سفر کنم، زیرا درباره بادهای شدید و عجیب این خط ساحلی چیزهای زیادی شنیده بودم، که منظره‌ای متعلق به جهانی دیگری را در مقابل دیدگانتان قرار می‌دهد. سفرم را از یک منطقه کوچک شروع کردم، در آنجا به من گفته شد که در حین راهپیمایی حواسم به خودم باشد، من خنده‌ام گرفته بود، زیرا هوا خوب بود و نشانی از ابر در آسمان نبود. اما ناگهان هوا آشفته شد و ساختمان‌های بلند اطراف خیابان تبدیل به تونل‌هایی برای گذر هوا شدند. من ترسیدم و خودم را محکم نگه داشتم. این اولین رویارویی من با بادی بود که محلی‌ها آن را “دکتر فرمانتل” می‌نامیدند.
به گفته نل بنت، مدیر رسانه و ارتباطات در استرالیای غربی: «این نامی است که ما به نسیم دریا داده‌ایم. اما گاهی اوقات این فقط یک نسیم نیست، همیشه آرام و بامتانت نیست، گاهی از نظر قدرت مانند یک اژدها می‌شود. پرس بادخیزترین شهر در استرالیاست.»
باد “دکتر” همیشه در عصرهای تابستان به خاطر اختلاف دمای بین اقیانوس و زمین می‌وزد. به خاطر همین نام آن را دکتر گذاشته‌اند، زیرا تسلی‌بخش گرماست، زیرا همه چیز را خنک می‌کند. استرالیای غربی خانه انواع تغییرات آب و هوایی شدید است. این ایالت رکورد قوی‌ترین بادهای ثبت‌شده را در اختیار دارد.
استرالیای غربی رکورد قوی‌ترین بادها را در اختیار دارد، بادهایی که باعث شکل‌گیری منظره‌های ایالت شده‌اند.
به سمت شمال جاده ساحلی حرکت کردم، به سمت شهری ماهیگیری بنام لنسلین، جایی که در ژانویه هرسال به خاطر مسابقات موج‌سواری و کایت‌سواری در جهان با نام اقیانوس کلاسیک لنسلین جمعیتش از 700 نفر به 2000 نفر افزایش می‌یابد.
بنت می‌گوید: «مردم از سراسر جهان به لنسلین می‌آیند، زیرا اینجا باد بسیار خوب و پایداری دارد.»
در اینجا خانه‌های یک طبقه در نزدیکی درختانی قرار دارند که با زاویه 45 درجه رشد کرده‌اند. در پارکی که کودکان مشغول اسکیت سواری و دوچرخه‌سواری هستند، میزها و باربیکیوها به‌وسیله یک دیوار محافظت می‌شوند و رو به شرق قرار دارند. می‌توانم تپه‌های شنی سه طبقه ناهمخوانی را ببینم که برخی از آن‌ها در دوردست قرار دارند. ورچورن می‌گوید: «به این تپه‌ها تپه‌های متحرک می‌گویند، زیرا هرساله 12 متر به وسیله باد به سمت شمال جابجا می‌شوند. همچنین وقتی‌که باد شروع به وزیدن می‌کند، علائمی در جاده‌ها برای هشدار به رانندگان قرار داده شده است.»
گردشگران ماجراجو به‌وسیله ماشین‌های صحرایی از این تپه‌ها بازدید کرده و سری هم به صحرای قله‌ها می‌زنند. اما بیشترشان نمی‌دانند که این تپه‌ها درواقع همان شن‌های صحرایی است که باد باعث ایجاد این ستون‌های صخره‌ای 50 کیلومتری شده است.
این تپه‌ها که به نام تپه‌های متحرک شناخته می‌شوند، هرساله به‌اندازه 12 متر به سمت شمال حرکت می‌کنند.
صحرای قله‌ها که در وسط پارک ملی نامبونگ قرار دارد، یکی از چشم‌اندازهای بکر استرالیاست. در اینجا ارتفاع سنگ‌های آهکی به 4 متر می‌رسد که در میان شن‌های طلایی صحرا قرار دارند. با قدم زدن در میان این ستون‌ها، سنگ‌های آهکی زرد زیر نور آفتاب می‌درخشیدند. گویی یک ارتش درحالی‌که رو به ساحل ایستاده‌اند و منتظر شورشیان‌اند، به سنگ‌های آهکی تبدیل‌شده‌اند.
در حقیقت محلی‌ها از این صحرا می‌ترسند، من نیز احساس ترس می‌کردم. مقیاس صحرا وسیع است. گردشگرانی که در حال عکس گرفتن بودند مانند مورچه به نظر می‌رسیدند. صحرا بسیار آرام بود و به‌قدری شگفت‌انگیز بود که وجود چنین مکانی را به‌سختی می‌توانستم باور کنم.
تئوری‌های مختلفی درباره شکل‌گیری این صحرا وجود دارد. کاشفان اولیه فکر می‌کردند که این‌ها خرابه‌های یک شهر قدیمی هستند اما دیگران معتقد بودند که این‌ها شاخه درختان فسیل شده‌اند. طبق صحبت‌های پروفسور کن مک نامارا، دانشمند زمین‌شناسی در دانشگاه استرالیای غربی: «حقیقت این است که این سنگ‌ها 120000 سال پیش پس از خشک شدن دریا و باقی ماندن کلسیم کربنات و شن‌های کوارتز شکل گرفته‌اند.»
کاشفان اولیه معتقد بودند که این‌ها بقای یک شهر نابود شده است.
او ادامه داد: «مثال‌های عجیب و باورنکردنی‌ای درباره “تغییرات کارست” وجود دارد( زمینی مملو از سنگ‌های آهکی پر سوراخ). با گذر هزاران سال بادهای غربی این رسوبات را تبدیل به تپه‌های شنی ساحلی و در نتیجه سنگ‌های آهکی کرده‌اند.»
به گفته بنت: «صحرای قله‌ها توسط باد شکل‌گرفته است، وزش باد پایدار که شن‌ها را از روی زمین بلند می‌کند و به صخره‌ها می‌کوبد و به این ترتیب فرسایش رخ می‌دهد.»
با قدم زدن در صحرا ردپاهای دیگران و مارمولک‌های آفتابی در صحرا نمایان می‌شد، با پایین آمدن آفتاب در صحرا سایه‌ها حس و حال موجود در آن را تغییر می‌دادند. به گفته ورچورن: «هرروزی از سال می‌توانید به این صحرا بیایید و عکس بگیرید، اما عکس هرروز با روز دیگر متفاوت است. بازی نور و سایه واقعا زیباست.»
قله‌ها طی هزاران سال توسط وزش باد شکل‌گرفته‌اند، در یک روز بادی می‌توانید شاهد شکل‌گیری جدیدی از تپه‌ها باشید.
شکل و اندازه صخره‌ها باورنکردنی بود. گرچه به نظر می‌رسید که در یک چشم‌انداز قدیمی قدم می‌زنم، مک نامانا بعدها به من گفت که اگر در یک روز بادی از صحرا دیدن کنم، می‌توانم شاهد شکل‌گیری قله‌های جدیدی در مقابل خود باشم.
او می‌گوید: «برآمدگی کوچکی روی شن‌ها شکل می‌گیرد و با خود می‌گویید که اگر دو سال دیگر بازگردم حتماً با یک قله 2-3 متری مواجه خواهم شد. این صخره‌ها برای شکل‌گیری نیاز به باران و گونه‌های گیاهی دارند، و با وجود متحرک بودن، درنهایت تبدیل به یک صخره آهکی می‌شوند. اگر 10000 سال دیگر بازگردید، شاهد چیزی که گفتم خواهید بود.»
اگرچه بسیار دورتر از ملبورن بودم و قرار بود زود به شهر خود بازگردم، اما این منظره دل‌انگیز واقعا مرا به خود جلب کرد. وقتی در حال ترک کردن صحرا بودم، خورشید در حال غروب بود و باد خنکی از سمت دریا می‌وزید. اقیانوس هند تا بی‌نهایت کشیده شده است، در اینجا تا زمانی که به کوه‌های جنوب آفریقا نرسید، هیچ‌چیزی به چشم نمی‌خورد.
منبع: bbc.com
