محمد مهاجری، فعال سیلسی اصولگرا در کانال تلگرامی خود نوشت :
با سلام.
در رشته توئیتی که به آقایان علم‌الهدی، خاتمی و صدیقی اختصاص داده‌اید از رهبر معظم انقلاب خواسته‌اید این سه بزرگوار را از مسند امامت جمعه برکنار و آن‌ها را به سازمان تبلیغات اعزام کنند.
نقد شما به روش سیاسی این افراد برمی‌گردد و مایه استدلال‌تان هم، دسته‌گل به آب دادن آقایان است که دقیق و منطقی به نظر می‌رسد و اتفاقاً بر پایه نقد شما، شیوه تبلیغی این عزیزان مناسب سازمان تبلیغات هم نیست.
اما جمله‌ای در نقد شما هست که نشأت گرفته از خشم می‌نماید و به وهن و تحقیر می‌انجامد. آن‌جا که نامبردگان را «روضه‌خوان» نامیده‌اید لحن نوشته‌تان تلخ و گزنده است.
در فرهنگ دینی‌ای که ما با آن رشد کرده‌ایم، نه‌تنها روضه‌خوانی ناپسند نیست که کاری است ارزشمند، دارای اجر و ثواب؛ و نیز پاسداشت عظمت اهل‌بیت و حماسه بزرگ عاشوراست. به‌علاوه بزرگانی چون همه آن‌هایی که در کتاب‌هایتان به آن‌ها اشاره دارید روضه‌خوان بوده‌اند. از بزرگان متأخر هم می‌توان به شهید مطهری و آیت‌الله حاج‌آقامجتبی تهرانی اشاره کرد.
غرض این‌که وقتی زبان به خشم و شماتت و تحقیر می‌گشایید، حرف حق و نقد منطقی‌تان رنگ می‌بازد.
حال که سخن از خشم نوشتاری به میان آمد، بیان این خاطره خالی از لطف نیست:
در تابستان ۱۳۸۰ (دوره‌ای که در شورای سردبیری روزنامه کیهان بودم) به اتفاق معدودی از مدیران مؤسسه کیهان دیداری با رهبر معظم انقلاب در مشهد داشتیم. جلسه‌ای شیرین و پرمحتوا بود. ایشان نقدهایشان را مطرح کردند و در بخشی از آن خطاب به من به یکی از سرمقاله‌هایی که در کیهان نوشته بودم اشاره کردند و گفتند: (نقل به مضمون) «استدلال‌های خوب و درستی بیان کرده بودی اما چون در پایان نوشته خشمگین شده بودی، تأثیر آن از بین رفته بود.»
بیش و پیش از همه برای خودم و سپس همه اهل قلم و اندیشه و ادب، متانت و انصاف آرزو دارم.
بیشتر بخوانید:
۲۱۲۲۰
