، به کار بردن صفت «غول‌آسا» برای مورچه‌ای به اندازه یک مگس‌مرغ اغراق نیست. چیزی حدود ۴۷ میلیون سال پیش کلونی‌هایی از این مورچه‌های غول‌آسا در وایومینگ آمریکا زندگی می‌کردند.
شگفت اینکه این مورچه‌های غول‌پیکر بزرگترین مورچه‌های نیستند که در تاریخ طبیعی کره زمین وجود داشتند. فسیل‌هایی از یک مورچه غول‌پیکر در آلمان پیدا شده است که ملکه‌اش به بزرگی یک الیکایی (پرنده‌ای کوچک از راسته گنجشک‌سانان) بوده. سربازان چنین ملکه احتمالا هر چیزی سر راهشان بوده شکار می‌کردند از مارمولک گرفته تا پرندگان و پستانداران.
آن مورچه‌های غول‌پیکر باستانی همانند نوادگان امروزی‌شان خونسرد بودند و گرمای مورد نیاز بدنشان را از محیط دریافت می‌کرده‌اند.
آن‌ها چطور از مسیر سرد برینگ گذشته و پا به آمریکای شمالی گذاشته‌اند؟ پژوهشی در سال ۲۰۱۱ این نظریه را مطرح می‌کند که در یک دوره کوتاه گرمایش جهانی دروازه مناسب برای عبور از برینگ باز شده است اما کشف یک فسیل تازه در کانادا این فرضیه را زیر سوال برده است.
این فسیل جدید از خانواده همان مورچه‌هایی است که در وایومینگ و آلمان یافت شده‌اند. آن‌ها خانواده‌ای از مورچه‌های باستانی به نام تایتانومیرما هستند.
با توجه به ماهیت نمی‌توان درباره اندازه مورچه‌ای که در کانادا پیدا شده، اظهارنظر قطعی کرد اما این احتمال وجود دارد که هم اندازه همتای وایومینگی خود بوده باشد. پس تکلیف دمای پایین کانادا چه می‌شود؟ آیا مورچه‌های غول‌پیکر باستانی بیش از آنکه فکر می‌کنیم تحمل سرما داشته‌اند؟
تایتانومیرما کانادایی در شرایط خوبی نیست، به این معنی که نمی توان آن را به گونه ای خاص نسبت داد یا اندازه دقیق آن را تعیین کرد، اما از نظر سنی به فسیل های دیگر از نوع خود که در اروپا و وایومینگ یافت می شود، نزدیک است.
این مورچه می‌توانست 3 یا 5 سانتی‌متر طول داشته باشد. تخمین کمتر آن را 65 درصد کوچک‌تر از همتای وایومینگ خود می‌سازد، و از این ایده حمایت می‌کند که مورچه‌های غول‌پیکر به آب و هوای گرم نیاز دارند و تنها می‌توانستند در طول دوره‌ای از گرم شدن زمین از پل زمینی برینگ عبور کنند. اندازه‌گیری بزرگ‌تر نشان می‌دهد که این مورچه‌های باستانی بیش از آنچه ما فکر می‌کردیم تحمل سرما داشتند و می‌توانستند هر لحظه از پل زمینی برینگ عبور کنند.
منبع: ساینس‌آلرت
۵۸۵۸
