بازدید از موزه، یک تجربه فرهنگی و آموزشی به حساب می‌آید که پرداختن به آن در طول سفر، برای همه ما جالب است. هزاران موزه و گالری در سرتاسر دنیا وجود دارد که به نمایش آثار هنری، دست‌سازهای ارزشمند و آثار تاریخی مشغولند.

جاهایی مثل موزه لوور، گالری تیت مدرن، گالری یوفیزی و موزه گوگنهایم، تنها چند عنوان از این نمایشگاه‌های فرهنگی مشهور در دنیا هستند که روزانه، هزاران بازدید کننده را به خاطر یک تعریف ساده، به سمت خود جلب می‌کنند؛ تعریف ساده و یک خطیِ موزه، یعنی جایی که عناوین مهم تاریخی، هنری، فرهنگی یا علمی در آن به نمایش گذاشته می‌شود.

 با این حال، موزه‌های منحصر به فرد و کمتر شناخته شده‌ای هم در دنیا وجود دارد، که مثلا بسیاری از آنها رشد و شکل گیری خود را مدیون کلکسیون یک فرد متعصب و سخت گیر هستند، و بعضی دیگر بسیار عجیب و غریب به نظر می‌رسند. در این مطلب قصد داریم تا این موزه‌ها را به شما معرفی کنیم.

• موزه مو – ترکیه

شما در آوانوسِ ترکیه، یک موزه فوق عجیب و غریب پیدا خواهید کرد که در طبقه پایین یک فروشگاه لوازم سفالی واقع شده است. هنرمندی به نام Chez Galip، دسته‌هایی از موی متعلق به بیش از ۱۶۰۰۰ زن را جمع کرده و آنها را در موزه عجیب و غریبش به نام موزه مو به نمایش گذاشته است.

او در اواخر دهه ۷۰ و در حالی که از رفتن یکی از دوستانش از آوانوس بسیار ناراحت بود، از او خواست که چیزی را به عنوان یادگاری به او بدهد، و آن زن هم ظاهرا دسته‌ای از موهای خود را به او داده است. در طول دهه‌های بعدی، او دسته موهایی از زنان مختلف را جمع آوری کرده؛ زنانی که در سفرهایش به اقصی نقاط جهان با آنها روبه رو شده بود. نمونه هایی چند رنگ از مو، که نام و مشخصات و نشانی صاحبان هر یک از آنها بر روی کاغذی که به آن بسته شده، ثبت و بر دیوارهای این موزه آویزان شده است.

بازدیدکنندگان مجبور نیستند که موهای خود را برای هرچه بزرگ‌تر شدن این مجموعه بدهند، اما اگر دوست داشته باشند می‌توانند این کار را بکنند. به هر حال کسانی که در گسترش این مجموعه مشارکت کنند، دو بار در سال این شانس را دارند که یک سفر رایگان در تعطیلات را برنده بشوند.

• موزه توالت – کره جنوبی

قطعا در این موزه، در کره جنوبی، برای پیدا کردن دستشویی، مشکلی نخواهید داشت. هائی‌ووجائی، موزه ای است که تمامی آثارش به تاریخ توالت و بهداشت فردی تقدیم شده است.

علی رغم طنز و خنده پنهانی که پیرامون این جور موضوعات وجود دارد، اما این موزه در واقع اشیا اصل و بسیار با ارزشی را در خود جای داده است. سیم جائه، معروف به آقای توالت، کسی بود که برای بهبود اوضاع توالت‌های شهر، در طول دوران فعالیتش، به عنوان شهردار شهر سووان در کره جنوبی، کارهای بسیاری انجام داد. او همچنین قصد داشت که وضع بهداشت جهانی را هم با تاسیس انجمن جهانی توالت، بهبود ببخشد.

 او حتی خانه‌ای به شکل توالت ساخت که پس از مرگش در سال ۲۰۰۹، به موزه تبدیل شد. موزه اصلی، عمدتا فضایی با تم توالت بود، که بیشتر جنبه آموزشی داشت و درباره اهمیت پاکیزگی تجهیزات مربوط به توالت فعالیت می‌کرد. از سال ۲۰۱۲، موزه حیطه فعالیت‌های خود را گسترده‌تر کرده و بخشی را به تاریخچه توالت، توالت‌های نشیمن و عمومی در سراسر جهان، اختصاص داده است.

• موزه نودل‌های کاسه‌ای – اوزاکا

نودل‌های کاسه‌ای (رشته فرنگی‌های محبوب ژاپن و چین و …)، معمولا به عنوان یک غذای شکم پر کن و خسته کننده شناخته می‌شود که به شکل سنتی، مخصوص دانشجویان فقیری بوده که سعی می‌کردند با صرفه جویی در زمینه خورد و خوراک، هزینه تحصیل خود را بدهند. با توجه به اینکه سالانه، بیش از ۱۰۰ میلیارد وعده از نودل در سراسر دنیا، سرو و مصرف می شود، پس عجیب نیست که در جایی از دنیا، موزه‌ای برای نمایش نودل هم وجود داشته باشد.

در اوزاکای ژاپن، می‌توانید از موزه‌ای دیدن کنید که سرتاسر آن، به تاریخ ۶۰ ساله این نودل‌ها اختصاص یافته است. موزه Momofuku Ando Instant Ramen، تاریخ نودل‌های فوری را از اولین نمونه هایی که با طعم مرغ در سال‌های ۱۹۵۰ به بازار آمد، روایت می‌کند، تا به امروز و تنوع فراوان نودل‌ها در عصر حاضر می‌رسد.

 این نمایشگاه، همچنین کار مخترع نودل را به شکلی بازسازی کرده؛ یعنی زمانی که اولین کاسه‌های نودل، آنقدر پیشرفت کردند و خوب ظاهر شدند، که به عنوان غذای فضانوردان، به فضا فرستاده شدند. بخشی به نام “تونل نودل فوری” وجود دارد که مجموعه‌ای از بیش از ۸۰۰ نوع نودل مختلف را نشان می‌دهد، ضمن اینکه امکان سلفی گرفتن برای علاقه مندان به نودل‌ هم فراهم شده است.

 همچنین، بازدید کننده‌ها می‌توانند در یک ورک شاپ شرکت کنند و نودلی مطابق سلیقه خودشان را بسازند.

• موزه سیم خاردار- کانزاس

با سفر به مناطق روستایی یا مرزی در دنیا، احتمالا ردیفی از سیم‌های خاردار را دیده‌اید که برای منع ورود، پیرامون بعضی محدوده‌ها کشیده شده‌اند. شاید انتظار دارید برخی نمونه‌های ساده و محدود از این سیم‌ها را در موزه‌های مربوط به صنایع کشاورزی ببینید.

اما در لاکروسِ کانزاس، موزه‌ای را خواهید یافت که تماما به سیم خاردار اختصاص یافته است. احتمالا از دیدن اینکه بیش از ۲۴۰۰ نوع مختلف سیم خاردار در این موزه به نمایش گذاشته شده است، شگفت زده خواهید شد.

این موزه به تاریخ سیم خاردار از زمان اختراعش در سال‌های ۱۸۷۰ نیز پرداخته است؛ زمانی که برای کمک به حفظ منابع در Midwest آمریکا به کار می‌رفت، تا بعدها که در جنگ کاربردهایی داشت و حالا هم برای شیوه های مدرن محافظت و حصارکشی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

در بخش‌هایی از نمایشگاه، می‌توانید ابزار و وسایل مخصوص حصارکشی را هم ببینید. شاید اینکه تمام یک موزه، به سیم‌های خاردار بپردازد، خسته کننده به نظر برسد، با این وجود، اثر جدیِ این اختراع اساسی، در طول تاریخِ آن، باعث می‌شود که در این موزه، شاهد نمایشی جذاب باشید.

• موزه اسپم- آستین، مینه سوتا

(محصولاتی کنسروی و ناسالم، حاوی گوشت، نمک و نیترات فراوان، نشاسته سیب زمینی، آب و شکر)

بسیاری از ما، از فکر خوردن اسپم به خودمان می‌لرزیم؛ گوشت‌های بی کیفیتی که به شدت فرآوری شده و اولین بار توسط هورمِل فودز و به صورت کنسرو در سال ۱۹۳۷ به بازار آمریکا راه پیدا کرد. در حالی که این محصولات غذاییِ سرشار از نیترات، که ماندگاری بسیار بالایی داشتند، در زمان جنگ جهانی دوم، در تغذیه نیروهای ارتشی نقش بسیار مهمی ایفا می‌کردند، اما در سال‌های اخیر محصولات کنسروی حاوی گوشت به تولیداتی تبدیل شده‌اند که با نگاه بدبینانه مردم مواجه هستند.

اما هنوز هم موزه ای از این محصولات، در مینه سوتا وجود دارد. در ابتدا شرکت هورمل فودز، در سال ۱۹۹۱ موزه‌ای کوچک، در یک بازار، به راه انداخت، و بعدتر آن را بزرگ و بزرگ‌تر و دسترسی به آن را آسان‌تر کرد.

اینجا، جایی است که می‌توانید درباره تاریخچه محصولات اسپم، و نقش مهم آن در خلال سال‌های جنگ، بیشتر بدانید. حتی اگر مایل باشید، می‌توانید مزه اسپم را امتحان کنید، بله، هنوز هم نمونه‌های متنوعی از این محصول در دنیا به فروش می‌رسد. حتی می‌توانید به بعضی از دستورهای غذایی که در تهیه آنها از اسپم استفاده می‌شود هم دسترسی داشته باشید.

• موزه کفش باتا – کانادا

قرن‌هاست که جمع کردن کفش به صورت کلکسیون از فعالیت‌های مورد علاقه خانم‌ها است. از دم‌پایی‌های ساده و صندل گرفته تا انواع کفش‌های پاشنه بلندِ مد روز، اما کفش‌های بدون پاشنه و به اصطلاح تخت، چیزهایی هستند که به صورت روزمره مورد استفاده همه ما قرار می‌گیرند. در تورنتوی کانادا، می‌توانید به موزه‌ای قدم بگذارید که شبیه یک جعبه کفش است و تاریخ هر نوع کفش و پاپوش را در خود دارد. همسر مالک کمپانی باتا، یعنی توماس باتا، با مجموعه‌ای که در اختیار دارد، در واقع روی دست کلکسیون مشهور کفشِ متعلق به ایمِلدا مارکوس، بلند شده است.

سونیا باتا، در طول سفرهای کاریی که به همراه همسرش توماس، به جاهای مختلف می‌رفت، برای سرگرم کردن خودش، شروع به خریدن کفش کرد. آغاز شکل گیری مجموعه او به سال‌های ۱۹۴۰ بر می‌گردد. با رسیدن دهه ۷۰، خانه را بزرگ‌تر کردند و در سال ۱۹۹۲، موزه کفش باتا تاسیس شد. در سال ۱۹۹۵، این موزه به مکان فعلی‌اش منتقل شد.

بازدیدکنندگان موزه، می‌توانند بیش از ۱۳۰۰۰ نمونه کفش را که متعلق به ۴۵۰۰ سال تاریخ کفش و کفاشی است، ببینند و نکات جالبی را درباره انواع کفش‌ها از کفش‌های قدیمی و حصیری چینی گرفته تا صندل‌های اولیه‌ای که حالا بسیار خنده دار به نظر می‌رسند، یاد بگیرند، از جمله، چیزهایی درباره تغییراتی که در عرصه ساخت کفش در طی قرن‌ها اتفاق افتاده است.

• موزه قلاده سگ – کنت، انگلستان

قلاده‌های سگ، از جمله ابزارآلات بسیار قدیمی هستند که پیشینه استفاده از آنها به قرون وسطی می‌رسد. قلاده‌های چرمی میخ‌دار، سابقا برای حفاظت از سگ‌های شکاری در برابر سایر شکارچیان استفاده می‌شد، در حالی که به گردن سگ‌های اشرافی‌تر، قلاده‌هایی جواهرنشان بسته می‌شد.

امروزه هم اکثر ما از قلاده استفاده می‌کنیم اما از نوع قلاده‌های پلاستیکی که به بندهای بلندی متصل هستند. همه فروشگاه های وسایل حیوانات، گردن‌بند و قلاده های مختلفی برای انواع سگ‌ها دارند که همراهی سگ‌ها با شما را راحت‌تر می‌کنند.

در لیدز کسلِ کنت، موزه‌ای وجود دارد که در طول سالیان طولانی، خود را وقف سگ‌ها و قلاده‌های آنها کرده است. این موزه از سال ۱۹۷۶، بیش از ۱۰۰ نمونه قلاده متعلق به دوران‌های مختلف، از قرون وسطی گرفته تا عصر ویکتوریایی را به نمایش گذاشته است. در این نمایشگاه، قلاده‌هایی هم وجود دارد که طبق استانداردهای مدرن، نماد کامل وحشی‌گری به حساب می‌آیند، از جمله نمونه‌هایی که با اشیائی سلاح مانند پوشانده شده‌اند.

حدود ۵۰۰۰۰۰ فرد مستقل، سالانه از این موزه بازدید کرده‌اند، تا درباره ۵ قرن، تاریخ مُد مربوط به سگ‌ها چیزهای بیشتری بدانند.

• برج جمجمه نیس – صربستان

پیشینه برج جمجمه نیس در صربستان، به نبرد Cegar در سال ۱۸۰۹ بر می‌گردد. فرمانده صرب‌ها استیوان سیندِلیچ، با پیشروی سریع نیروهای ترک، یک انبار باروت را منفجر کرد و هم خودش و هم سربازان تحت فرمانش را از بین برد تا از شکنجه‌های حتمی پس از دستگیری در امان بمانند.

یکی از وزرای صاحب نفوذ وقت به نام خورشید پاشا، اجساد به جا مانده از سربازان مرده را گردن زد، سپس پوست آنها را کند و داخلشان را پر کرد. با روی هم قرار داردن جمجمه ها، در نهایت، برجی به ارتفاع ۶/۴ متر ساخته شد، که از سر ۹۵۲ سرباز شکست خورده صرب به وجود آمده بود و در واقع نوعی پیام آشکار به شورشیان هم به حساب می‌آمد.

با گذشت زمان، بعضی از جمجمه‌ها از جای خود درآمدند و سقوط کردند و بعضی دیگر هم توسط خویشاوندان متوفی، برای انجام مراسم خاکسپاری از دیوار برداشته شدند، به طوری که در سال ۲۰۱۳، تنها ۵۸ جمجمه، سر جای خود باقی مانده بود، به اضافه یک محفظه کوچک شیشه‌ای که سر فرمانده (استیوان سیندِلیچ) را در خود جای داده بود.

در سال ۱۸۹۲، برای حفاظت از این برج، به عنوان یادبودی از شکست یک دسته سرباز و نمایش وحشی‌گری‌های جنگ، کلیسای کوچکی در نزدیکی آن ساخته شد.

• موزه لانچ باکس (ظروفی برای حمل غذاهای پک شده)- کلمبوس، ایالت جورجیا

در طول سالیان، هر کدام از ما، ظرف غذای مورد علاقه خودمان را داشته‌ایم- وسیله‌هایی کوچک، اما به درد بخور، که میوه و ساندویچ‌های ما را در سلامت کامل، به مدرسه و محل کار می‌رساندند. بعضی از ما، حتی لانچ باکس‌های فلزیِ رایج در دهه‌های ۵۰ و ۶۰ را هنوز به خاطر داریم، چه مدل‌های ساده اولیه‌ و کنسرو مانند که به رنگ قرمز و مشکی و با طرح شطرنجی بودند و چه نمونه‌های جدیدتری که با عکس‌های مختلف از قهرمانان مورد علاقه بچه‌ها تزئین شده بودند.

در سال‌های اخیر، همه به ظروف پلاستیکی روی آورده‌ایم و این، شامل لانچ باکس‌های ساده‌ی دردار پلاستیکی و مدل‌های به روز تر آن، با تصاویری از شخصیت‌های دیزنی هم می‌شود، که هر بچه مدرسه‌ای باید یکی از آنها را داشته باشد.

اما می‌دانستید که واقعا موزه‌ای وجود دارد، که به شکل اختصاصی به ظروف غذا پرداخته است؟ در طبقه بالای یک استودیوی موسیقی محلی، در کلمبوسِ جورجیا، می توانید موزه‌ای را پیدا کنید که هزاران مدل از لانچ باکس، فلاسک و قمقمه را به نمایش گذاشته است.

مالک آن، آلن وودال، در ابتدا در دهه ۹۰ شروع به جمع آوری این ظروف کرد. مجموعه‌ای که او در موزه‌اش نگهداری می‌کند، تاریخ تغییرات ظرف غذای محقر خود او از دهه ۵۰ تا زمان حال را روایت می‌کند و بازدید از آن، برای عموم، آزاد است.

منبع: listverse.com