فرزانه متین- فیلم امیر نخستین ساخته نیما اقلیما است که که در ژانر درام کسل کننده قرار دارد و مخاطب قرار است با فیلمی روبه رو شود که از بیخ و بن ضعیف است.آغازش چون پایانش بی هویت است و گیرایی ندارد.امیر، مردی تنها و غمگین است و با اینکه زندگی اش پیچیده است باید مشکلات خواهر روان پریشش و دوستش را حل کند.
شخصیت امیر با بازی میلاد کی مرام مانند همیشه در یک تیپ فرو رفته است؛ خشن، ساکت و خشمگین و کی مرام نتواسته خارج از تیپ همیشگی اش نقش متفاوتی را بازی کند.دوست وی، علی از گرگان راهی تهران شده تا پسرش را از زن سابقش بگیرد و آن ها به خانه ی امیر یواشکی پناه آورده اند و ما تصویری از بچه نمی بینیم و فقط صدایش را می شنویم و در آخر تصویری که از او می بینیم در دستش چوب شور است که آن را مانند سیگار به دست گرفته است.امیر در اینجا به ناله های علی گوش می کند و از سوی دیگر به نقشه های زن علی برای رفتن به کانادا.از سوس دیگر امیر حلال مشکلات خانواده ی خود هم هست.پدر و مادرش از خواهر مجنون وی ریما با بازی ستودنی سحر دولتشاهی به ستوه آمده اند.تنها نکته ی مثبت فیلم دیالوگ ها و بازی قابل لمس دولت شاهی که با آمدن برادرش، آرام می گیرد.
ریتم فیلم به شدت کند و خسته کننده است . به طوری که مخاطب سرگرم عوامل بیرونی می شود.جلوه های بصری فیلم جذاب نیست.امیر از فیلمنامه ضعیفی برخورداراست. هیچکدام از نقش ها به خوبی شخصیت پردازی نشده است، اقلیما در اولین فیلمش کلی گویی کرده و به سیاه نمایی پرداخته است البته طنز شخصیت هادی کاظمی در نقش کارگر ساختمان تا حدی لبخند را بر لب مخاطب می آورد.
در انتهای فیلم نشان داده می شود هر چیزی که کاراکترها برای آن می جنگیدند نقش بر آب می شود، غزال زن سابق علی، به دنبال زندگی اش در کانادا می رود و علی از مسئولیت پدرانه شانه خالی می کند و امیر قیم پسر آن ها می شود در صورتی که علی به تهران آمده بود تا پسرش را بر گرداند و خواهر امیر که نمی خواست بستری شود در انتها راضی می شود که بستری شود.
