به گزارش سینماسینما، علی اصغر معصومی نقاشی است با پنج دهه حضور و تاثیرگذاری در عرصه هنر معاصر که از نسل نقاش‌های نوگرای ایرانی است و وامدار جنبشی که برای به وجود آوردن هنری ملی ایران در دهه چهل پا گرفته بود.
او در سال ۱۳۱۲ در شهر کنگاور استان کرمانشاه به دنیا آمد. معصومی در نوجوانی به تهران سفر کرد و در سال ۱۳۳۴ از هنرستان نقاشی کمال‌الملک فارغ‌التحصیل شد، در حالی که چهارسال نزد استادانی چون حسین شیخ،محمود اولیا و رفیع حالتی به تحصیل پرداخت، اما آنجا دریافت که نقاشی از طبیعت و طبیعی‌سازی چنان‌که شیوه رایج نقاشان پیرو کمال‌الملک بود،چندان او را به خود جذب نمی‌کند. وی سپس در هنرستان هنرهای تزئینی ایران ادامه تحصیل داد.
علی اصغر معصومی اولین نمایشگاه انفرادی خود را در گالری «هنر جدید»به سال ۱۳۴۳ برپا کرد. حضور در حیطه فعالیت‌های مربوط به گرافیک، او رابه جمع زیادی از حاضران و فعالان عرصه گرافیک آشنا کرد. این آشنایی‌ها بعد از مدتی به همکاری نزدیکی‌تری منجر شد.
معصومی در سال ۱۳۴۶ در یک کار گروهی بزرگ با دیگر هنرمندان صاحب‌نام برای انتشار کتاب شاهنامه فردوسی به‌عنوان تصویرساز مشارکت کرد.فعالیت در عرصه کارهای گرافیک باعث شد تا دومین نمایش انفرادی آثار وی، دوازده سال بعد، ابتدا در گالری سیحون و سپس در نگارخانه تهران اتفاق بیفتد.
او که تحت تاثیر استادانی چون سیمین دانشور، جلال آل احمد، پرویزمرزبان، شکوه ریاضی و دکتر کیهانی بود که در آن زمان در هنرستان دروس تئوریک را تدریس می‌کردند، به این نتیجه رسیده بود که نگارگری به سیاق گذشته مناسب نیست و باید راهی تازه جست، به این باور رسید که چاره کارتلفیق آموزه‌هایش در هنرستان هنرهای تزیینی با دستاوردهای تجسمی هنرغرب است.
او در ادامه کارش به گرافیک نیز پرداخت و علاوه بر همکاری در تصویرسازی کتاب‌های درسی و همکاری با انتشارات فرانکلین، از جمله ۲۵۰ طرح سیاه وسفید برای شاهنامه‌ای کشید که با تصحیح دکتر محمد جعفر محجوب،خوشنویسی جواد شریفی، صفحه‌آرایی محمد احصایی و تصویرسازی رنگی محمد بهرامی در سال ۱۳۵۰ منتشر شد.
علی اصغر معصومی آثارش را به پنج دوره تقسیم کرده است: دوره بازنمودکیفیات شاعرانه طبیعت، دوره صفویه، دوره قاجاریه، دوره مرغ و گل، و دوره ترکیبی.
معصومی یکی پیشگامان هنر معاصر ایران بود که با وجود رها نکردن رشته سنت، مثل تنی چند از نقاشان هم‌نسل خود و شاید خیلی زودتر، بعداز انقلاب، ابتدا در سال ۱۳۶۲ به اسپانیا رفت و سپس همراه خانواده به کانادا مهاجرت کرد. به این ترتیب او بیش از سی سال بیرون از زادگاهش زندگی کرد، اما شگفت این‌که رشته سنت نه تنها گسسته نشد، بلکه به تأییدبسیاری از کارشناس‌ها به نوعی تداوم هنر فاخر نگارگری منجر شد. این نقاش نوگرای ایرانی در سن ۸۲ سالگی، ۴ بهمن ۹۴ در مونترال در یک بیمارستان بر اثر ابتلا به سرطان خون درگذشت.
