جنگ‌جهانی اول سرریز منحصر به فرد ابراز خلاقیت بود. در صدمین سالگرد روز قیام، متخصصین ما کارهای موردعلاقه خودشان را از آن زمان انتخاب کرده‌اند.
شیرلی ویلیامز، سیاست‌مدار
نامه‌هایی از یک نسل گمشده توسط ورا بریتین
هیچ جنگی نبوده که مانند جنگ‌جهانی اول سر و صدای زیادی را از طرف هنر بلند کند. تا آن زمان امپراطوری‌های بزرگ دنیا را شکل داده بودند و طبقات حاکم به یکدیگر نزدیک بودند. یک نظم خاصی وجود داشت. پس از آن تغییرات هنری و اجتماعی به وجود آمدند.
ورا بریتین سیرکا ۱۹۱۸، عکس از هولتون آرشیو/Getty Images
اگر به جنگ‌های بعدی نگاه کنید خواهید دید که فرزندان افراد ثروتمند و معروف علاقه‌ای به مشارکت ندارند. فکر می‌کنم آل گور که پدرش سناتور بود، تنها فردی بود که در جنگ ویتنام در خط مقدم حضور داشت. بقیه افراد برای اینکه کشته نشوند، مرتبا برنامه‌های مطالعاتی می‌گرفتند. در جنگ‌جهانی اول مرگ و رنج عمومی بود؛ همه حس از دست دادن بزرگی داشتند. کتاب مادر من «نامه‌هایی از نسل گمشده» بازتاب‌کننده احساس نابودی این نسل است.
مطالعه بیشتر: نمایش برخی از برجسته‌ترین عکس‌های سال ۲۰۱۸ به همراه شرح واقعه از طرف عکاس‌ها – قسمت اول
برخی از نظامی‌ها در حالی برای رژیم‌هایی کار می‌کردند که خط مقدم را نقاشی کرده‌اند که خودشان هم هنرمند بودند. کارهایی که در خط‌مقدم آسیاگو جایی که دایی من کشته شد انجام شده است، شامل اولین نقاشی‌هایی هستند که از هواپیما‌ها شده است؛ هواپیمای دوباله به صورت خاص، به این دلیل که در کوهستان‌ها جنگیده بود در این کمپین ظاهر شد. اینگونه استفاده از تکنولوژی تفاوت بسیار زیادی با جنگ‌افزارهای آن زمان داشت و این نقاشی‌ها توانسته بودند آن را ثبت کنند.
کیت اَدی، روزنامه‌نگار
یادبود جنگ ساندرلند
ساندرلند مردان زیادی را به جنگ فرستاده است و هنوز هم این‌چنین است. به عنوان یک کودک خردسال، من با خوشحالی در پارک مرکز شهر قدم می‌زدم و به مجسمه‌های دوره ویکتوریا و چشمه آب عجیب‌و‌غریب نگاه می‌کردم و داستان‌های جالبی که گفته می‌شد را گوش می‌کردم. ولی همیشه دوست داشتم که یادبود جنگ را ببینم، تا حد امکان نزدیک آن بایستم و سعی کنم بدون افتادن، به بالای آن نگاه کنم. این یادبود یک یادبود خیلی بزرگ است، یک ستون گرانیتی که فرشته پیروزی روی آن بال‌های افسانه‌ای خودش را بازکرده است. آن زمان هیچ درکی نداشتم که معنی این بود چیست. از آن موقع تا به امروز همه شکل یادبودی را دیده ام: یادبود پیروزی، یادبود ناراحتی و یادبودهای احساسی. اکثر آنها سعی داشته‌اند، وحشت موجود از جنگ را تقویت کنند ولی در مورد پرنده پیروزی گفته شده است که خوبی و مهربانی می‌آورد. او بسیار زیبا است و با بال‌های قدرتمندش برروی گردهمایی‌های خیلی بزرگی که در یکشنبه یادبود برگزار می‌شود نظارت می‌کند. الان ستون او با استفاده از یک دیوار یادبود جدید که هزینه‌های آن کاملا توسط مردم پرداخت شده است، برای یادبود کسانی که در جنگ‌جهانی دوم کشته شده‌اند احاطه شده است.
این یادبود دوست داشتنی همیشه به من یادآوری می‌کند که به یاد داشته باشم و خوبی و مهربانی‌اش همیشه در ذهن ما خواهد بود.
لوسی ورسلی، تاریخ‌دان
زمین‌های پوشیده از خون و دریای قرمز اثر پائول کامینز و تام پیپر
مطالعه بیشتر: برندگان مسابقه عکس مسافرتی سال ۲۰۱۸ معرفی شدند
در سال ۲۰۱۴ توجه جهانیان توسط دریای قرمزی که از دریچه برج لندن عبور می‌کرد جلب شد. سرزمین‌های پوشیده از خون و دریاهای قرمز توسط ۸۸۸۲۴۶ گل خشخاش سرامیکی ساخته شده که هرکدام نماینده یکی از افراد بریتانیایی و یا شهروندان سرزمین‌های استعماری هستند که در خط مقدم کشته شده‌اند. این گل‌ها توسط افراد داوطلب و در بین تاریخ ۱۷ ژولای تا ۱۱ نوامبر به تدریج در دریچه برج لندن کاشته شده‌اند. چیزی که به اندازه خود اثر جالب بود، پاسخ مردم به آن بود. آن ها آمدند و به ندای شبانه افراد فوت‌شده گوش کردند. سپس گل‌ها را خریدند و برای نیروهای خیریه پول جمع کردند. الان یادبود صدمین سالگرد جنگ‌جهانی اول با استفاده از یک کار جدید گرامی داشته خواهد شد. اکنون دهانه برج لندن با هزاران شعله برای هشت شب روشن خواهد بود. شب آخر با صدمین سالگرد جنگ‌جهانی اول مصادف خواهد بود.
پروفسور حکیم ابدی، تاریخ‌دان
امپریالیسم، بالاترین سطح کپیتالیسم نوشته ولادیمیر لنین
ولادیمر لنین، مسکو، روسیه، ۲۵ می ۱۹۱۹، عکس از Heritage Images/Getty Images
اولین باری که این را خواندم حدود ۲۲ سالم بود و به تازگی شروع به فعالیت در سیاست کرده بودم. اواخر دهه هفتاد میلادی بود و موج شدیدی از حمله‌های نژادپرستانه و گردهمایی‌های جبهه ملی شروع شده بود. قبل از این هیچ‌چیزی را ندیده بودم که به این دقت ماهیت جنگ را توضیح داده باشد. همانطور که ما صدمین سالگرد را جشن می‌گیریم چیزهای زیادی گفته می‌شود. لنین می‌گوید که این جنگ یک انحصارطلبی مجرمانه است. یک جنگ بین دو دسته از دزدها که می‌خواهند دوباره جهان را تقسیم کنند.
هنگامی که چنین چیزی را می‌شنوید هیچ‌وقت به جنگ‌جهانی اول یا کلا جنگ به چشم قبلی نگاه نمی‌کنید. برای من این یک روش برای توضیح مخالفت بین قدرت‌های بزرگ و خطر گسترش جنگ در گذشته و حال است. البته این موضوع به خاطر سیاست‌مدار خاصی نیست و فقط به دلیل سیستم‌های بین‌المللی موجود است.
مطالعه بیشتر: جنگ یک ملت فراموش شده
در دیدگاه لنین، امپریالیسم، مرحله آخر کپیتالیسم است. اهمیت این موضوع از این رو است که می‌گوید جایگزین‌هایی برای آن وجود دارد ولی امروزه اغلب به ما گفته می‌شود که جایگزینی وجود ندارد. این آنالیز می‌گوید که امکان دارد اتفاق دیگری نیز بیافتد.
پت بارکر، رمان نویس
اسب جنگی، نوشته میشل مورپورگو
من به همراه میشل مورپورگو سال ۲۰۱۶ در یک رویداد در کلیسای دورام شرکت کردم. من درباره تغییرنسل و اسب جنگی صحبت کردم. صدها کودک آنجا بودند که ساکت و شیفته بودند. من تحت تاثیر رفتار آرام و مودبانه مورپورگو قرار گرفتم. این داستان به کودکانی گفته می‌شود که راه دیگری برای حرف زدن با آنها از خطرات جنگ وجود ندارد. آنها درحالی که کپی‌هایی از اسب جنگی را در دست داشتند رفتند و به این روش جنگ‌جهانی اول را گرامی داشتند. از ما در جلوی پسزمینهای از صلیب‌های وارلنکورت عکس گرفته شد. این صلیب‌ها در میدان جنگی سوم برافراشته شدند و در سال ۱۹۲۶ به انگلستان برگردانده شدند. گل رز ایپرس نیز در این کلیسا است. این اثر نیز در سال ۱۹۱۷ به انگلستان برگردانده شد و تا سال ۱۹۷۸ که در باغ یادبود کلیسای دورهام گذاشته شد، مدام جای آن عوض می‌شد. این اثر یک رز بنفش بسیار زیبا است که به خوبی به میدان جنگ ایپرس متصل است.
مطالعه بیشتر: بهترین عکس من: جان مینیهان
یادآوری جنگ‌جهانی اول یکی از راه‌هایی است که می‌توانیم ترس را در ذهن خودمان زنده نگه داریم و به عنوان یکی از ابزارهای سیاست جنگ جدیدی را شروع نکنیم. هر نسل می‌تواند به درد و رنج موجود در این میدان‌ها نگاه کند و خودش را به جای تک‌تک مردهای جوانی که در آنها فوت کرده‌اند قرار دهند.
عروسک‌های موجود در نسخه تئاتر اسب جنگی، عکس از جیمز گورلی/رکس/شاتراستاک
شامی چاکرابارتی، سیاست‌مدار
سه‌گانه تغییرنسل اثر پت بارکر
این کتاب یکی از بهترین نوشته‌های بریتانیا در مورد عواقب انسانی “جنگ برای پایان همه جنگ‌ها” است. این که این کتاب شامل آثاری از سه نفر از شعرای قابل توجه آن زمان (سیگفرید ساسون، ویلفرید اوون و رابرت گریوز) است فقط به لذت خواننده اضافه می‌کند. بخش‌هایی نیز که سیگفرید به ویلفرد کمک کرده‌است “سرودی برای جوانان محکوم‌شده را بنویسد باید برای هر دانش‌آموزی خوانده شوند. همچنین دانش‌آموزهایی که به تازگی کلاس‌های شعر خودشان را شروع کرده‌اند نیز باید بدانند که پت بارکر چطور از کمترین میزان زبان فطری و ساختار استفاده کرده است تا چنین کارهایی با این سطح کلاس و عمق ژئوپلتیک ارائه دهد. در آثار او درس‌هایی برای دانشجویان تاریخ، سیاست وعلوم‌انسانی نیز نهفته است. همانطور که به گروه‌های موسیقی گوش می‌دهیم که کشته‌های جنگ را گرامی می‌دارند و سیاست‌مدارهای کت‌وشلوار پوشی را می‌بینیم که از یک جنگ جهانی نیابتی در خاورمیانه حمایت می‌کنند، باید هوشیار باشیم و چندین بار این شاهکار بارکر را بخوانیم.
مطالعه بیشتر: اتاق‌های تاریک
دنی بویل، کارگردان
آخرین پست، اثر کارول آن دافی
من همیشه کارهای کارول آن دافی را دنبال می‌کنم. هر دو دختر من هم این کار را می‌کنند. او بخشی از زندگی من و تربیت آنها است. این شعر به صورت مخصوص در سال ۲۰۰۹ پس از مرگ کهنه‌سربازهای جنگ‌جهانی اول هری پچ و هنری آلینگهام سفارش داده شد. شعر در جنگ‌جهانی اول یک هنر خارق‌العاده بود. در اینجا گروهی از هنرمندان وجود داشتند که با جمعیت خانگی و مبارزان احتمالی آینده به جای اعتقاد به وظیفه و خدمت، با واقعیت روبرو شوند. برای یک شعر مدرن که چنین مفهومی را انتقال دهد، خیلی چیز مهمی است. من عاشق روشی هستم که این کتاب زمان را برعکس می‌کند. فکر می‌کنم آرزوی تغییر تاریخ در همه ما نهفته است و اینکه یک شعر بتواند چنین مفهومی را منتقل کند خیلی هیجان‌انگیر است. این یک تجسم از آرزوی ما است. شعرها خیلی سینمایی هستند، آنها مانند یک فیلمنامه شدید هستند. این کتاب‌ها تصاویر بصری را در چشم‌ها و ذهن ما حک می‌کنند.هنگامی که او از سربازهایی می‌نویسد که گل خشک را از موهای خودشان می‌تکانند، شما می‌توانید به وضوح این صحنه را ببینید.
جان آکومفراح، هنرمند
عکس‌های آرشیوی از سربازان جنگ‌جهانی اول
این عکس سه سرباز از ارتش کانادا را نشان می‌دهد. من به این خاطر این عکس را انتخاب کرده‌ام که مردها خیلی مغرور به نظر می‌رسند و صورت‌هایشان از امید پر شده است. با نگاه کردن به این عکس‌ها به من یادآوری می‌شود که مردهایی مثل من با تمام امید، رویاها، خانواده و دوستانی که داشته‌اند به جنگ رفته‌اند. این عکس بازتاب روایت تمامی سربازهای آفریقایی و سربازانی از دیگر مستعمرات است؛ آنها بخشی از تاریخ مخفی و مرزبندی‌شده‌ای است از کسانی که در جنگ‌جهانی اول جنگیده‌اند. تقریبا سه میلیون سرباز و نیروی کمکی از آفریقا و سرزمین‌های مستعمره در اروپا و اغلب سرزمین‌های غربی جنگیده‌اند. من اطلاع زیادی از مردهای موجود در این عکس ندارم و فقط می‌دانم آنها بخشی از گردان سازندگی شماره ۲ کانادا هستند. این گردان یک مجموعه ۶۳۴ نفره بود که از بین آب‌هایی که در زیر آنها زیردریایی بود حرکت می‌کردند و به فرانسه و مرز سوئیس می‌رفتند. این گردان اکثرا در لاژوکس، پرون و آلونسون خدمت می‌کرد و وظیفه اصلی آن تهیه چوب برای تعمیر هزاران مایل از سنگرهای خط مقدم بود. آنها سنگر می‌کردند، راه و راه‌آهن می‌ساختند و معمولا هدف حملات هوایی آلمانی‌ها بودند.
هواپیماهای بریتانیایی در حال ترک فرودگاه‌های خودشان برای گشت‌زنی روی فلات آسیاگو، ایتالیا، ۱۹۱۸٫ عکس از سیدنی و. کارلین/Getty Images
مطالعه بیشتر: اعتماد ملی
سیمون سبگ مونته‌فیوره، تاریخ‌دان
و دون به آرامی جریان دارد اثر میخائیل شولوخوف
پدربزرگ من که در جنگ‌جهانی‌اول جنگیده بود همیشه یک تکه شعر از شعرهای سنگر را برای من می‌خواند.(وقتی از تو پرسیدند چقدر خطرناک بود، هیچ‌وقت به آنها نگو) این شعر توسط سربازها از یک شعر عاشقانه از موزیکال برودوی با نام “دختری از یوتا” اقتباس شده بود. هیچ‌چیزی به این اندازه نمی‌تواند ترس نا‌امیدانه‌ای از جنگی که فراتر از درک مردم عادی بود را شرح دهد. این تاثیر بسیار زیادی بر روی من به عنوان یک پسر کوچک داشت، این تاثیر پس از مرگ پدربزرگم به خاطر اینکه مادرم همیشه آن را می‌خواند بیشتر بود.
همچنین من عاشق شعرهای جنگ هم هستم و محبوب‌ترین آنها Dulce et Decorum Est اثر ویلفرد اون است. زبان اون خشونت خیلی زیادی دارد و سرشار از نفرت و تحقیر برای وطن‌پرست‌های بی‌ذهن است. خاطرات بسیار زیادی هم وجود دارد(مانند خذاحافظ همه اثر رابرت گریوز) و رمان‌هایی مانند “همه جبهه غربی ساکت” اریک ماریا ریمارک ولی اثر موردعلاقه من، “و دون به آرامی جریان دارد” اثر میخائیل شولوخوف است که داستان جنگ دیگری را تعریف می‌کند که در آن اسب‌سوار قزاقش که در دنیای تزاری ولگا رشد یافته است، به طرز فاجعه‌ای به آلمان‌ها حمله می‌کند و در خون و باروت با یک مدرنیته شوم از قتل و فولاد روبرو می‌شود.
مطالعه بیشتر: ماهیت مهاجرت در عکس‌ها
جرمی دلر، هنرمند
جنگ برعلیه جنگ اثر ارنست فردریش
شش سال قبل یکی این کتاب را در یک کتاب‌فروشی هنری قدیمی به من نشان داد و اخیرا نیز در نمایشگاه فوق‌العاده Aftermath، در تیت بریتانیا به نمایش گذاشته شده است. این کتاب کهنه‌سربازهای جنگ را نمایش می‌دهد که زخم‌های فجیعی در صورت‌های خود دارند. این سربازها زنده هستند ولی تشخیص چهره آنها خیلی سخت است. در زیر هر عکس، جمله‌های وطن‌پرستانه‌ای درمورد پیروزی در جنگ نوشته شده است. این کتاب به نظر من خیلی شوکه‌کننده بود. در تصاویری که از زخمی‌های جنگ‌جهانی دوم وجود دارد همه ظاهر خوبی دارند و تحت عمل‌های جراحی پلاستیک قرار گرفته‌اند ولی برای مردان کتاب فردریش، هیچ امیدی وجود ندارد. قبل و بعد برای این‌ها هیچ معنی ندارد، این افراد فقط قید همیشه را می‌شناسند؛ چون برای همیشه به این شکل هستند. به عنوان یک کار هنری مفهومی، این کتاب فوق‌العاده است. هنر می‌تواند برای تبلیغات سیاسی استفاده شود ولی برخی اوقات یک هنرمند می‌تواند چیزهایی را در مورد جنگ بیان کند که فرد دیگری نمی‌تواند.
ولف‌گنگ تیلمانس، هنرمند
جنگ – تریتیچ درسدن اثر اوتو دیکس
مطالعه بیشتر: اصول کپشن نویسی در فتوژورنالیسم
همه زندگی من یک تناقض بوده است: یک ترس ریشه‌دار عمیق از تقابل نظامی و یک علاقه برای مردان یونیفرم‌پوش. جنگ اوتو دیکس و گاز زده اثر جان سینگر سارجنت واقعیت را به هر فانتزی تحمیل می‌کند. هیچ چیز جذابی در این کتاب نیست، فقط معلولیت و مرگی که ناشی از جنگ است در این کتاب بیان شده است. در این کتاب خبری از بدن‌های قوی زیبا نیست و فقط واقعیت سرد و سخت وجود دارد. این مردها به سختی ۲۰ سال داشتند. در پیش روی این افراد هزاران امید و آرزو وجود داشت ولی یک ندای وطن‌پرستی باعث شد که آنها در مقابل یکدیگر بجنگند. آنها بی‌گناه بودند ولی بر اثر اعمال “قهرمانانه” کشته شدند.
آنها توسط کسانی به جنگ فرستاده شدند که از اثرات جنگ در امان بودند. پیرمردها هستند که جوان‌ها را به جنگ می‌فرستند. سپس میهن‌پرستی آنها را مجبور کرد تا به چیزی باور داشته باشند که حقیقت نداشت. تمامی انسان‌ها برابر به دنیا آمده‌اند
میشل مورپورگو، نویسنده
خاله‌ها اثر ریموند بریگز
در ابتدای یادبود اولین جنگ‌جهانی، من یک کلکسیون از شعرها، ابیات و تصاویر مختلف را جمع‌آوری کردم که با نام “فقط در یاد مانده” شناخته می‌شد. من برای مردمی نوشتم که فکر می‌کردم به مشارکت علاقه دارند.
ریموند برگیز که به شخصه احترام خیلی زیادی برای او قائلم، گفت که دوست دارد یک شعر بنویسد ولی در آن زمان مشکل این بود که این شعر در مورد جنگ نبود بلکه درمورد عواقب جنگ بود به همین دلیل اگر آن را دوست نداشتم، جای نگرانی نبود. این شعر جالب‌ترین قسمت کتاب است. این شعر کاملا لطیف و پر از خاطره است و برای بیدار کردن مردم خیلی مهم است. به عنوان کسی که از جنگ‌های دور برای مردم می‌نویسد، به نظرم خیلی مهم است که کودکان در مورد گذشته‌ای که آنها را ساخته است بدانند.
جنگ به صورت باورنکردنی‌ای در زندگی‌های ما وجود دارد و به آن وابسته‌ایم. البته این جنگ مانند جنگ‌جهانی اول و دوم نیست و به تلفن‌ها و تبلت‌های ما منتقل شده است. درست است که کودکان در مورد مشکلات سیاسی یمن و سوریه نمی‌دانند ولی درک می‌کنند که کودکان در این کشورها چطور رنج می‌برند. کودکان با آنها هم‌ذات پنداری می‌کنند. به نظر من وظیفه ما این است که چیزی که در مورد جنگ می‌دانیم و حس می‌کنیم را به نسل‌های بعدی منتقل کنیم. من مطمئنا می‌توانم تاریخ جنگ را به آنها بگویم. می‌توانم به آنها بگویم که مردانی که پدربزرگ و جد آنها بودند یا از شهرها و روستاهای آنها می‌آمدند در این جنگ‌ها جنگیده‌اند. از این طریق، کودکان درک می‌کنند که خودشان هم بخشی از تاریخ جنگ بوده‌اند. این دیگر تاریخ نیست، بلکه افرادی مانند خودشان هستند که فقط کمی بزرگ‌تر از آنها می‌باشند.
جانی لی میلر در نسخه سینمایی تغییر نسل. عکس از Moviestore/REX/Shutterstock
دن اسنو، تاریخ‌دان
پیروزی بالدار اثر VM Yeates
تام نیل، خلبان جنگنده بریتانیایی که تا زمان فوت خودش در سن ۹۸ سالگی از بیماری صافی کمر رنج می‌برد یک بار به من زل زد و گفت که بهترین کتابی که تا به امروز در مورد نبردهای هوایی نوشته شده است، پیروزی بالدار بوده است.
مطالعه بیشتر: روایت تصویری جورجیا مورا از زندگی مجرمان سابق در روسیه
یکی از ژانرهایی که پس از جنگ پدید آمد و در آن کهنه‌سربازها، رمان‌هایی می‌نوشتند که تقریبا نزدیک به تجربه واقعی خودشان بود. شاید برای آن نسل، توضیح درد خودشان راحت‌تر بوده است. شاید این واقعیت که این کتاب‌ها فقط یک داستان هستند، به آنها این اجازه را داده است که برخی از واقعیت‌های دردسر ساز را نادیده بگیرند. خانواده‌ها و دوستانشان می‌توانستند با گفتن اینکه این‌ها ساختگی است، خودشان را دلداری دهند در حالی که نویسنده‌ها می‌توانستند از روبرو شدن با این موضوع که در حال به اشتراک گذاشتن شخصی‌ترین وجهه خودشان با دنیا هستند دوری کنند.
دیالوگ بین خلبان‌ها و توضیح نبردها منحصر به فرد است. تلاش سخت اسکادران راوی، تلاش برای حفظ عقلانیت خودش، رفاقت‌ها، از دست دادن‌ها همگی منحصر به فرد هستند. این صدای دیگر از نسلی است که خودش را درمانده و نابود شده توسط یک جنگ صنعتی می‌دید که هیچ کنترلی روی آن نداشت و زنده ماندن در این جنگ یک اتفاق ۵۰-۵۰ بود. بهترین انسان‌ها می‌توانند توسط یک قطعه یا ترکش بمیرند و تنها میراث آنها یک صندلی خالی در شلوغی باشد.
نوشته هنر پس از جنگ‌جهانی اول اولین بار در مجله نوریاتو | رسانه جامع هنرهای تجسمی پدیدار شد.
